Τα μωρά μιλούν με το κλάμα τους. Όταν νυστάζουν, όταν πεινάνε, όταν πονάνε, όταν θέλουν προσοχή, όταν θέλουν άλλαγμα, για τα σημαντικά και τα ασήμαντα, κλαίνε! Κάποια ειναι πιο επιρρεπή σ’ αυτή την αρκετά ενοχλητική για τα αυτιά των γονέων συνήθεια. Αυτός ήταν, εξαρχής, και ο λόγος της εφεύρεσης της πιπίλας. Από το κλάμα λοιπόν δεν παθαίνουν κάτι, πρέπει όμως κανείς να διερευνήσει το αίτιο του κλάματος και να είναι σίγουρος πως δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό. Μπορεί κανείς όντως να αφήσει το παιδί να κλαίει μέχρι να αποκάμει και να κοιμηθεί από εξάντληση, χωρίς να πάθει κατι “οργανικό”. Υπάρχουν όμως μελέτες που λένε πως κάποια μωρά βιώνουν αίσθημα εγκατάλειψης, ήδη από την τρυφερή αυτή ηλικία. Πρέπει λοιπόν να βρει κανείς τη χρυσή τομή ανάμεσα στο να μην κακομάθει το σπλάγχνο του σε πολλές αγκαλιές και στο να το αφήνει να κλαίει με τις ώρες, νιώθωντας μοναξιά κι απόρριψη. Μην ξεχνάς το εξής: το μωράκι σου σήμερα μονάχα είναι τόσο μικρό. Αύριο, θα είναι ήδη 20-30 γραμμάρια μεγαλύτερο! Μήπως λοιπόν να παρέχουμε άφθονες αγκαλιές για να μη χάνουμε στιγμές; Εσύ ξέρεις…
