Το πιτσιρίκι, πέφτει, χτυπάει το γονατάκι του, σουφρώνει τα χειλάκια του και δάκρυα γεμίζουν τα παιδικά μάτια. Και τότε ακούγεται μια παραπονεμένη φωνούλα που γίνεται μαχαιριά στην καρδιά σου. Φωνάζει «νταντά». Όχι μαμά. Και τρέχει να χωθεί στην αγκαλιά της. Και τότε, ασυνείδητα, αρχίζεις να τη μισείς.
Ναι, ξέρω, ήταν μια επιλογή ανάγκης. Δουλεύεις. Όχι από χόμπι, φυσικά, αλλά επειδή από τη δουλειά σου ζεις. Σε εποχές κρίσης, πολλές γυναίκες επιστρέφουμε στο γραφείο ακόμα και νωρίτερα από ότι προβλέπεται από την άδεια εγκυμοσύνης. Γιατί στις περισσότερες δουλειές πια, υπάρχουν οι μισοί άνθρωποι από ότι παλιά. Που δουλεύουν διπλά –κι ας πέρνουν σχεδόν τα μισά λεφτά. Έτσι, η νταντά είναι για πολλές μανούλες η μόνη επιλογή για να μπορούν να δουλέψουν.
Έτσι, μια γυναίκα, ξένη στην αρχή, μπαίνει στην οικογένεια. Και το ιδανικό σενάριο είναι να γίνει οικογένεια κι αυτή. Θέλεις να την συμπαθήσεις γιατί της εμπιστεύεσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχεις: το παιδί σου. Θέλεις να το αγαπήσει, γιατί οφείλει να το φροντίζει σαν να ήταν δικό της. Θέλεις να την αγαπήσει κι αυτό, για να περνά καλά μαζί της. Αλλά όταν αυτό συμβεί (αν είσαι τυχερή, δηλαδή, και αυτή η γυναίκα που φροντίζει το παιδάκι σου αποδειχθεί ο σωστός άνθρωπος), δυσανασχετείς. Οι αφορμές είναι δεκάδες:
–Μια μέρα που το πιτσιρίκι κάνει κάτι που δεν πρέπει να κάνει, εσύ σαν σωστή μαμά το μαλώνεις. Το βάζεις στη θέση του. Κι εκείνο κλαίει και τρέχει να αγκαλιάσει τη νταντά του.
–Γυρνάς από τη δουλειά και το βλέπεις να κοιμάται γαλήνιο στην αγκαλιά της. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέσαι: Καταλαβαίνει π.χ. τώρα το 2χρονο ποια είναι η μαμά του; Ή τα έχει μπερδέψει τόσες ώρες που περνά μαζί της;
–Το βλέπεις να παίζει μαζί της και να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Κι αντί να χαρείς, θέλεις να της χώσεις μια ανάποδη. Πώς γίνεται να αγαπάει τόσο το παιδί σου μια ξένη;
Ναι, το έχω νιώσει και γω. Πριν, όμως, αρχίσεις να παραλογίζεσαι σκέψου το βασικο: θα προτιμούσες το παιδί σου να κλαίει όταν είναι μόνο του με τη νταντά; Νη μην μπορεί να κοιμηθεί στην αγκαλιά της; Να μην περνά καλά, ακόμα κι όταν παίζει μαζί της; Το γεγονός πως ένα αθώο παιδί που αντιδρά με ένστικτο και χωρίς δεύτερες σκέψεις ανταποκρίνεται τόσο θετικά σε έναν άνθρωπο σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος, η νταντά στην περίπτωσή μας, το προσέχει και του φέρεται τρυφερά. Δηλαδή κάνει αυτό για το οποίο την προσέλαβες.
Μην ανησυχείς. Δεν υπάρχει κανένα παιδί που να αγάπησε περισσότερο τη νταντά από τη μαμά του –εφόσον φυσικά η μαμά του ασχολείται ουσιαστικά μαζί του στον χρόνο που είναι στο σπίτι. Αντί να πλάθεις στο κεφάλι σου σενάρια επιστημονικής φαντασίας και να αντιπαθείς παράλογα μια γυναίκα που προσέχει αληθινά το παιδί σου, κάνει τη δουλειά της δηλαδή, προσπάθησε να δημιουργήσεις συνήθειες και ορίσεις δραστηριότητες για εσένα και το παιδί που θα σας φέρουν πιο κοντά.
Α, και θυμήσουν αυτά που συζητάνε οι φίλες σου. Για την νταντά που άφηνε όλη μέρα το μωρό να κλαίει και μιλούσε στο τηλέφωνο ή για την άλλη που όταν οι γονείς έλειπαν ταξίδι έφερνε και το αμόρε της στο σπίτι. Η σύγκριση θα σε κάνει να επαναπροσδορίσεις τί πρέπει να σε ενοχλεί και τί όχι. Σίγουρα δεν θα ήθελες το παιδί σου να θυμάται μια νταντά σαν αυτή που περιγράφει ο Ντέιβιντ Σεντάρις στο βιβλίο του When you are engulfed in flames, που τους άφηνε όλη μέρα νηστικούς και κυκλοφορούσε ημίγυμνη στο σπίτι…
Δες ακόμα: Πώς να κάνεις τους γονείς του να σε συμπαθήσουν..
