Ανέκαθεν η πολιτική αξιοποιούσε το lifestyle. Μια φωτογραφία του εκάστοτε πολιτικού με τον σούπερ σταρ ή μια υποτιθέμενη φιλία με τον ποιοτικό celebrity, μόνο οφέλη μπορεί να αποφέρει. Στις πρόσφατες Αμερικανικές εκλογές τα επιτελεία των δυο μονομάχων φρόντιζαν να τροφοδοτούν συνεχώς τη δημοσιότητα με ονόματα διάσημων σταρ που στηρίζουν τους υποψηφίους. Μέχρι και λόγους τους έβαζαν να εκφωνούν.
Και στην Ελλάδα όμως, μην πάμε μακριά, και ευπρόσδεκτα είναι τα πρόσωπα της σόουμπιζ σε όλα ανεξαιρέτως τα ψηφοδέλτια και βραδιές για καλλιτέχνες γίνονται και οι διαρροές του τύπου «με εμάς είναι ο τάδε η ο δεινά καλλιτέχνης» είναι σύνηθες φαινόμενο. Στο πρόσφατο παρελθόν μάλιστα, δεν ήταν λίγοι οι πολιτικοί που επέλεγαν lifestyle περιοδικά ή εκπομπές για να εκθέσουν προεκλογικά τις απόψεις τους. Ολα αυτά βέβαια, π.κ. Προ κρίσης. Μετά όλα άλλαξαν.
Εκεί που θεωρούσαμε μοντέρνο έναν πολιτικό που ενημερώνεται για τη μόδα, κάνει σπορ ή νυχτοπερπατεί, τώρα συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Οποιαδήποτε προβολή της χαλαρής, ανθρώπινης διάστασης κάποιου πολιτικού θεωρείται πρόκληση και μόνο μπελάδες μπορεί πια να φέρει. Από αυτό το απλό, μέχρι το ξεκατίνιασμα στη βουλή μάρτυρες του οποίου γίναμε όλοι πριν από λίγες ημέρες… Κάποτε μας έφταιγαν τα μεσημεριανά. Τώρα που οι δήθεν σοβαροί εθνοπατέρες μας παραδίδουν μαθήματα για τα ακριβά ρολόγια και τα κοσμήματα, ποιος ακριβώς μας φταίει;
Συνηθίζω να λέω ότι στη χώρα της υπερβολής είναι εύκολο να περάσεις από το ένα άκρο στο άλλο… Οσο υπερβολικές ήταν κάποτε οι άπειρες τηλεοπτικές ώρες φθηνού κουτσομπολιού, που τείνει ευτυχώς να εκλείψει, άλλο τόσο υπερβολικό είναι και το ότι είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε κάποιους μόνο και μόνο γιατί μας υπενθυμίζουν τα περασμένα μεγαλεία – και τα δικά μας και τα δικά τους. Ψυχραιμία. Επί της ουσίας, θύμα της ίδιας φούσκας υπήρξαν κι εκείνοι, καταναλώνοντας αφειδώς επώνυμα και πανάκριβα.
Γιατί να τα πληρώσουν… δύο φορές;
(από τη Real Life)
