Θυμάμαι στα μικράτα μου, τύπου στα 5 με 6, καλοκαίρι στον Κάλαμο, για να εντυπωσιάσω το όμορφο κοριτσάκι της παρέας, έβαζα τα δυνατά μου να κάνω την πιο θεματική βουτιά…
Το αποτέλεσμα ήταν μια διάσειση που με κράτησε στο κρεβάτι κάνα-δυο μέρες με ζαλάδες, αφού η συνάντηση με τον βράχο από κάτω ήταν συναρπαστική.
Κακό πράγμα η επίδειξη και η μανία γι αυτήν, είναι όμως κάτι απολύτως ανθρώπινο. Θέλουμε να δείξουμε το καινούργιο μας αυτοκίνητο, το σπίτι μας, τη μηχανή μας, το καινούργιο μας κορίτσι, την επιτυχία μας στη δουλειά ή στο σχολείο. Θέλει η π…. να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει, έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου.
Και το πρόβλημα δεν είναι όταν επιδεικνύουμε το τζάμπα, αλλά όταν επιδεικνύουμε αυτό που αξίζει -και ειδικά όταν αξίζει ακριβά.
Η κρίση μέσα σ’ όλα τα’ άλλα που ανέδειξε είναι και μια ανελέητη ζηλοφθονία για τον δίπλα που ζει καλύτερα από μας. Και μαζί μ’ αυτό, όχι αδίκως, ανέδειξε και τη στηλίτευση των ακραίων συμπεριφορών.
Κάποτε το να πετάξεις λουλούδια στα μπουζούκια και να καπνίζεις την πουράκλα σου στο πρώτο τραπέζι ήταν για κάποιους καταξίωση. Τώρα είναι ντροπή και απολύτως καταδικαστέο. Και ορθώς. Το πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν κάποιοι που οικονομικά στέκονταν -και στέκονται- καλά, καλούνται να αλλάξουν τις συνήθειές τους, για μα μην φάνε κράξιμο από τους υπόλοιπους. Δηλαδή, γιατί να ”ποινικοποιήσουμε” αυτόν που θέλει να πάει διακοπές στη Μύκονο όταν πάντα πήγαινε εκεί, αυτόν που θέλει να ‘χει ακριβό αυτοκίνητο ή θέλει να φάει την 5κιλη ψαρούκλα του, αν τα λεφτά του τα έχει αποκτήσει τίμια και έχει φορολογηθεί για αυτά; Στο τέλος-τέλος, αν αυτοί που έχουν, δεν καταναλώσουν, πως θα κινηθεί το χρήμα για να ζεσταθεί αυτή η έρμη η αγορά;
Και επειδή στη φύση του Έλληνα είναι η τάση να δηλητηριάζει το ζωντανό του διπλανού, ας μείνουμε στο να καταδικάζουμε συμπεριφορές που είτε σε καιρούς κρίσης, είτε όχι, είναι έτσι κι αλλιώς κατακριτέες, και όχι ανθρώπους που απλώς ζούνε καλύτερα από εμάς.
