Στο blog του Γιώργου Λιάγκα: Κάθε χώρα έχει το ποδόσφαιρο και τους πολιτικούς που της αρμόζουν…

Αυτό που μου κάνε εντύπωση, ήταν η διάθεση του Μητσοτάκη να αποκαλύψει αρκετές αθέατες πλευρές για την προσωπική του ζωή. Μίλησε για τον χωρισμό του από τη γυναίκα του, για τα χρονιά που ήταν μακρια και για το πως κατάφεραν να τα ξαναβρούν. Θα ‘ταν αναμενόμενο από έναν ηθοποιό ας πούμε, ή από έναν τραγουδιστή, αλλά από έναν πολιτικό και μάλιστα από κάποιον που φιλοδοξεί να γίνει αρχηγός κόμματος και στον μέλλον πρωθυπουργός;

Στην Αμερική, που μάλλον κάτι δεκαετίες πιο μπροστά από μας είναι σε ότι αφορά το θέαμα, τα Μέσα και την επικοινωνία, αυτό είναι μια συνηθισμένη πρακτική. Αυτό που εδώ βαφτίζουμε γραφικό, εκεί είναι το αυτονόητο και το απολύτως απαραίτητο για την ολοκλήρωση της δυνατής εικόνα του ανθρώπου που ασχολείται με τα κοινά.

Εδώ αν κάποιος πολιτικος δώσει συνέντευξη σε λάιτ εκπομπη, κινδυνεύει να του κρεμάσουν κουδούνια στην πλατεία συντάγματος. Εκτός από μια περίπτωση. Όπως αυτή του Κυριάκου. Όταν υπάρχει ανάγκη. Όταν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακόμα και τα … ευτελή σε άλλες εποχές. Είναι αυτό που γίνεται κάθε φορά στις εκλογές, που οι υποψήφιοι παρακαλάνε για 2 λεπτά προβολής σε ψυχαγωγική εκπομπή. Πρωινάδικο, μεσημεριανό, απογευματινό, μεταμεσονύκτιο.
Light να’ ναι και ότι να’ ναι. Κάπου ανάμεσα στο κρεμμύδι του Καλλιδη και τον παρθένο της Άσης, τσουπ, σου πετάγεται ο υποψηφιος, για να σε πείσει ότι είναι κι αυτός άνθρωπος, διασκεδάζει, ερωτεύεται, αγαπά, χωρίζει, πάει διακοπές και σινεμά -άρα αξίζει, μια και είναι ίδιος με σένα, να τον ψηφισεις.

Δεν ξέρω πόσο σοβαρό είναι όλο αυτό. Κάποιος φίλος μου έλεγε πως κάθε χώρα έχει το ποδόσφαιρο και τους πολιτικούς που της αρμόζουν. Και επειδή ο Ολυμπιακός μάλλον καθαρίζει για την Ελλάδα φέτος με τις μεγάλες ευρωπαϊκές νίκες, μήπως, λέω μήπως, να το ξανακοιτάξουμε για τους πολιτικούς; Γιατί με τη σοβαροφάνεια δεν πρόκοψε κανείς. Όσο για τη σοβαρότητα στον χώρο της πολιτικής, ακόμα αναζητείται…