Σχεδόν παθαίνω σοκ όταν διαβάζω στα social media τις τελευταίες ώρες τι γράφουν ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που λίγο καιρό πριν συμφωνούσαν σε όλα τα παραπάνω. Ακριβώς τα αντίθετα απ’ αυτά που έλεγαν. Είναι η έλλειψη λογικής; Είναι η λογική της κωλοτούμπας;
Λίγο απ’ όλα. Διότι είναι διαφορετικό το τι πρέπει να γίνει με την ΕΡΤ και τελείως διαφορετικό το με ποιόν τρόπο.
Ο τρόπος ήταν σαφώς άκομψος, ακραίος και ολίγον τι φασιστικός. Ένας τρόπος που αν μη τι άλλο μας τρομάζει και μας θυμίζει άλλες εποχές. Στην ουσία, όμως, ποιος διαφωνεί ότι αυτό το όραμα δεν προχωρούσε και έπρεπε να αλλάξει. Χωρίς κατ’ ανάγκη να χάσουν τη δουλειά τους οι ικανοί και να απορροφηθούν κάπου αλλού όλοι όσοι πραγματικά εργάζονταν τόσα χρόνια και προσέφεραν. Και δε μιλάω για τις περιπτώσεις ανθρώπων που όλοι γνωρίζουν πως διοριζόντουσαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως το εύκολο ρουσφετάκι στο χωνευτήρι που έτσι κι αλλιώς το κράτος, μωρέ, πληρώνει, δε βαριέσαι…
Δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπεί η απεργία μας. Των δημοσιογράφων. Δηλαδή, αν φιμώσεις όσους έχουν άποψη ή μεταφέρουν τα γεγονότα, σώζεις την κατάσταση ή πιέζεις κάποιον; Και πώς ακριβώς, για να καταλάβω. Και, τέλος πάντων, επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει, κάποιοι βέβαια αργούν να το αντιληφθούν, ο κάθε δημοσιογράφος πια μέσω twitter, μέσω facebook, η μέσω faysbook επί του προκειμένου, θα βρει τρόπο να εκφραστεί. Η θεία μου, όμως, στο χωριό τι φταίει να μην ενημερωθεί για αυτά που συμβαίνουν; Γιατί μια απόφαση πρέπει να λειτουργεί ως τιμωρία για αυτό για το οποίο διαμαρτύρεσαι και όχι ως αυτομαστίγωμα. Διαμαρτυρόμαστε για φίμωση και φιμώνουμε και όσους μπορούν να το εκφράσουν. Ας έχει. Μήπως είναι η πρώτη φορά; Αυτή είναι η χώρα μας, αυτή είναι η λογική και οι συμπεριφορές μας.
Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά με την ΕΡΤ, εύχομαι πάντως η επόμενη μέρα να είναι πραγματικά πιο δίκαιη, δημοκρατική, αξιοκρατική και, κυρίως, ανταγωνιστική. Όπως οφείλει μια δημόσια τηλεόραση, όπως συμβαίνει και σε όλον τον κόσμο, να λειτουργεί και να είναι. Για το καλό όλων και κυρίως της δημοκρατίας για την οποία όλοι τόσο κοπτόμαστε και την επικαλούμαστε με την πρώτη ευκαιρία.
