Η αυτοπεποίθηση ενός ατόμου γεννιέται μέσα από την οικογένειά του. Ένα άτομο με πραγματική αποδοχή από το οικογενειακό του περιβάλλον, έχει περισσότερο θάρρος να διεκδικήσει τα δικαιώματα του και να κυνηγήσει τα θέλω του. Αυτό γιατί μέσα του, πραγματικά νιώθει ότι τα αξίζει και μπορεί να τα καταφέρει.
Το παιδί, από τη βρεφική ηλικία μπορεί να διαχωρίζει τον τόνο στη φωνή της μητέρας του και των άλλων σημαντικών προσώπων. Από δύο ετών και μετά, όλα τα παιδιά μπορούν να αποκωδικοποιήσουν μια επικριτική ή επιδοκιμαστική στάση απέναντί τους.
Πώς ένα παιδί εισπράττει επιδοκιμασία
-Η επιδοκιμασία μας είναι είτε λεκτική είτε φαίνεται μέσα από τη συμπεριφορά μας. Ένα χάδι, ένα φιλί, ακόμα και ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη, κάνει το παιδί να νιώσει αποδεκτό.
– Όταν δεν συμφωνούμε με κάποια πράξη του παιδιού, ποτέ δεν πρέπει να ακυρώνουμε όλη του την προσωπικότητα. Δεν υπάρχουν κακά παιδιά, μόνο κακές αποφάσεις και πράξεις. Διαχωρίζοντας το άτομο (το παιδί μας) από την πράξη του (π.χ. μας είπε ψέματα), του δείχνουμε τη γενική μας πίστη σε αυτό, ακόμα και μέσα από την παρατήρηση και την τιμωρία.
– Όταν το παιδί κατακτά τους μικρούς, καθημερινούς του στόχους, το επιδοκιμάζουμε και το ενθαρρύνουμε να συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς.
– Όταν έρθει η αναπόφευκτη- και φυσιολογική- αποτυχία, το στηρίζουμε ψυχολογικά, χωρίς να το ματαιώνουμε.
– Επιπλέον, το βοηθάμε (διακριτικά, αν δε μας ζητηθεί), να λύσει τυχόν προβλήματα που το εμποδίζουν να αποδώσει όσο καλά θα μπορούσε.
– Επίσης, όταν προκύπτουν θέματα συμπεριφοράς, τα συζητούμε με το παιδί, ώστε να καταλάβει το λάθος του, χωρίς να αισθανθεί μειονεκτικά για τον εαυτό του. Έχει σημασία στο ύφος, ο τόνος και η στάση μας, εκτός από αυτά που λέμε.
Τέλος, πρέπει να τονίσουμε ότι η ενθάρρυνση έχει αποτέλεσμα μόνο όταν είναι πηγαία και αυθεντική, όταν δηλαδή γνωρίζουμε καλά το παιδί μας, ξέρουμε τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του και αγαπάμε 100% αυτό που πραγματικά είναι, πέρα από τα δικά μας όνειρα και προσδοκίες.
