Στο περιοδικό ΕΓΩ μίλησε ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για την εποχή που δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο, το ρατσισμό και και την προσφορά του στο Δαφνί με τον πάτέρα του.
Μου είχες πει κάποτε ότι, όταν ήσουν παιδί, ακόμα και ένα ζευγάρι αθλητικά ήταν πολυτέλεια. Όταν μεγαλώνεις χωρίς χρήματα, μαθαίνεις να τα σέβεσαι;
Σαφώς. Έχει να κάνει με την παιδεία των γονιών σου. Πάρε παράδειγμα από ανθρώπους γύρω σου που δεν είχαν χρήματα και απέκτησαν ξαφνικά. Είδες πως έγιναν τα παιδιά τους? Ως οικογένεια, δεν θέλαμε να έχουμε. Ή μάλλον θέλαμε να έχουμε για να μπορούμε να τα μοιραζόμαστε. Ήταν ένα ευλογημένο μάθημα. Ως παιδί δεν κράτησα κανένα από τα παιχνίδια μου. Τα έδωσα όλα.
-Ποια ήταν η τελευταία φορά που δεν είχατε να πληρώσετε το ενοίκιο σας;
Το 2003 και το 2004. Δυσκολευόμουν γενικότερα. Όχι μόνο για το ενοίκιο. Μετά μου δόθηκαν ευκαιρίες. Ήμουν πολύ τυχερός, αλλά δεν έκανα και σπατάλες ποτέ.
Ο ήρωας του έργου γυρνάει πίσω από τους φόβους του. Ποιος είναι ο δικός σας μεγαλύτερος φόβος;
Να χάσω το μυαλό μου.
Στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός;
Σαφώς και υπάρχει. Γιατί είμαστε μια χώρα που τα πρεσβεύει όλα αυτά και μάλιστα και ιστορικά.
Έχετε αντιμετωπίσει κάποιον ρατσιστικά;
Ποτέ και ευχαριστώ τον πατέρα μου γι αυτό. Θυμάμαι από παιδί με έπαιρνε και πηγαίναμε στο Δαφνί να δώσουμε τσιγάρα. Λόγω της μητέρας μου, στην Αγγλία έκανα παρέα με παιδιά από όλες τις εθνικότητες. Οι φίλοι του πατέρα μου είχαν υιοθετήσει παιδιά από την Αφρική. Άλλοι ήταν εξαιρετικοί καλαμπουρτζήδες και ομοφυλόφιλοι. Στην ζωή μου υπήρξε μια Βαβυλώνα ανθρώπων που με έκαναν να τους αγαπήσω τον καθένα ξεχωριστά για τις ιδιαιτερότητες του. Επίσης, δεν έχω λυπηθεί ποτέ κανέναν. Αντίθετα, έχω στενοχωρηθεί πολύ για κόσμο.
Δες ΕΔΩ τι λέει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για την περίοδο που έγινε αναγνωρίσιμος
