Σπάνια άκουγα μια επιβεβαίωση. Όλοι μου έλεγαν “μπορείς και καλύτερα”

-Έχεις 3 παιδιά σε διαφορετικές ηλικίες. Πώς εισπράττουν την αναγνωρισιμότητα των γονιών τους;
-Για τα δύο μεγαλύτερα ήταν πιο δύσκολο, γιατί πέρασαν όλη την αλλαγή. Ακόμα δεν το έχουν πολυ-συνηθίσει, καμιά φορά τους ενοχλεί, ιδιαίτερα τον Αλέξανδρο. Όμως, όχι σε μεγάλο βαθμό, προσπαθώ να το ισορροπώ όσο καλύτερα μπορώ. Η επικοινωνία που έχω με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά, θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια. Ο μικρούλης έχει μεγαλώσει κατά αυτόν τον τρόπο, το θεωρεί μέρος της ζωής μας.

-Ως παιδί χωρισμένων γονιών, νιώθεις πως είσαι πιο αυστηρή στο να διαφυλάξεις την οικογένειά σου δεμένη και τα παιδιά υπό έλεγχο, προστατεύοντας την οικογενειακή σου θαλπωρή με μεγαλύτερο σθένος από άλλες γυναίκες, γιατί ήταν κάτι που σου έχει λείψει;

Απολύτως. Καταβάλλω μεγάλες προσπάθειες να προσαρμόζω το πρόγραμμά μου, ώστε να μην λείπω πολύ από κοντά τους. Για παράδειγμα, πολλές φορές έχει τύχει να παρεξηγηθώ επειδή φεύγω νωρίς από κοινωνικές εκδηλώσεις, κάτι το οποίο κάνω για να μην κοιμηθούν τα παιδιά χωρίς να πούμε τις τελευταίες «καληνύχτες» στο κρεβάτι. Μα θα μου πει κανείς «τόσο πολύ, για μια καληνύχτα;» Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά για μένα, το να βάλω τα παιδιά μου στο κρεβάτι, να τα κουκουλώσω με τα σκεπάσματα και να πούμε 2-3 αστεία πριν τον ύπνο, είναι πολύ σημαντικό. Εγώ νοιώθω καλά κάνοντάς το.

-Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως γίνεσαι ξανά κι εσύ παιδί;

-Όταν πηγαίνω σε κανένα πάρτυ – παιδικό ή εφηβικό! Μου αρέσει να κρυφακούω τις συζητήσεις των μικρών ή των εφήβων, μεταφέρω τον εαυτό μου στις ηλικίες τους και νιώθω για λίγο παιδί. Επίσης, πέρυσι, όταν χόρευα, υπήρχαν φορές που ένιωθα πολύ μικρότερη!

-Νιώθεις πως δεν έχεις απολαύσει την παιδική σου ηλικία με την ανεμελιά που θα έπρεπε; Άργησες να κάνεις την επανάστασή σου…
-Πάντα ένιωθα πως όλοι περίμεναν από εμένα το καλύτερο. Σπάνια άκουγα μια επιβράβευση. Όλοι μου έλεγαν, «μπορείς και καλύτερα.» Νόμιζα πως τίποτα δεν έκανα αρκετά καλά, μια διαρκής προσπάθεια, αγωνία εάν θα ακούσω ένα πολύτιμο «μπράβο.» Ήμουν πολύ μαζεμένη και «καθώς πρέπει» γιατί έτσι είχα μάθει πως έπρεπε να ήμουν, δεν ήξερα ότι γινόταν κι αλλιώς. Μικρο – επαναστάσεις προσπαθούσα να κάνω, αλλά δεν μου έβγαιναν, ώσπου ξαφνικά, στα είκοσι τα τίναξα όλα κι έφυγα. Παντρεύτηκα και πολύ σύντομα μετακόμισα μόνιμα στις ΗΠΑ.

(από συνέντευξη στο περιοδικό InStyle)