Η Κάτια Ζυγούλη έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «People» και μεταξύ άλλων μίλησε και για την πορεία της στο modeling αλλά και την αγάπη της για τα ταξίδια.
«Ήθελα από πολύ μικρή να φύγω από την ασφάλεια της οικογένειας και να ταξιδέψω στον κόσμο. Nα έχω ένα σακίδιο, να ταξιδεύω και να αλλάζω δουλειές, ώστε να εξοικονομήσω τα χρήματα για να πάω στον επόμενο προορισμό. Ήθελα να ζω ελεύθερα. Όταν άρχισα και καταλάβαινα πως είμαι νοστιμούλα, ξεκίνησαν να μου μπαίνουν ιδέες πως αυτό θα μπορούσε να γίνει το διαβατήριο για αυτό που ονειρευόμουν. Τελειώνοντας το σχολείο, δούλευα ως μοντέλο σε ένα πρακτορείο στη Θεσσαλονίκη, μετά ήρθε η πρόταση για το Look of the Year κι αυτό ήταν! Τον Ιούνιο τελείωσα το λύκειο και το Σεπτέμβριο κατέβηκα στην Αθήνα για το διαγωνισμό. Δεν ξαναγύρισα ποτέ μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Το ότι κέρδισα στο Look of the Year ήταν μια επιβεβαίωση της αυτοπεποίθησής μου ή, αν θες, κατάρριψη της ανασφάλειάς μου – γιατί 17 χρόνων έχεις ανασφάλειες, ακόμα και τώρα έχω. Νομίζω πως βοήθησε η διάκριση, αλλά όλο αυτό που ακολούθησε θα το δοκίμαζα έτσι κι αλλιώς.»
Για το αν το δέχτηκαν εύκολα οι γονείς της, η Κάτια είπε: «Οι γονείς μου το δέχτηκαν, γιατί είχαμε πάντα πολύ καλή επικοινωνία. Με το που τους είπα ότι θέλω να το κάνω, μου είπαν «ΟΚ, κάν’ το». Ήταν σαν να ήταν για να γίνει. H οικογένειά μου ήταν πάντα υπερπροστατευτική – ακόμα είναι, ειδικά ο μπαμπάς μου. Επιμένουν, μετά από τρία παιδιά! Αλλά είναι γλυκό και έχει πολλή πλάκα αυτό.»
Για το πώς ήταν ο πρώτος καιρός στο εξωτερικό, όπου πήγε μόνη της: «Σίγουρα δυσκολεύτηκα σε κάποια πράγματα τον πρώτο καιρό. Όταν βρίσκεσαι στα 18 σου στο Παρίσι και σου δίνουν ένα χάρτη και έναν κατάλογο με κάστινγκ όπου πρέπει να πας, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Έπαιρνα λάθος τρένα, έμπαινα στο μετρό και έλεγα «πού πάω τώρα;», αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Είναι εμπειρίες που θα ήθελα να ζήσουν και τα παιδιά μου, όχι απαραίτητα με αυτή τη μορφή. Όμως, με τις βάσεις που ευελπιστώ πως θα πάρουν από το σπίτι μας, θέλω να στηριχτούν στον εαυτό τους και να ξανοιχτούν στον κόσμο, να δουν πώς ζει ο κάθε λαός. Να γνωρίσουν κι άλλες νοοτροπίες, συνήθειες, να μη μείνουν κολλημένοι στην ασφάλεια του περίγυρου. Να μην είναι το κέντρο του μικρόκοσμού τους.»
Για την εμπειρία της στην Αμερική: «Τον περισσότερο καιρό τον πέρασα στη Νέα Υόρκη, αλλά το Λος Άντζελες μου άρεσε περισσότερο. Είναι πιο κοντά στη δική μας νοοτροπία. Έχει ήλιο, ο κόσμος κάθεται έξω και πίνει τον καφέ του, ενώ έχουν μαζί και το laptop τους και παράλληλα δουλεύουν. Οι ρυθμοί είναι λίγο πιο χαλαροί. Η Νέα Υόρκη είναι μια άλλη ιστορία. Τις πρώτες φορές που πήγα, με το που κατέβαινα στο κέντρο της πόλης, πάθαινα μια έκσταση. Έλεγα «θα εμφανιστεί όπου να ’ναι ο Robert De Niro με το ταξί». Έβγαιναν ατμοί από το έδαφος κι έλεγες «είμαι σε ταινία». Έβλεπες γύρω σου ανθρώπους από πολλές φυλές με διαφορετικές κουλτούρες. Τους πρώτους τρεις μήνες ήταν συναρπαστικό. Μετά όμως δεν άντεχα, έψαχνα την πρώτη ευκαιρία να φύγω. Η ενέργεια της πόλης με τρέλαινε. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, που δεν δούλευα και ήθελα να βγω βόλτα, και μόνο που σκεφτόμουν πως έπρεπε να βγω πάλι στο δρόμο, ανάμεσα σε μιλιούνια ανθρώπων, ένιωθα πως αυτό με έπνιγε.»
Για την πρώτη σημαντική δουλειά που έκλεισε: «Η πρώτη σημαντική δουλειά ήρθε στο πρώτο κιόλας ταξίδι εκτός Ελλάδος, στο Παρίσι, όταν πήρα την καμπάνια της Dupont. Δεν είχα καταλάβει τι είχα κάνει, οι bookers μου πανηγύριζαν στο γραφείο και θυμάμαι ότι γύρισα και τους είπα «ωραία, αλλά εγώ τώρα πάω σπίτι μου». Με είχε πιάσει νοσταλγία και ήθελα να γυρίσω πίσω, ενώ οι bookers μού έλεγαν «σε παρακαλώ, μείνε, είναι το fashion week αυτές τις μέρες». Αλλά επέμενα, λέγοντας πως θα επέστρεφα σε δύο εβδομάδες. Δεν γύρισα, όμως, σε δύο βδομάδες και πιθανώς ήταν λάθος. Μπορεί να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς, μετά από αυτό ήρθαν κι άλλες, πολύ ωραίες καμπάνιες και ένιωθα περήφανη.»
Όσο για τον ανταγωνισμό με τα άλλα μοντέλα, η Κάτια Ζυγούλη αποκάλυψε: «Ανταγωνισμό με τα άλλα κορίτσια δεν είχαμε ποτέ μεταξύ μας. Οι περισσότερες ήμασταν ξένες σε μια ξένη χώρα και όλο αυτό μας έδενε. Πάντα όμως απαιτούσα το καλύτερο από εμένα κι αυτό ήταν που με άγχωνε. Ήθελα κάθε φορά να βγάλω όλο και καλύτερες φωτογραφίες. Να πάω με τη σωστή ενέργεια στη δουλειά. Ήταν ένα παιχνίδι προσωπικής εξέλιξης και ένα στοίχημα κάθε φορά με τον εαυτό μου.»
Για τις ανασφάλειες..«Τα πρώτα πέντε-επτά χρόνια δεν είχα πιστέψει αρκετά στον εαυτό μου. Ναι, μεν, συνέβαιναν όλα αυτά, αλλά μία που συνέβαιναν και μία που τα απομυθοποιούσα και ποτέ δεν έπαιρνα την ευχαρίστηση πως «ναι, τα κατάφερα». Σκεφτόμουν «μήπως μπορούσα καλύτερα;». Τελικά, ανασφάλειες με την εικόνα μου ήταν. Γιατί πάντα όλοι μάς ήθελαν πιο αδύνατες και αυτό με βασάνιζε πολύ τον πρώτο καιρό. Αλλά τώρα που τα θυμάμαι, αυτά ως προβλήματα ήταν κωμικά. Οι γυναίκες έχουμε την τάση να είμαστε πολύ σκληρές με τον εαυτό μας, πολύ περισσότερο σε αυτό το χώρο. Μεγαλώνοντας χαλάρωσα. Άρχισα να το απολαμβάνω πιο πολύ. Να ανοίγω και τα μάτια και την ψυχή μου περισσότερο. Γιατί, όταν ταξιδεύεις, ή θα ρουφήξεις τα πάντα γύρω σου ή δεν θα κοιτάξεις παραπέρα από το βιβλίο που κρατάς. Αποφάσισα να κάνω το πρώτο. Άρχισα να μιλάω με ανθρώπους στο αεροπλάνο, με τον οδηγό που ήρθε να με πάρει από τη δουλειά, άρχισα να παίρνω πράγματα από τον κάθε έναν που συναντούσα. Μια κουβέντα, μια άποψη, μια αντίρρηση. Και έμαθα να μην παίρνω προσωπικά τίποτα. Πας σε μια φωτογράφιση και ο φωτογράφος έχει μαλώσει με τη γυναίκα του και σε κοιτάζει περίεργα, κοιτάζει την κάμερα και δεν του αρέσει, υπάρχει μια ενέργεια ζόρικη και δεν μιλάς και την ίδια γλώσσα. Στην αρχή σκεφτόμουν «τώρα τι έκανα λάθος;». Όλοι έχουμε την τάση να νομίζουμε πως φταίμε εμείς. Όμως κάποια στιγμή απελευθερώθηκα και κατάλαβα πως τα θέματα που έχει ο καθένας αφορούν τον ίδιο και επιστρέφουν στον ίδιο. Θα τελειώσει η δουλειά και θα πάμε σπίτι μας. Δεν έπαιρνα τη στενοχώρια μέσα μου.»
Δες ΕΔΩ Κάτια Ζυγούλη: «Και μόνο η σκέψη του νυφικού σχεδόν με τρομοκρατεί»
