Ας παραδεχτούμε ότι στη χώρα μας έχουμε λύσει αυτά τα θέματα, ας δούμε αν, σε εποχές δημοκρατίας και ελευθερίας ή ελευθεριότητας, είναι εύκολο να λέμε ότι μας κατεβάσει το τσερβέλο.
Πόσες φορές δεν έχετε σκεφθεί να εκφράσετε στον προϊστάμενό σας μια διαφορετική άποψη, όμως δεν το τολματε, γιατί σκέφρτεστε ότι μπορεί να το εκλάβει ως αμφισβήτηση ή εξυπνακισμό κάτι που μπορεί να πλήξει τη σχέση σας ή ακόμη και την θέση ή την εξέλιξη της καριέρα σας;
Ακόμη και στο δικό μας χώρο, τον δημοσιογραφικό, πόσο εύκολο είναι να αποκαλύψεις μια αλήθεια αν σκοντάφτει πάνω στα όποια οικονομικό-πολιτικά
συμφέροντα που πιθανόν να πλήτουν την ιδιοκτησία ή το μέσο που εργάζεσαι;
Ας τα παρακάμψουμε όλα αυτά και ας υποθέσουμε ότι είσαι ακαδημαϊκός, και ότι η άποψή σου έχει βαρύτητα. Σκέψου το βάρος που αποκτά μια πιθανή παραπλάνηση μέσω συνειδητού ψεμματος;
Σκέψου ακόμη, ότι δεν είναι η δουλεια σου να μιλάς. Δουλειά σου είναι, ας πούμε, να τραγουδας ή να γράφεις τραγούδια, να παίζεις στο θέατρο ή στην τηλεόραση, να είσαι αθλητής. Είσαι επιτυχημένος, σε κυνηγάνε όλα τα Μέσα για συνέντευξη και σου προσφέρετε απλόχερα χώρος για να προβάλεις τη δουλειά σου. Ωπ… Τη δουλειά σου; Ή και την άποψη σου επί παντός του επιστητού;
Εδώ θα φανεί αν έχεις μέτρο και αυτογνωσία. Μην περιμένετε από μένα να πω αν κάνει καλά ή όχι, ο Νότης, ας πούμε, ένας δημοφιλής καλλιτέχνης που εκφράζει δημόσιο λόγο για την πολιτική, τη θρησκεία και ότι άλλο ερωτηθεί. Είναι δικαίωμά του, αφού τον κυνηγάμε, να μας μιλήσει.
Είναι κρίμα, όμως, να χάνεται το μέτρο από ανθρώπους, που ούτε τις γνώσεις, ούτε το υπόβαθρο, ούτε την υποχρέωση έχουν να μιλάνε για τα πάντα.
Εκεί υποβόσκει ο κίνδυνος. Οχι για την κοινωνία. Αυτή έχει τις άμυνές της και το… στομάχι να χωνέψει το οτιδήποτε.
Είναι κρίμα για τους ανθρώπους που άλλο είναι το ταλέντο τους και για άλλα πράγματα τους πληρώνει ο κόσμος, να τρελαίνονται από την δημόσια έκθεση. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταντήσουν γραφικοί. Και δυστυχώς, τα παραδείγματα είναι πολλά…
(από τη Real Life)
