Με ένα μακροσκελές κείμενο της, η Βανέσα Αδαμοπούλου ξέσπασε εναντίον εκείνων που δεν τηρούν τα μέτρα προφύλαξης και περιορισμού της διασποράς του νέου κορονοϊού.
Η γνωστή τραγουδίστρια έγραψε στα social media:
«Πάμε πάλι, λοιπόν: η χώρα βρίσκεται στην ουσία σε καραντίνα (ακόμα κι αν δεν έχει ειπωθεί-μέχρι στιγμής- από επίσημα χείλη). Όσοι δεν γνωρίζουν τον ακριβή ορισμό της λέξης ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ-οκ, δεν είναι κακό, το προσπερνάμε…- σημαίνει ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Απλά, κατανοητά. Το περίφημο #μενουμε_σπιτι, δεν είναι ένα τρεντυ χαστανγκ των ημερών, αλλά μια παράκληση λογικής, κόντρα στην αυθάδη ανοησία και ανευθυνότητα ορισμένων, δυστυχώς, πολλών. Σταματήστε, λοιπόν, για το θεό, να οργανώνετε οικογενειακές βόλτες στα αλσύλια και τα πάρκα, να παίρνετε παραμάσχαλα τα σκούτερ/ποδήλατα, μαζί με τα παιδιά σας, για δραστηριότητες έξω στη φύση, να παραβιάζετε σφραγισμένες παιδικές χαρές(!) , να διοργανώνετε διακοπές στο χωριό, στον παππού και τη γιαγιά(!!), να συνωστίζεστε στα σούπερ μάρκετ, διακατεχόμενοι από οξύ κατοχικό σύνδρομο, λες και δεν υπάρχει αύριο-τα σούπερ μάρκετ δε θα κλείσουν- να κάνετε όσα συνηθίζατε, εν ολίγοις, στην καθημερινότητα σας. Δεν είμαστε σε διακοπές. Όσες φωνές λογικής έχουν απομείνει, θα συνεχίσουν, έστω κι από εδώ, να σας τριβελίζουν το κεφάλι με το ανθρωπίνως αυτονόητο, μέχρι να αισθανθείτε, τουλάχιστον άσχημα, ρε γαμώτο, που κυκλοφορείτε αδέσποτοι έξω στους δρόμους.
✌✌ σύμπνοια, λογική, υπευθυνότητα».
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vanessa Adamopoulou (@vanessaadamopoulou) στις
Μέρος α: Και κάτι ακόμα: η οδηγία “μένουμε σπίτι” δεν χρειάζεται χαστανγκ, δεν αποτελεί τρεντ, δεν είναι εναλλακτική, κουλ, πρόταση στα πλαίσια μιας γουάου, χιπστερ φιλοσοφίας, μια προτροπή για ενδοσκόπηση, μια πρόταση για αλλαγή, μια μοδάτη στάση ζωής. Κάτι μάλλον παρανοήθηκε ή χάθηκε στην μετάφραση. Εμείς, οι στρατιές των κακομαθημένων, αυτάρεσκων, κι εν τέλει, τραγικά απροετοίμαστων απέναντι σε μια φυσική καταστροφή, μια πανδημία, μια παγκόσμια κρίση, αρνούμαστε να συμμορφωθούμε σε οτιδήποτε διαταράξει τη, βουτηγμένη σε τόνους θετικής ενέργειας και δανέζικου “χουγκα”(!), χαζοχαρούμενη ζωή μας.
Για να μας πείσουν(!) να κάτσουμε σπίτια μας, πρέπει να μας αραδιασουν ένα σωρό καλούς λόγους, να συνεχίσουν, δηλαδή, να ενισχύουν την κουλτούρα του “περνάμε καλά παντού”, “δημιουργούμε στιγμές με το ζόρι”, “ο πλανήτης μας happy δεν καίγεται ποτέ”. Κάτι που φαίνεται πως εμείς οι κακομαθημένοι κι “εύθραυστοι” τύποι έχουμε απόλυτη ανάγκη.
Μήπως κάτι καταλάβαμε λάθος? Όταν οι αισθαντικές, ουρμπαν φωνές στο ραδιόφωνο, μας προτρέπουν να το δούμε όλο αυτό σαν μια ευκαιρία να μάθουμε την ξένη γλώσσα που πάντοτε ποθούσαμε, να εξασκηθούμε σε έναν βίνταζ χορό, να διευρύνουμε τους μαγειρικους/ζαχαροπλαστκους μας ορίζοντες(πόσο ακόμα!), τότε το μέτρο της πραγματικότητας κι η αλήθεια έχουν χαθεί. Φυσικά, όλα αυτά από μόνα τους είναι υπέροχα. Οι άνθρωποι που πασχίζουν να μας κάνουν δημιουργικούς κι ευφάνταστους, το κάνουν, προφανώς, για καλό σκοπό και δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για τούτο. Κάνεις δεν είπε να κάτσουμε σπίτι μας μουτρωμενοι, αξιοθρήνητοι και, πολύ περισσότερο, να πάθουμε ομαδική κατάθλιψη. Εκείνο που μας “έχει φάει” κι εξηγεί, εν ολίγοις, όλη αυτή τη “χαλαρή” αντιμετώπιση ορισμένων, πολλών, που βολτάρουν ανέμελοι στις εξοχές (εκτός προφανώς από το χαμηλό iq και eq τους??), είναι ετούτη ακριβώς η ιδεολογία του “όλο το σύμπαν δουλεύει για πάρτη μας”, “η θετική μας αύρα μετακινεί βουνά και κάστρα”, “η γιόγκα και το κοτζι μπερι μας έχουν φτάσει σε άλλα επίπεδα”. (to be continued)??
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vanessa Adamopoulou (@vanessaadamopoulou) στις
Μέρος β: Η σαθρή αίσθηση παντοδυναμίας που έχουμε υιοθετήσει σχεδόν άπαντες, μας κάνει να κλείνουμε πεισματικά τα μάτια μπρος στο θάνατο, την αρρώστια, την πανδημία, τις κακουχίες εν γένει (για εμάς τους Δυτικούς μιλάμε, έτσι?). Όλα αυτά φαντάζουν απείρως μακρινά κι έχουμε πετάξει στο “πυρ το εξώτερον”, κι ακόμα παραπέρα, τον “κάματο της ζωής” και τον “σκληρό κι άπονο βίο” που βαστούσαν ως φάρο οι παππούδες μας για να πορευτούν, καθώς όλα ετούτα είναι ενοχλητικά μπανάλ κι εκτός ψηφιακής πραγματικότητας. Οι γενιές που άπλωσαν τις φτερούγες τους στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, προφανέστατα κι οι προηγούμενες τους, ήταν ανθεκτικές, γήινες, κοντά στην αλήθεια, στον πόνο, στο θάνατο. Κάτι που εμείς αρνούμαστε εμμονικά να πράξουμε.
Κακομαθημένοι, κακομαθημένοι, κακομαθημένοι!
Δεν είναι, λοιπόν, πρόταση αυτή εδώ, φίλε μου, ας #μένουμε_σπίτι, θα περάσουμε καλά, ας το δοκιμάσουμε, την είδαμε φουλ εναλλακτικά. Κάτι κατάλαβες λάθος. Είναι εντολή. Ετοιμότητας, ανθρωπιάς, παιδείας (αν θα μπορούσαν, φυσικά, ποτέ να απαιτηθούν αυτά, χωρίς να προϋπάρχουν). Και, φευ, φίλε μου, δεν έχεις την επιλογή να αποφασίσεις αν σου αρέσει ή όχι, αν θα σε μιζεριάσει, αν σου χαλάει τη μαγιά. Δε θα σου χρυσώσουμε πάλι το χάπι με δήθεν αυτοσχέδιες βραδιές ποίησης, σπιτικά φεστιβάλ τάνγκο και μαραθώνιους επιτραπέζιων παιχνιδιών για να ωραιοποιήσουμε την κατάσταση. Για να δημιουργούμε μια ωραία, χουχουλιαρικη, ρετρό ατμόσφαιρα.
Θα κάτσεις σπίτι σου, γιατί απλά έτσι πρέπει! Κι αν δεν περάσεις καλά, δε θα πάθεις και κάτι. Γιατί υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μην περάσεις καλά. Να στριμωχθείς ψυχολογικά, να σκυλοβαρεθείς, να ζοριστείς απίστευτα. Τί να κάνουμε τώρα? Έχεις κάποια καλύτερη εναλλακτική να προτείνεις?
Δεν κινείς εσύ τον πλανήτη, κανένας θεός δεν θα πάει με τα νερά σου, δεν είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου. Μόλις το καταλάβεις αυτό ίσως, ίσως λέμε, να αρχίσεις να αισθάνεσαι καλύτερα. Προσγειωμένος, ανοιχτός, φιλήσυχος. Κοντά στην αλήθεια-την αλήθεια σου- κοντά στη φύση και το φυσικό.
Βγάλε, λοιπόν, τις φανταχτερές σου φιοριτούρες, το γαμ…. σου χρυσόχαρτο, φόρα τις πιτζάμες σου και ΣΚΑΣΕ.
