Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που βλέπουμε αυτό το χάλι. Δεν είναι η πρώτη φορά που φίλοι, συγγενείς και γκόμενοι βολεύονται κομματάκι (ή κομματάρα για την ακρίβεια), πιο εύκολα και ολίγον τι παρανόμως, αφού σε πολλές περιπτώσεις δεν πληρούν καν τα κριτήρια για τις θέσεις. Μάλιστα, μπορώ να σας πω ότι σε άλλες περιπτώσεις και με άλλες κυβερνήσεις τα… οικογενειακά ρουσφέτια ήταν και περισσότερα και πιο εξώφθαλμα.
Απλά να, όταν μία κυβέρνηση, πρώτη φορά αριστερή, εξελέγη με ρητορική περί ισότητας, ισονομίας και ισοπολιτείας, γιατί αυτές αν δεν απατώμαι είναι οι πεποιθήσεις της αριστεράς, τότε τα πράγματα είναι δυο και τρεις φορές χειρότερα.
Η αριστερά αποτελούσε την τελευταία ελπίδα του καταταλαιπωρημένου Έλληνα πολίτη και πολύ γρήγορα, κάνοντας ότι περνούσε από το χέρι της, προσπαθεί να μας πείσει πως αποτελεί έναν άξιο συνεχιστή όλων των αμαρτωλών κυβερνήσεων που έχουν περάσει από αυτόν εδώ τον τόπο. Η επιχειρηματολογία του τύπου «βγείτε όλοι στους δρόμους να καταδικάσουμε το μνημόνιο που εμείς ψηφίσαμε, ή ναι μεν το ψηφίσαμε αλλά με πόνο το εφαρμόζουμε, ή ακόμα-ακόμα πως οι άλλοι το ψήφισαν γιατί το ήθελαν ενώ εμείς το ψηφίσαμε αλλά δεν το θέλουμε, δεν αποτελεί πια ούτε άλλοθι, ούτε δικαιολογία για τον απόλυτα υποψιασμένο Έλληνα πολίτη. Και μπορεί ο Τσίπρας ακόμα να είναι γοητευτικός –αν και με μερικά κιλάκια παραπάνω- και να έχει το επικοινωνιακό πλεονέκτημα, φοβάμαι όμως πως τις επόμενες φορές δεν θα υποδέχονται άκακες αγελάδες τους Υπουργούς που θα προσπαθούν να έρθουν κοντά στον κόσμο.
Η κοροϊδία μπαίνει σε ζυγαριά και δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο η ιδεολογική της αφετηρία. Ο κόσμος κοιτάει την τσέπη του και τη ποιότητα ζωής του. Κοιτάει τις εξαγγελίες και τα αποτελέσματα. Έτσι πια κρίνει και δεν χρωστάει κανενός. Γιατί είπαμε, η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, πρέπει και να δείχνει τίμια. Και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζω να αμφιβάλω και για τα δύο.
Ο Γιώργος Λιάγκας γράφει κάθε Σάββατο στα Παραπολιτικά
