Η πρώτη χώρα που νομιμοποίησε την ομοφυλοφιλία ήταν η Γαλλία το 1791. Η Ελλάδα άργησε 160 χρόνια! Ακόμα και σήμερα, η ομοφυλοφιλία θεωρείται παράνομη σε πολλές χώρες και τιμωρείται ακόμα και με θάνατο, όπως στη Σαουδική Αραβία. Σε άλλες χώρες τιμωρείται με φυλάκιση ή ακόμα και με βασανισμούς, όπως μαστίγωμα. Οι Σεϊχέλες είναι μια χώρα πιο ανεκτική απέναντι στις γυναίκες, αφού θεωρεί πως επιτρέπεται ελεύθερα να συνάπτουν μεταξύ τους σχέσεις, όχι όμως και οι άντρες.
Εχω μιλήσει πολλές φορές γι’ αυτό το θέμα κατ’ ιδίαν με πολιτικούς. Πιστεύουν ότι πρέπει να λυθεί αλλά αν τους ρωτήσεις δημόσια, θα το αρνηθούν. Γιατί; Μα, είναι απλό. Γιατί πρωτίστως τους ενδιαφέρει η επανεκλογή και φοβούνται -και όχι αδίκως- τις αντιδράσεις της Εκκλησίας και των συντηρητικών της κοινωνίας μας.
Δεν ξέρω τι τύχη θα είχε στην παρούσα φάση μία τέτοια συζήτηση, σε μια κοινωνία που ενώ πεινάει, χασκογελά στο άκουσμα της είδησης πως ο Μπάμπης γουστάρει τον Περικλή… Που η δημοσιοποίηση των σεξουαλικών πεποιθήσεων στοιχίζει την καριέρα ή την προαγωγή… Που μόνο σε καλλιτέχνες «συγχωρείται» να είναι ομοφυλόφιλοι, λες και αν δουλεύεις σε τράπεζα απαγορεύεται να έχεις τη μία ή την άλλη επιλογή… Που ακόμα δημοσιογράφοι ρωτούν «τι θα κάνατε αν ο γιος σας ή η κόρη σας γινόταν gay», περιμένοντας τον πρώτο που θα απαντήσει πως θα πέταγε σε ένα σύγχρονο Καιάδα το παιδί του.
Πιστεύω ότι θα αργήσει πολύ στη χώρα μας να τελεστεί νόμιμος γάμος ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους και, αν θέλετε και τη γνώμη μου, δεν το βρίσκω και αναγκαίο. Δεν καταλαβαίνω γιατί άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς ζουν πολύ πιο αντισυμβατικά, θέλουν να μπουν σε μια τέτοια σύμβαση. Είναι πάντως σίγουρα αδιανόητο σε μια προηγμένη κοινωνία, όπως θέλουμε να λεγόμαστε, να μην αντιμετωπίζονται από τον νομό ως ίσοι σε διαδικαστικά ζητήματα της καθημερινότητας.
Εμείς, ως νεότερη γενιά, οφείλουμε στην Ιστορία και στις επόμενες γενιές να αποδείξουμε πως όταν μιλάμε για ισότητα, την εννοούμε κιόλας.
από τη Real News
