Κλίκα είναι βαρύ να το λέμε – σημαίνει γκανγκστερική συμμορία. Όχι, δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα… Υπήρχε το «εγώ θα κάνω παρέα με τον Μαυρίδη, ο Αλεξάνδρου με αυτόν, ο Κατσινόπουλος θα κάνει παρέα με τον Ζαμπίδη»… Είχαμε χωριστεί σε παρέες για τον άλφα ή τον βήτα λόγο… Γιατί ο καθένας έχει τον λόγο του. Πάω πάσο με αυτό. Είναι πολύ λογικό να κάνεις με κάποιους παρέα και με κάποιους όχι – ανάλογα το πώς ταιριάζεις. Θεωρούσα, όμως, πολύ παιδικό το να φοράνε όλα τα μέλη μιας παρέας τις ίδιες μπλούζες, να φοράνε μαύρα ή να δένουν το μαντίλι με συγκεκριμένο τρόπο. Είναι λίγο παιδικό για 40άρηδες. Ή ότι η κλίκα μου, η παρέα μου, θα ακολουθεί κάποιους ενδυματολογικούς κανόνες.
Ιδιαίτερες αδυναμίες υπήρχαν;
Ναι, υπήρχαν και με συγκινούσαν πολύ ο Δημήτρης, ο Λευτέρης, η Αποστολία, η Χριστίνα. Όλοι αυτοί…
Ερωτικές αδυναμίες;
Όχι, δεν μπορώ τώρα να σκεφτώ καθόλου ερωτικά. Έχω χωρίσει εδώ και έναν χρόνο, έχω δύο υπέροχα πλάσματα, μωρά, που για αυτά ζω και αναπνέω, και δεν με ενδιαφέρει καθόλου το προσωπικό κομμάτι. Επικεντρώνομαι στη δουλειά.
Με ποιον από τους ανθρώπους που ήταν στις Φιλιππίνες δεν θα συγκατοικούσε ξανά;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος… Πιστεύω πως ήμασταν ψυχολογικά πιεσμένοι. Νομίζω ότι, όταν βγούμε έξω, θα είμαστε όλοι σαν αδέρφια. Δεν έχω πικρία για κανέναν.
Ποιος θεωρεί ότι θα βγει νικητής;
Από την Κολέτσα μέχρι τον Παρασκευά. Είναι ένα παιχνίδι που έχει ποικίλες δοκιμασίες. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη σωματική δύναμη.
