Έχω γνωρίσει από κοντά και πολιτικούς και καλλιτέχνες. Πολλούς. Θεωρώ τους δεύτερους πολύ πιο σοβαρούς από τους πρώτους. Και εξηγούμαι… Συνήθως μας κάνουν να νιώθουμε ευχάριστα. Ή ακόμα και όταν μας κάνουν να κλαίμε είναι προϊόν έκστασης συναισθημάτων και όχι λύπης. Από την άλλη, οι πολιτικοί είναι πολύ πιο φιλόδοξοι, παρτάκηδες, αδίστακτοι. ΟΚ. Όχι όλοι. Αρκετοί έως πολλοί, πάντως.
Οι καλλιτέχνες έχουν τις φιλοδοξίες τους, προφανώς την έπαρσή τους, τις κόντρες που επιδιώκουν, τη δημοσιότητα και τα χρήματα. Όμως, άντε το πολύ-πολύ να πετάξουν κανά καρφάκι ή να κρατήσουν μούτρα και να μην πάνε στην πρεμιέρα του συναδέλφου τους. Ούτε μαλ… θα πει ο ένας τον άλλο δημόσια, ούτε αρχ… ούτε μουνο…. Θα μου πείτε, ούτε καν στην Τρούμπα όταν υπήρχε ή στη λαχαναγορά δεν μιλάνε πια έτσι. Είναι δυνατόν να μιλάνε έτσι στα πολιτικά κόμματα; Κι όμως είναι…
Είδατε το τσίρκο που ήρθε στην… πόλη μας τις τελευταίες μέρες; Απ’ όλα έχει. Ζώα που θέλουν να κυριαρχήσουν, να κατασπαράξουν το ένα το άλλο για να γίνουν όλοι βασιλιάδες. Τύφλα να’ χει το Medrano. Μηνύσεις, απαξία και προσωπικός εξευτελισμός.
Το βαφτίζουν απλά «δημοκρατική διαδικασία». Βγάζουν τα μάτια τους και τα πραγματικά τους αισθήματα ο ένας για τον άλλον. Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Είναι ότι μετά θα προσπαθήσουν να πείσουν το πόπολο ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους, ενωμένοι, αποφασισμένοι και θα ζητήσουν την ψήφο, για το κοινό καλό, φυσικά. Ποτέ για το προσωπικό τους.
Η παράσταση είναι σε πλήρη εξέλιξη με σποτ, ομιλίες, περιοδείες, ίσως και ντιμπέιτ. Μόνο που δεν είναι καν αστεία, αλλά μάλλον θλιβερή. Και πιο θλιβερό το γεγονός ότι κάποια στιγμή, που μάλλον θα αργήσει αλλά νομοτελειακά θα έρθει, θα είναι αυτοί που θα κληθούν να μας σώσουν διαδεχόμενοι τους σημερινούς αποτυχημένους σωτήρες. Με τις υγείες μας…
Περισσότερα άρθρα του Γιώργου στην εφημερίδα Παραπολιτικά
