Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει οτι βρίσκομαι σε νοσοκομείο. Τα χρώματα στους τοίχους και τα χαμόγελα με ξεγελούν.
Η μεγάλη πόρτα ανοίγει και η προγραμματισμένη ξενάγηση μόλις αρχίζει. Η υπεύθυνη μας μιλά για το ταξίδι ενός μικρού κοριτσιού, της Ελπίδας, σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα χρώματα και τα σχέδια σου δίνουν την εντύπωση οτι βρίσκεσαι σε σχολείο υψηλών προδιαγραφών που μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες ενός παιδιού, με παιδική χαρά και γήπεδα μπάσκετ. Στους διαδρόμους επικρατεί μια τάξη, μια ηρεμία. Είμαι σίγουρη ότι τίποτε δεν έχει αφεθεί στην τύχη του μεσα σ’ αυτό το κτίριο… Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω ένα αγοράκι. Είναι λίγο πιο μεγάλο απο τον Γιάννη μου. Βλέπω μονο την πλάτη του, τον ορό του που περπατούν παρέα και μια γυναικεία πλάτη που του κρατα το χέρι. Φοράει μαντήλι στα μαλλιά. Δαγκώνω τα χείλη μου και θέλω να φύγω κλαίγοντας. Μέχρι στιγμής απέφευγα να δω την αλήθεια: μας ξεναγούν σ’ ένα νοσοκομείο για παιδιά με καρκίνο που δίνουν κάθε μέρα τη μάχη τους για ζωή. Μας ξεναγούν σε ένα νοσοκομείο όπου μωρά, παιδιά όλων των ηλικιών, παλεύουν για να ζήσουν. Αυτό το αγοράκι θα μπορούσε να ήταν γιος μου. Θέλω να φύγω. Η ξενάγηση συνεχίζεται. Τους πλησιάζουμε. Γυρνούν για να μας καλημερίσουν. Και δεν έχω δει πιο λαμπερό χαμόγελο από αυτό του αγοριού. Δεν θα ξεχάσω την ζεστή του αγκαλιά. Η μαμά του μου εξηγεί ότι έχει μάθημα ζωγραφικής σε λίγο και συζητούν για τα χρώματα… Για τα χρώματα; Σαν να μη συμβαίνει τίποτα… Μπροστά μας ένα νέο ζευγάρι με την κορούλα τους. Κάτι παίρνει το αυτί μου για την «παλιόαντιβιωση» (χημειοθεραπεία ) που θα τελειώσει σε λίγες μέρες και τι ωραία που θα ειναι.. Που θα καταφέρει επιτέλους να ολοκληρώσει ένα παιχνίδι που το είχε αφήσει στη μέση.
Θέλω να καθίσω με τα παιδιά. Η ξενάγηση συνεχίζεται. Υπάρχει σχολείο για να μη χάνουν τα παιδιά τα μαθήματα τους. Πού είναι η αίθουσα ζωγραφικής ; Ρωτάω την υπευθυνη (σαν αγία μου φαίνεται πια). Με παίρνει απο το χέρι. Μια αίθουσα γεμάτη φως , χρώματα κι ό,τι θα ήθελε να έχει στο ατελιέ του ένας επαγγελματίας ζωγράφος. Κοντά στο παράθυρο, όρθια μια κυρία.μου χαμογελά και καταλαβαίνω ότι είναι η δασκάλα. Όλο το προσωπικό επιλέγει να βρίσκεται εκεί και είναι σταθερό. Δίπλα της, ένα παιδάκι με ποδιά που καλύπτει όλο του το σώμα για να μην λερώνεται απο τις νερό μπογιές. Κρατάει το πινέλο και σκέφτεται πώς να συνεχίσει το έργο της. Το φτιάχνει για μένα. Ο ήλιος, ένα σπιτάκι και ένα λουλούδι.. Απο τη Βασιλική. Ζητώ συγνώμη Βασιλική για όλες τις φορές που είπα «δεν μπορώ», για όλες τις φορές που στεναχωρήθηκα για χαζά της καθημερινότητας, για όλες τις φορές που ξεχνώ τη δύναμη της ψυχής σου, το κουράγιο της μαμάς σου…
Ζητώ συγνώμη που δεν είσαι κάθε μέρα, κάθε λεπτό στο μυαλό μου να μου δίνεις μαθήματα ζωής.
FAYSKORDA
Κάνετε εγγραφή στο Newsletter της Φαίης και μάθετε πρώτοι τα πιο hot νέα!
Με την εγγραφή στο Newsletter αποδέχεστε τους όρους χρήσης
