H Βίκυ Σταυροπούλου έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό People και μεταξύ άλλων μίλησε και για τους ανθρώπους που είναι κοντά της αλλά και τι κάνει όταν δεν θέλει να έχει στη ζωή της κάποιον άνθρωπο.
«Δεν ξέρω αν οφείλεται στη δουλειά, στο μεγάλωμά μου, πάντως γενικά είμαι άνθρωπος που πρώτα προσπαθώ να καταλάβω, να συμμεριστώ, να δικαιολογήσω και μετά να κατακρίνω. Και όταν συμβαίνει αυτό και βάλω Χ σε κάποιον, κατεβάζω ρολά κυριολεκτικά, γιατί σημαίνει ότι έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια της υπομονής μου. Για αυτό και αν μου συμβεί, γίνεται χωρίς φασαρίες και τσαμπουκάδες. Φεύγω ήρεμα. Όμως μου είναι δύσκολο να φεύγω από σχέσεις. Δένομαι πάρα πολύ, είμαι αφοσιωμένη στους ανθρώπους που αγαπώ και εμπιστεύομαι. Μου είναι δύσκολο γιατί για να υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μου σημαίνει ότι για κάποιο λόγο έχει επιλεχθεί. Πράγματι, φαίνομαι πολύ ανοιχτή και εξωστρεφής, στην πραγματικότητα είμαι πολύ προφυλαγμένη. Έχω όμως την τύχη να έχω στη ζωή μου τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, τον Θοδωρή Πετρόπουλο, το παιδικό μου παρέακι, που μου δημιουργεί μια ασπίδα. Αν δεν τους είχα, μπορεί να ήμουν πιο ανοιχτή».
Ποια είναι η σχέση της με την κόρη της, Δανάη και πώς νιώθει που θα γίνει ηθοποιός;
«Σαν να το είχα καταλάβει. Το είχα μυριστεί. Δεν μου έκανε εντύπωση, γιατί μεγάλωσε με δυο ανθρώπους που αγαπάνε τη δουλειά τους και αντιλαμβάνεται τις χαρές. Την εμπιστεύομαι και θέλω να πιστεύω ότι θα αντιμετωπίσει με την ίδια εντιμότητα και αγάπη τη δουλειά, γιατί μόνο έτσι θα προχωρήσει. Η Δανάη τελείωσε το λύκειο με 18,9. Ήταν δική της η απόφαση να ασχοληθεί με το θέατρο. Και αν αγωνιστεί όπως του αξίζει, θα τα καταφέρει. Νομίζω πως όχι, δεν έχω υπάρξει αυστηρή μαμά, αντίθετα, επειδή την είχα μοναχοπαίδι, την καλόμαθα σε κάποια πράγματα. Δεν υπάρχει συνταγή σωστή για να μεγαλώσεις ένα παιδί. Εγώ ήμουν και μικρή όταν την έκανα, άρα σίγουρα έχω κάνει λάθη. Το αποτέλεσμα θα δείξει».
Ποια είναι η σχέση της με τον έρωτα; «Παλιότερα ερωτευόμουν πιο εύκολα. Μεγαλώνοντας ο βαθμός δυσκολίας μεγαλώνει. Αλλά όταν ερωτευτώ, το κάνω με όλη τη σημασία της λέξης. Και, φυσικά, και πληγώνομαι. Πώς το ξεπερνάω; Κατεβάζω ρολά, το περνάω όλο μόνη μου, με αναμμένα κεριά, φεγγάρια, ηλιοβασιλέματα, και με πολύ Κική Δημουλά. Κι όπως τελειώνει και εκείνη σε ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματά της, “Λογικό, ό,τι αισθανθήκαμε έσοδο είναι”. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις δυστυχώς να αμύνεσαι, να γίνεσαι καχύποπτος, να αυξάνονται τα αντισώματα, παρ’ όλα αυτά προσπαθώ να αντισταθώ σε όλο αυτό. Μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα με μια αθωότητα, με τη γνώση ότι κάθε περιπέτεια ενέχει τον κίνδυνο της πτώσης. Θα ήταν ανιαρή αλλιώς η ζωή. Ναι, είμαι γυναίκα που μου αρέσουν τα πάθη. Προτιμώ να τα περνάω από το να μη ζω. Γιατί στη ζωή πρέπει να ρίχνουμε ζαριές. Αν δεν βγει, πάμε για άλλα…». Ένας γάμος θα ήταν ποτέ μέσα στα πλάνα της; «Στην παρούσα φάση όχι, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί αύριο να συναντήσω έναν άντρα με τον οποίο να θέλω να μείνω για πάντα μαζί του. Στα αλήθεια όμως δεν νομίζω. Έχει συμβάλει πολύ το ότι είμαι αυτόνομη ως άνθρωπος, αγαπώ την ελευθερία μου, έχω το κοριτσάκι μου, οπότε είμαι μια χαρά. Έχω δώσει αγώνα για να βγω από τα καλούπια και να επανασχεδιάσω τη ζωή μου. Το θέμα είναι να μη θεωρούμε τον αγώνα δυσβάσταχτο. Εγώ βρήκα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και αγωνίζομαι για αυτό. Τέλος».
Διάβασε ακόμα: Κατερίνα Παπουτσάκη: «Ψωνίζω από καταστήματα με ρούχα από δεύτερο χέρι»
