Το άκουσε με ενδιαφέρον και την επόμενη μέρα μου κοινοποιήθηκε η απόλυση μου. Ο λόγος; Υπέρβαση ιεραρχίας επειδή εξέφρασα το αίτημά μου σε εκείνον κι όχι στον αρχισυντάκτη βάρδιας! Όχι, δεν ήμασταν στο στρατό και όχι δεν είμαι δα και τόσο μεγάλος για να έχω ξεκινήσει επί χούντας.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση εξελέγη ως η τελευταία και μεγάλη ελπίδα του λαού. Με έναν πολύ δημοφιλή και γοητευτικό ηγέτη και με στελέχη χωρίς εμπειρία μεν, αλλά με το ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής τιμιότητας.
Και άντε να δεχτούμε ότι δεν είπαν ψέματα ποτέ. Να δεχτούμε ότι προσπάθησαν όσο μπορούσαν. Να δεχτούμε ότι οι «κακοί» ευρωπαίοι μας πίεσαν για να μας εξευτελίσουν. Να δεχτούμε ακόμα ότι ουδέποτε τους τελευταίους μήνες έγινε κάποια κωλοτούμπα -κάτι βέβαια που δεν ισχύει. Και να δεχτούμε τέλος ότι οι προθέσεις είναι αγνές αλλά τα δεδομένα εναντίον μας.
Άντε να τα δεχτούμε όλα αυτά. Δεν μπορώ να δεχτώ μια σειρά από δηλώσεις που σίγουρα μόνο αριστερής προέλευσης δεν είναι.
Γιατί οι δηλώσεις ενός συμπαθούς κατά τα λοιπά πολιτικού, περί απαγόρευσης λέξεων που του χτυπούν άσχημα, η περί αντισυνταγματικότητας κινήσεων πολιτών που ανήκουν σε διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να ρίξουν και το τελευταίο φύλλο συκής που απέμεινε σ αυτήν την κυβέρνηση.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Γιώργος Λιάγκας: Γράμμα στον υπουργό παιδείας
Και το πρόβλημα δεν είναι ότι ο βασιλιάς, εεε συγγνώμη ο υπουργός, έμεινε γυμνός. Ανοίξτε το βιβλίο Ιστορίας υπουργέ μου. Διαβάστε και πάλι την ιστορία του λαοπρόβλητου Ροβεσπιέρου που κατέληξε με συνοπτικές διαδικασίες στην γκιλοτίνα. Και μπορεί η θανατική ποινή να έχει ορθώς καταργηθεί, όμως με αυτά και με αυτά βλέπω να πλησιάζει με πολύ πιο γρήγορα βήματα ο πολιτικός θάνατος ενός αριστερού ονείρου που οι περισσότεροι κάποια στιγμή πιστέψαμε.
O Γιώργος γράφει κάθε Σάββατο στα Παραπολιτικά
