Η Κατερίνα Βρανά παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό People και στον Γιώργο Πράτανο και συγκλόνισε με τα όσα αποκάλυψε για το πρόβλημα που αντιμετώπισε με την υγεία της.
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα της συνέντευξης της:
Πώς είσαι αυτό τον καιρό; Πλησιάζουν και οι παραστάσεις που θα δώσεις.
Ναι, είμαι ενθουσιασμένη! Βρήκα και το τέλειο χρυσό κολάν, γιατί το πρώτο που είχα πάρει ήταν τελικά θαμπό, δεν ήταν όσο glam θα ήθελα. Το θέλω κάτι ανάμεσα σε Δυναστεία και glam rock. Θέλω το μαλλί φουντωτό, σκουλαρίκια μακριά, χρυσό κολάν, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν πια βάτες.
Πώς τα πας με το αμαξίδιο;
Είμαι οδηγάρα! (σκύβει και μου λέει ψιθυριστά) Μεταξύ μας, τρακέρνω συνέχεια μέσα στο σπίτι. Είναι το αγαπημένο μας αστείο με τη μαμά μου. «Αχ, μπορεί να πέθαινε η κόρη μου, αλλά τουλάχιστον το σπίτι μου ήταν άθικτο» μου λέει. (γέλια)
Είναι η κλασική Ελληνίδα μαμά;
Καθόλου. Το άκρως αντίθετο. Η «Ελληνίδα μαμά» στην οικογένεια είναι ο μπαμπάς. Κάποιος πρέπει να παίζει αυτόν το ρόλο, ξέρεις. Οπότε όλο το άγχος και τις ενοχές τα κουβαλάει εκείνος. Η μαμά είναι πιο πολύ στα… γκούχου γκούχου… ζαμάν φου, ας πούμε.
Εσύ σε ποιον έμοιασες;
Έχω πάρει και απ’ τους δύο ισόποσα, οπότε βρίσκομαι συνεχώς σε μια εσωτερική σύγκρουση.
Πάμε πάλι στο έργο. Το έχεις γράψει; Είναι έτοιμο;
Δεν μπορώ να γράψω. Το έχω στο μυαλό μου. Παλιά το δούλευα παρουσιάζοντας διάφορα δεκάλεπτα σε πλατείες, σε παρέες, κι έτσι έπαιρνε την τελική του μορφή πριν βγω στη σκηνή. Τώρα είναι όλα διαφορετικά. Οι ιστορίες υπάρχουν και βασίζονται σε όσα πέρασα. Τα αστεία είναι αυτά που έγιναν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου. Η δυσκολία τώρα έγκειται στον τρόπο με τον οποίο θα ενωθούν και θα έχουν αρχή-μέση-τέλος. Επιπλέον, στο πώς θα δουλέψω τους χαρακτήρες ώστε, όταν επανέρχονται, να γελάει το κοινό αυτόματα, χωρίς να χρειάζεται να τους «συστήσω» ξανά. Οπότε αυτό είναι το πιο ιδιαίτερο stand upαπό όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Είναι και η κατάστασή μου εντελώς διαφορετική από πριν. Όλα είναι καινούρια και νομίζω πως το ελληνικό κοινό θα δει κάτι εντελώς νέο, αφού δεν είμαι εκείνη που πέρασε μια δύσκολη κατάσταση και επανήλθε τελείως καλά, ζω τη δύσκολη κατάσταση ακόμη. Έτσι, θα μοιραστούμε όλοι τα σκατά! (γέλια)
Η παράσταση βασίζεται στα όσα έχεις περάσει. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου χαρακτήρας;
Από την κωμική πλευρά του πράγματος, οι δύο νοσοκόμες μου –η πρωινή και η απογευματινή– είναι οι αγαπημένες μου! Είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, σε βαθμό που σκέφτομαι πως μόνη μου δεν θα μπορούσα να βγάλω τόσα κωμικά ευρήματα. Είναι caractère και το ξέρουν. Θα μπορούσα να κάνω μια παράσταση μόνο γι’ αυτές τις δύο. Το άλλο που λάτρεψα ως κωμική κατάσταση ήταν οι νοσοκόμες στη Μαλαισία. Όλες φοράνε χιτζάμπ (σ.σ. μαντίλα), είναι μουσουλμάνες. Οι Μαλαισιανοί γενικά είναι κοντοί. Έτσι, πολλές φορές ζούσαμε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Γενικά, όμως, οι γιατροί που είχα και εκεί και στην Ελλάδα είναι εξαιρετικοί, ήμουν τυχερή. Σχεδόν όλοι είχαν εκπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Έτσι, θεωρώ πως η παράσταση έχει γραφτεί μόνη της, δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολλά.
Το πιο σημαντικό, βέβαια, ήταν η ασθενής απέναντί τους.
Ναι. Επίσης, στην ίδια φάση ήταν και όλη μου η οικογένεια. Οι γιατροί μερικές φορές σάστιζαν με τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, τον αδελφό μου, τα ξαδέλφια και τους φίλους που έρχονταν να με δουν και κάθονταν μαζί μας στο δωμάτιο.
Έπρεπε να τους κόβεις εισιτήριο…
Υπήρχε ένας που ποτέ δεν μου μιλούσε. Και σκεφτόμουν «Τι φάση αυτός;». Μια μέρα μου λέει «Δεν λέω τίποτε γιατί ξέρω πως ό,τι κι αν πω, θα μπει στην παράσταση». Και του απαντώ «Συγχαρητήρια, μόλις μπήκες στην παράσταση».
Υπήρξε ένα σοκ όταν σου είπαν τι σου συμβαίνει;
Μου τα είπαν σιγά σιγά. Στην αρχή πωρώθηκα πολύ με το πόσο δραματική είναι η κατάσταση και σου το λέω ειλικρινά. Έλεγα «Μαλάκες, είναι σαν σαπουνόπερα. Είμαι σε νοσοκομείο της Μαλαισίας, με έριξαν σε κώμα, σχεδόν πέθανα, ξυπνάω ξαφνικά…».
Είναι σαν τον Dr. Drake Ramoray στο Days of Our Lives (τη σαπουνόπερα στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Joey από Τα Φιλαράκια και όπου συνέβαιναν απίθανα πράγματα)…
Ναι, ρε φίλε! Ακριβώς! (γέλια) Ρωτούσα συνεχώς τους δικούς μου «Σίγουρα, παραλίγο θα πέθαινα;» και η μητέρα μου, κουρασμένη, απαντούσε «Αμάν, ρε Κατερίνα μου, ναι». Κουνούσα το κεφάλι μου και τη ρωτούσα ξανά «Και μετά τι έγινε; Πανικοβλήθηκε ο κόσμος; Σου στέλνουν συνεχώς μηνύματα στο κινητό;». Ήθελα να μου διηγηθεί αυτό το δράμα. «Είναι χειρότερα από ποτέ» έλεγε η μητέρα μου, που θεωρούσε πως είχα πάθει κάποια εγκεφαλική βλάβη. (γέλια) Όταν ξύπνησα από το κώμα στην εντατική, η κατάστασή μου ήταν πολύ κρίσιμη, αλλά εγώ ένιωθα τέλεια. Ξεκούραστη, χωρίς άγχος… Μόλις είχα κάνει πλάκα ακόμα και στο θάνατο.
Φαντάζομαι πως σου χορηγούσαν και ηρεμιστικά…
Υποθέτω πως ναι. Ήμουν πανευτυχής όταν ξύπνησα. Μου έλεγαν οι γιατροί «Θα έχεις μια μακρά περίοδο αποκατάστασης μπροστά σου», δεν μπορούσα να κουνήσω χέρια και πόδια, αλλά εμένα δεν με απασχολούσε. Έλεγα «Θα τα κουνήσω. Ας πάω πρώτα σπίτι και θα τα κουνήσω, δεν αγχώνομαι» τους απαντούσα πολύ cool. Ή μου έλεγαν «Πρέπει να μάθεις να αναπνέεις μόνη σου». «Εντάξει, θα γίνει κι αυτό» απαντούσα. Το δύσκολο ήταν όταν βγήκα από το νοσοκομείο κι άρχισα τη φυσικοθεραπεία. Ήταν περίπου ένα εξάμηνο αφότου αρρώστησα και τότε αντιλήφθηκα το μέγεθος της ζημιάς που είχα πάθει. Όταν είσαι στο νοσοκομείο, είσαι τόσο προστατευμένη που δεν το καταλαβαίνεις. Μόνο όταν επέστρεψα στο σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να πιάσω αντικείμενα, δεν μπορούσα να δω…
*Η συνέντευξη είχε πραγματοποιηθεί πριν από την πρεμιέρα της παράστασής της, Staying Alive (Σχεδόν Πέθανα) στο Μικρό Παλλάς.
Διαβάστε ακόμη:
Η επίθεση της Εύης Βατίδου στον Νίκο Μουτσινά: “Το λάθος είσαι ΕΣΥ”!
