ΟΛΑ στο μίνιμουμ, όλα με μετρό, όλα φειδωλά. Εκεί που κάποτε οι Δήμοι έριζαν για το υψηλότερο δένδρο, τώρα ανταγωνίζονται για τον πιο ταπεινό στολισμό. Δεν λέω, εν πολλοίς δικαιολογημένη η έκπτωση. Μήπως όμως, γίνεται υπερβολή όταν αφορά την ίδια τη διάθεσή μας; Γιατί φυσικά και η ζωή δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Πιο επικίνδυνο είναι το μαύρισμα της ψυχής από αυτά που διασπείρωνται σα φήμες για τα χειρότερα που είναι μπροστά. Κι είναι ο φόβος που έχει απλωθεί σαν ηφαιστειακη σκόνη από πάνω μας. Γνωρίζω ανθρώπους που η κρίση ποσώς τους έχει επηρεασει και τα οικονομικά τους πηγαίνουν μια χαρά. Ναι υπάρχουν κι αυτοί. Κι όμως, υπό τον φόβο μην γίνουν προκλητικοί, ούτε δένδρο θέλουν να στολίσουν ούτε λαμπιονια στα μπαλκόνια. Αυτό όμως, δεν είναι άδικο;
ΓΙΑΤΙ, ΟΚ, εμείς ζήσαμε και ωραίες εποχές αφθονίας – έστω και με δανεικά. Τα παιδιά μας, τα οποία σε τίποτα δε φταίνε, γιατί να υφίστανται από τώρα τα απόνερα της μιζέριας μας; Και επαναλαμβάνω, δεν μιλάω για χρήματα. Μιλάω για διάθεση. Τη διαθεση να στολίσουμε το παλιό δένδρο που έχουμε στην αποθήκη, να βάλουμε τα παλιά παιχνίδια, να πάμε τα παιδιά μας στις – έστω λιγότερες- χριστουγεννιάτικες παραστάσεις που δίνονται ακόμα και τώρα δωρεάν, να πάμε ακόμα κι αυτή τη ρημαδοβόλτα στις λιγότερο εντυπωσιακά φωταγωγημένες πλατείες, έστω και με το λεωφορείο – ίσως να έχει και περισσότερη πλάκ. Και δώρα να πάρουμε. Πιο φθηνά, πιο έξυπνα, συμβολικά. Κι ας γίνει η κίνηση και μόνο το φορτίο της αγάπης μας, όχι η τιμή.
ΕΜΕΙΣ μεγαλώσαμε και κρατήσαμε ζωντανό το πνεύμα του Αη Βασίλη. Παρόλο που οι πρόγονοί μας πέρασαν και πολέμους και δυσκολίες και πολιτικές αστάθειες και κρίσεις. Τώρα περνάμε ακόμα μία. Οντως βαθιά. Ομως ο Αγιος και ό,τι αυτός συμβολίζει πρέπει να καταφέρει να επιβιώσει και αυτή τη φορά.
(από τη Real Life)
