Και προφανώς δεν είναι αυτονόητο και χρειάζεται μεγάλο αγώνα για να το καταφέρεις.
Για σκεφθείτε πόσο εύκολο είναι να πεις τη γνώμη σου στη δουλειά μπροστά στον εργοδότη σου, αν έχεις να πεις κάτι διαφορετικό από εκείνον; Δεν θα σκεφτείς δεύτερη και Τρίτη φορά να πεις αβίαστα την γνώμη σου, που ενδεχομένως να προκαλέσει αντιδράσεις ακόμα και μέσα στο σπίτι σου αν ο άντρας ή η γυναίκα που κάνει κουμάντο είναι ιδιαίτερα καταπιεστικοί ή βίαιοι;
Ακόμα και τα δημόσια πρόσωπα, πόσο εύκολο είναι να πουν κάτι που θα διαφέρει από την κοινά αποδεκτή γραμμή πάντα με τον κίνδυνο να βρεθούν στο πυρ το εξώτερον και να δεχθούν την δημόσια κατακραυγή από τα social media; Περάσαμε χούντες και απολυταρχικά καθεστώτα, σκοτώθηκαν και βασανίστηκαν πολλοί άνθρωποι για να φτάσουμε μια μέρα, έστω και υπό ειδικές συνθήκες κατά περίπτωση , να μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε. Κυριολεκτικά ότι θέλουμε.
Στη δημοκρατία οι ακραίες απόψεις είναι οι πιο χρήσιμες. Γιατί ορίζουν τις διαχωριστικές γραμμές. Γνωρίζουμε τι είναι ο καθένας, τι πρεσβεύει και από ποιους πρέπει να φυλαγόμαστε. Αυτούς που δεν μιλάνε και δεν εκδηλώνονται πρέπει να φοβόμαστε. Όχι τους άλλους που μιλάνε και εκτίθενται. Πρέπει να συγχαίρουμε αυτούς που μιλάνε ακόμα και αν διαφωνούμε πλήρως με όσα υποστηρίζουν. Και για τους δημοσιογράφους το ίδιο ισχύει. Να χαιρόμαστε με τους δημοσιογράφους που έχουν θέση. Που έχουν άποψη για τα πράγματα. Αρκεί μα μην τα ”παίρνουν” ή να μην εκφράζουν και αλλά συμφέροντα την κάθε φορά.
Οι διαγραφές και οι διωγμοί θυμίζουν άλλες εποχές. Και είναι κρίμα όλες οι κατακτήσεις να πάνε στράφι και ειδικά στο όνομα της αριστεράς και της δημοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε ότι στο όνομα του Θεού, που όλοι κάπου πιστεύουμε, διαπράχτηκαν και διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Για ποιο λόγο η κοινωνία μας να ακολουθήσει τα ίδια σκοταδιστικά μονοπάτια;
Ο Γιώργος γράφει κάθε Σάββατο στα Παραπολιτικά
