Το μόνο που έχω να θυμηθώ είναι πολύ πιεστικές ώρες μέσα σε συνήθως ηλίθιες στολές, αισθανόμενος πάρα μα πάρα πολύ άβολα και άσχημα. Ποτέ μου -και δεν θέλω να το γενικεύσω, μιλάω για μένα-, δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να ντυθώ, να υποδυθώ κάτι άλλο από αυτό που είμαι, για να αισθανθώ πιο δυνατός και ελεύθερος.
Οι Απόκριες ή, επί το ρωμαϊκό, το μασκάρεμα, είναι έθιμο καθαρά διονυσιακό, όπου οι άνθρωποι μεταμφιέζονταν, έπιναν πολύ , έκαναν διάφορες πλάκες και κυρίως άφηναν να εκδηλωθεί η καταπιεσμένη λόγω εποχής , χρόνων και νοοτροπίας σεξουαλικότητά τους. Κάτι σαν το έθιμο Μπουρμπούλια της Πάτρας, ας πούμε, που μεταμφιεσμένες σε ντόμινο γυναίκες ψάχνουν ελεύθερα ερωτικό σύντροφο… μέχρι να πέσουν στον άντρα τους και να ζούμε δράματα. Ναι, έχουν συμβεί και τέτοια ευτράπελα ουκ ολίγες φορές. Και στον Τύρναβο αν πάμε, γιορτάζουν τον φαλλό -στην πορεία είπαν πως γιορτάζουν την γονιμότητα της γης, επί της ουσίας για το ίδιο σεξιστικό έθιμο μιλάμε. Ήρθε μετά και ο Χριστιανισμός, βάλαμε μέσα και της νηστείες και από ένα τουρλουμπούκι και μια μίξη έγιναν οι Απόκριες αυτό που είναι σήμερα.
Σήμερα όμως υποτίθεται, όπως λένε οι σεξολόγοι, ότι τα θέματα αυτά τα έχουμε λήξει. Άρα ως προς τι συνεχίζεται αυτό το έθιμο; Μη σας πως ότι μου φαίνεται απίστευτα κουτό και αυτό που συμβαίνει στην τηλεόραση -όχι μη με ρωτάτε δεν έχω ντυθεί ποτέ- πως όλοι οι παρουσιαστές ψυχαγωγίας ντύνονται κάτι για να γελάσουν οι ίδιοι και οι τηλεθεατές. Όλο αυτό μου κάνει λίγο φτιαχτό, και καλά να προσποιηθούμε ότι περνάμε καλά, ότι γελάμε, διασκεδάζουμε και έχουμε κέφι. Μου ακούγεται υπερβολικά καταναγκαστικό.
Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι φέτος, που συνέβη κάτι μου με έκανε να αναθεωρήσω κάπως τις απόψεις μου. Ήταν ο 2 χρόνων γιος μου, που επιτακτικά σχεδόν μας ζήτησε να ντυθεί… Σούπερμαν, και μόλις αυτό έγινε έδειχνε πραγματικά πολύ ευτυχισμένος υποδυόμενος τον σούπερ ήρωα, αν και λίγο απογοητευμένος γιατί έχω την αίσθηση πως νόμιζε ότι μπορεί και να πετάξει. Ευτυχώς η μια-δυο απόπειρες δεν είχαν άσχημη έκβαση…
Τι να ντυθείτε φέτος, αφού μια βδομάδα έμεινε για την κορύφωση… Δεν είμαι καλός σ’ αυτά, και πια δεν είναι της μόδας και οι πολιτικοί, αφού οι μάσκες προσώπου σε πολλές περιπτώσεις θα πρέπει να συνοδεύονται και με πιτζάμες με ασπρόμαυρες κάθετες ρίγες από κάτω. Το μόνο βέβαιο είναι ότι και σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που δεν πρέπει να κάνετε είναι να αφήσετε τη δική σας μαυρίλα της κρίσης, να στερήσει από τα παιδιά, που σε τίποτα δε φταίνε για αυτή, το δικαίωμα να φανταστούν, να ονειρευτούν, να χαρούν και να ταξιδέψουν. Καλές Απόκριες…
Από τη Real Life
