Αντίνοος Αλμπάνης: Η εξομολόγηση του για το bullying στο σχολείο!

Από τον Faysbook

Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Αντίνοου Αλμπάνη στην Πόπη Τσαπανίδου και το site της ipop για την παιδική του ηλικία και τα άσχημα βιώματα από τα παιδιά στο σχλείο εκπλήσσει: “Τα άλλα παιδιά με πείραζαν”, αρχίζει.

«Όλα ξεκινάνε από την οικογένεια. Τα παιδιά μιμούνται αυτά που βλέπουν. Αναπαράγουν συμπεριφορές. Στο δικό μου το σχολείο τα παιδιά δεν είχαν την ανάγκη να τραμπουκίσουν, θα έλεγες ότι ήταν φυσιολογικά».

Τόσο «φυσιολογικά» ώστε να κοροϊδεύουν το αγόρι με την ακμή και τα λίγα παραπανίσια κιλά, με εκείνη την αφέλεια που κάνει τα παιδιά -καμιά φορά και τους μεγάλους- να νομίζουν πως ένα πείραγμα δεν κοστίζει.

Τώρα, ο Αντίνοος είναι μεγάλος και ως μεγάλος διαπιστώνει πως αυτό που έζησε τότε ήταν ένα πείραγμα.

«Δεν ξέρω πώς είναι να φοβάσαι να πας στο σχολείο, να σε βρίζουν, να σε χτυπάνε. Ως παιδί, όμως, αυτό που έζησα ήταν στενάχωρο και βαρύ».

«Η εικόνα είναι το σπίτι μας μέχρι να πεθάνουμε, αλλά πρέπει να φτιάξουμε και το μέσα μας. Από το να κλειστώ στον εαυτό μου, να νιώσω ανένταχτος και να απομονωθώ, φώτισα άλλα στοιχεία της προσωπικότητας μου».

Λέγεται και «ένστικτο επιβίωσης».

Αν νιώθει πως, τώρα -που είναι αναγνωρίσιμος και που κάνει καλά αυτό που αγαπάει- παίρνει εκδίκηση από τα παιδιά που τον κορόιδευαν;

«Όχι, δεν κουβαλάω κάποιο σύμπλεγμα, ούτε ένιωσα ποτέ πως υστερώ σε κάτι, πως δεν μου έδινε κανείς σημασία. Μια χαρά ήμουν. Εντάξει, ήμουν λίγο …τερατάκι, αλλά είχα χιούμορ κι αυτό έψηνε τα κορίτσια», λέει και χαμογελάει σαν έφηβος σε party. Δεν προσπάθησε να γίνει κάτι που δεν ήταν, δεν φόρεσε δανεικά ρούχα, φόρεσε το χιούμορ, την παιδεία, την ευστροφία του και πήγε σε εκείνο το party.

Κάποια στιγμή θυμώνει, γιατί θυμάται ένα παιδί με νοητική υστέρηση που ήταν στο σχολείο.

«Για κάποιο λόγο, ήταν αυτονόητο πως δεν θα το κάνει κανείς παρέα και πως θα είναι αποδέκτης πειραγμάτων. Σε έναν άνθρωπο που βλέπει αλλιώς τον κόσμο πώς επιτίθεσαι; Εξ ορισμού πλεονεκτείς και δεν σου επιτρέπεται να το κάνεις. Ήταν αισχρό. Το δικό μου, μπροστά σε αυτό, ήταν “χαδάκι”».

Πείραγμα, τραμπουκισμός, μπούλινγκ, χαδάκι. Έχουν, τελικά, κάποια σημασία οι «ταμπέλες» για να χαρακτηρίσουν αυτό που μπορεί να νιώθει κάποιος; «Όχι. Τότε ήταν βαρύ. Τώρα πια δεν ειναι. Εκ των υστέρων, βλέπω πως αξιολόγησα το συμβάν και το έβαλα στην πραγματική του διάσταση, ωστόσο καταλαβαίνω πόσο κακή επίδραση μπορεί να έχει σε κάποιον που δεν μπορεί να το διαχειριστεί».

Δες ΕΔΩ