Όχι όμως μια τυχαία φωτογραφία. Tο ενσταντανέ του παπαράτσο Σεμπαστιάν Βαλιελά απαθανατίζει τον Γάλλο πρόεδρο έξω από το σπίτι της ερωμένης του. Ο Φρανσουά Ολάντ βγήκε από την ερωτική φωλιά, καβάλησε ένα σκούτερ φορώντας κράνος για να μην τον αναγνωρίσουν, μπήκε σ’ ένα υπόγειο πάρκινγκ και βγήκε οδηγώντας σαν κοινός θνητός ενά απλό αυτοκίνητο. Ό,τι δηλαδή θα έκανε ένας «ταλαντούχος» άπιστος σύζυγος προκειμένου να διαπράξει το τέλειο «έγκλημα». Μόνο που ως γνωστόν τέλειο εγκλημα δεν υπάρχει.
Ούτε αντικειμενικά ωραίο τον λες, και κοντός είναι, και βαψομαλλιάς. Κι όμως ο Ολάντ φέρεται να έχει κάνει αυτό που κατ’ ευφημισμόν χρεώνεται στον Πέτρο Τατσόπουλο και μάλιστα σε μια πόλη κατά πολύ μεγαλύτερη από την Αθήνα. Έχει τέσσερα παιδιά εκτός γάμου με την όμορφη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, ενώ τα τελευταία χρόνια διατηρεί δεσμό με τη γνωστή δημοσιογράφο Βαλερί Τριερβελέρ, την οποία οι Γάλλοι εκλαμβάνουν – και επίσημα- ως Πρώτη κυρία. Ο ερωτύλος πρόεδρος όμως, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στα κάλλη μιας νεότερης και σέξι ηθοποιού και ενέδωσε στην απιστία. Και τώρα;
Οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν τα πάντα χωρίς περιστροφές. Και ο λαός φαίνεται να μην επηρεάζεται τόσο από τις ερωτικές ανησυχίες του προέδρου του, αλλα κυριως απο τις πολιτικές του επιλογές. Αν καταψηφιστεί κυρίως αυτές τις τελευταίες θα πληρώσει και όχι τη συναισθηματική του αστάθεια. Τολμώ δε να πω πως αν τα πήγαινε καλά ως κυβερνήτης, ο κόσμος όχι μόνο θα τον «συγχωρούσε» αλλά θα τον θεωρούσε και ολίγον μάγκα. Να θυμηθούμε ότι ο δημοφιλέστερος, με διαφορά, πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Μπιλ Κλίντον με τη διακυβέρνηση, το σαξόφωνο και τα… πούρα του. Ακόμα και ο γραφικός Μπερλουσκόνι στην αρχή, μέχρι να σκάσουν τα μπούγκα μπούγκα και οι ανήλικες, μια χαρά υποστήριζε για τους Λατίνους που αρέσκονται σε αυτα, τον ρόλο του ερωτιάρη πολιτικού.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο αλλιώς. Έως πολύ… Ισχύει αυτό που λέμε κάθε φορά: «δεν είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία». Σε καμία περίπτωση δεν επικροτώ τα παραστρατήματα ως στάση ζωής, ούτε τα κατακρίνω όμως. Ο καθένας διαθέτει τον εαυτό του όπως γουστάρει και επιλέγει σύμφωνα με τα θέλω του την ερωτική του ζωή. Τον τρόπο, την ποσότητα, την έκθεση. Είναι όμως, άδικο να είμαστε έτοιμοι να κρεμάσουμε ανάποδα όποιον «συλλαμβάνεται» να κάνει κάτι που πιθανά θα κάναμε κι εμείς κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μόνο και μόνο επειδή ως κοινωνία δύσκολα αντιλαμβανόμαστε το σαφές: η ουσία αφενός δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται, αφετέρου πάντα είναι πολύ πιο σπουδαία από το δήθεν.
