Συνέντευξη στη «RealLife» παραχώρησε ο Γιώργος Καπουτζίδης όπου μίλησε για τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ενώ αποκάλυψε μία από τις στιγμές άγχους που του έχει μείνει ανεξίτηλα αποτυπωμένη στο μυαλό του.
-Έχει… εχθρούς το ταλέντο;
«Πολλούς. Ο μεγαλύτερος είναι η αυτολογοκρισία, η έλειψη τόλμης. Εάν δεν έχεις αυτοπεποίθηση, το ταλέντο σου δε θα φανεί».
– Που οφείλεται η επιτυχία σας;
«Στο πείσμα και στην ανεξαρτησία μου. Δεν γαντζώνομαι. Ούτε περιμένω από τον άλλον να με οδηγήσει κάπου. Η όποια επιτυχία στηρίζεται στην ανάγκη μου να προσφέρω. Να γράψω και να παίξω. Υπάρχω μέσα από αυτά τα δύο. Ο κόσμος με έμαθε από τις «Σαββατογεννημένες» του MEGA. Έγραψα το σενάριο και έπαιξα έναν ρόλο στη σειρά όχι γαιτί ήθελα να γίνω εξώφυλλο, αλλά για να κάνω τους ανθρώπους να περάσουν ωραία. Αυτός ήταν πάντοτε ο στόχος μου στα δέκα χρόνια που παίζω θεάτρο».
– Σε αυτή τη δεκαετία, τι παρέμεινε μέσα σας όπως ήταν στην αρχή και τι άλλαξε τελείως;
«Είναι στιγμές που αισθάνομαι την ίδια ανασφάλεια και τον ίδιο φόβο της πρώτης παράστασης. Και δεν αναφέρομαι στο 2004, οπότε ξεκίνησα την πορεία μου επαγγελματικά, αλλά στο 1996, όταν ήμουν ερασιτέχνης στη θεατρική ομάδα του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσααλονίκης. Ανεβάσαμε την «Παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμύ και είχα πει στους γονείς μου να έρθουν να με δουν. Δεν ένιωθα καθόλου τρακ. Αισθανόμουν πάρα πολύ ψύχραιμος. Και δευτερόλεπτα πριν βγω, άκουσα τον βήχα του πατέρα μου. Κόπηκαν τα πόδια μου, έτρεμαν σε όλη την παράσταση. Δεν ήμουν πια ο χαρακτήρας που υποδυόμουν, αλλά ο Γιώργος ο γιος του κυρίου Τάκη και της κυρίας Ευανθίας. Αυτό, λοιπόν, που έχω κρατήσει από τότε είναι να μην κοιτάω από τις χαραμάδες του σκηνικού ποιος ήρθε, ποιος δεν ήρθε. Για να προστατεύσω τον εαυτό μου από εκείνο το συναίσθημα. Ευτυχώς που συνήθως νιώθω αυτοπεποίθηση, χαρά και σιγουριά πάνω στο σανίδι».
Δείτε ΕΔΩ ποιος ηθοποιός επιστρέφει στα «Κλεμμένα Όνειρα» και φέρνει τα πάνω κάτω
