Επειδή οι παραστάσεις που δίνονται στην Επίδαυρο -και ορθώς- είναι λίγες και συγκεκριμένες, όπως και επιλέγονται κατόπιν αυστηρής διαδικασίας, η παρουσία κάποιου εκεί, είτε ως θεατή είτε ως ηθοποιού, είναι σημαντική. Είναι η συνέχεια της αρχαίας μυσταγωγίας μύησης στην τέχνη του θεάτρου.
Ο πολύ σπουδαίος ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος, κατέθεσε μια πρόταση στο δημόσιο διάλογο, να απαγορευτούν οι παραστάσεις εκεί και να γίνει το θέατρο μουσείο. Δεν ξέρω αν το είπε επειδή ακριβώς το εννοούσε ή αν ήταν μια εύλογη, αν και υπερβολική, αντίδραση σε όλο αυτό που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια όπου κάθε ηθοποιός, ηθοποιίσκος, ανθυ-ηθοποιός και wanna be σταρ κολλάει μια Επίδαυρο δίπλα σε μια δήλωση, για να αποκτήσει σπουδαιότητα ο λόγος του.
(παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου)
Μου θυμίζει παλιά εμάς τους φοιτητές, όχι δεν το έκανε ο υπογράφων αν και περασε από το μυαλό του, που όταν παίρναμε το πτυχίο μας ξεκινάγαμε και ενα διδακτορικό, όχι για να το τελειώσουμε, αλλα για να πάρουμε τον βαρύγδουπο τίτλο του υποψήφιου διδάκτορα.
Το όνειρο στη ζωή είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν ονειρεύεται, που δεν μοχθεί και κοπιάζει, που δεν χύνει ιδρώτα και ατελείωτες ώρες μελέτης για να πετύχει έναν υψηλό στόχο. Άλλο όμως το έχω ένα όνειρο, άλλο το εργάζομαι σκληρά και μεθοδικά για να το πετύχω κι άλλο το βγαίνω και το λέω μόνο και μόνο για να κερδίσω πόντους απο κάτι που εκ των πραγμάτων και απο την αφετηρία μου δεν πρόκειται να κατακτήσω ποτέ.
Ακόμα κι αν τα πράγματα διαψευσθούν και κάποιος καταφέρει να πιάσει το ανέφικτο, ας το κάνει δώρο και έκπληξη στον εαυτό του και στους άλλους κι ας μην το ‘κάψει΄ προλογίζοντάς το λες και είναι κάτι μικρό, συνηθισμένο κι εύκολο.
Από την Επίδαυρο έχουν περάσει σπουδαίοι ηθοποιοί και παραστάσεις που εχουν αποθεωθεί, έχουν περάσει και μεγάλοι σταρ όπως η Αλίκη που έφυγαν άρον άρον με χλεύη και κλάματα.
Καλή η πλάκα, αλλά όλα έχουν και το όριο της συναίσθησης. Γιατί ωραίο είναι το να πάμε στην Επίδαυρο να παίξουμε, ας σκεφτούμε όμως πριν το κάνουμε αν πρόκειται για τη σκηνή του θεάτρου ή την παραλία όπου σαν όλα τα παιδάκια θα απλώσουμε κι εμείς τα κουβαδάκια μας.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ Στο Blog του Γιώργου: “Ο θάνατος του αριστερού…”
Ο Γιώργος γράφει κάθε Σάββατο στα Παραπόλιτικά
