Big Βrother – Η εξομολόγηση της Αφροδίτης: “Μετά το θάνατο του πάτερα μου, μας τάιζε η εκκλησία”

Από τον Faysbook

Η Αφροδίτη Γεροκωνσταντή έκανε μια εξομολόγηση καρδιάς στον Big Brother, όταν εκείνος τη ρώτησε για τους ανθρώπους που της λείπουν περισσότερο που είναι η οικογένειά της. Όταν ο Big Brother ρώτησε πιο συγκεκριμένα για τους γονείς της, η 31χρονη παίκτρια μίλησε για τον ξαφνικό χαμό του πατέρα της, για τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν και για τη σχέση που έχει με τη μητέρα της:

«Η μαμά μου μεγάλωσε μαζί μας, οπότε ήμασταν πάντα πάρα πολύ κοντά. Διαφέρουμε πάρα πολύ, υπερβολικά, σαν χαρακτήρες. Είμαστε τελείως αντίθετες… Θα με μαλώσει, θα με επαναφέρει στην πραγματικότητα παρόλο που της λέω πως αυτή και ο μπαμπάς μου φταίνε που είμαι τόσο ονειροπόλα. Έχει κάνει καλή δουλειά και με μένα και με τα αδέλφια μου. Έχει πει ο,τι και να γίνει, είμαι εδώ για σένα. Σου δίνει αυτή την ασφάλεια, γιατί εγώ είχα νιώσει, όταν έχασα τον μπαμπά μου, ότι φεύγει αυτή η ασφάλεια. Είμαι πολύ τυχερή που την έχω».

«Όλο το μέσα μου είναι ο μπαμπάς μου»

«Αν και μοιάζω πολύ με τη μαμά μου εμφανισιακά, όλο μου το μέσα είναι ο μπαμπάς μου. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Ζούσε με αυτό το πράγμα, ήθελε να είναι καλός άνθρωπος και τα κατάφερε. Μέχρι τα 48 του ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, μπαμπάς, συνάδελφος, θείος, τα πάντα. Πάρα πολύ έξυπνος, πάρα πολύ δοτικός, του άρεσε πάρα πολύ να συζητάει και να διαβάζει. Ήξερε τα πάντα. Ήταν εγκυκλοπαίδεια. Του άρεσε να συζητάει με τους άλλους. Πολύ δουλευταράς! Ήταν αγαπητός σε όλους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που θα έχει πει κάτι κακό για εκείνον. Τσακωνόμασταν πάρα πολύ, επειδή ήμασταν ίδιοι στον χαρακτήρα. Όταν πέθανε, αισθάνθηκα ότι έχασα την ασφάλεια που σου παρέχει ένας μπαμπάς».

Ο θάνατος του πατέρα της και οι οικονομικές δυσκολίες

«Ήμουν 23 όταν πέθανε ο πατέρας μου. Έφυγε πολύ ξαφνικά και ήμασταν λίγο τσακωμένοι, αυτά τα ηλίθια που κάνουν οι κόρες με τους μπαμπάδες τους. Δεν ήταν κάποιο ατύχημα να πεις, ήταν μπαμ. Μπήκε στο νοσοκομείο και τις επόμενες ώρες, πέθανε. Καθόμουν έξω από την Εντατική κι έλεγα ότι θα βγει, οπότε μέσα στο μυαλό μου δεν είχα ούτε την παραμικρή υποψία ότι θα πεθάνει. Και 48 χρονών, έτσι; Πολύ νέος. Δεν νομίζω ότι ξεπερνάει κανείς τον θάνατο του γονιού του. Απλά συνηθίζεις στην ιδέα ότι έφυγε. Δεν το ξεπερνάς ποτέ όμως, απλά το κατανοείς. Η ζωή μου μετά ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Εκτός από το ψυχολογικό, ήταν το οικονομικό που άφησε πίσω του και βρεθήκαμε σε κατάσταση που δεν θα ήθελα να βρεθεί κανείς. Μου έλεγαν ενός κακού μύρια έπονται. Δεν μπορούσα να το καταλάβω, μέχρι που το βίωσα. Το πιο δύσκολο ήταν ότι μας τάιζε η Εκκλησία. Μας κόβανε το ρεύμα γιατί δεν είχαμε να το πληρώσουμε και η μάνα μου ήταν διαβητική. Για ένα εξάμηνο μας φέρνανε κούτες από την εκκλησία γιατί δεν είχαμε να φάμε. Φαίνεται περίεργο, όταν με βλέπεις αλλά έτσι ήταν. Δουλέψαμε σκληρά και τα καταφέραμε».