Δεν γίνεται μόνο στη δημοσιογραφία αυτό, αλλά και στην ίδια τη ζωή. Από εκεί ξεκίνησε άλλωστε. Μη που πείτε ότι σε κάθε χωριό, σε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη πόλη και σε κάθε επαγγελματικό ή κοινωνικό χώρο, δεν υπάρχουν δυο τρεις αστικοί μύθοι για το γείτονα, ή τον συνάδελφο, που κάνει τέρατα πίσω από τη μάσκα του καλού παιδιού που βγάζει. Απλά, στη δημοσιογραφία, που αντιγράφει βέβαια τη ζωή, το “έγκλημα” είναι πολύ πιο οργανωμένο και το αποτέλεσμα πολύ πιο σαρωτικό και καταστροφικό.
Εκεί τα πράγματα γίνονται λίγο διαφορετικά. Δεν λες όνομα βέβαια, όπως στο κουτσομπολιό της γειτονιάς, γιατί φοβάσαι τις μηνύσεις, αλλά απλά φωτογραφίζεις. Δηλαδή περιγράφεις τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που θες να σπιλώσεις, που επί της ουσίας είναι τόσο μοναδικά, ώστε να καταλήγουν αποκλειστικά σε αυτόν. Εσύ όμως είσαι εντάξει και με τη συνείδησή σου, αν έχεις απο τέτοια, αλλά και απέναντι στο νόμο.
Η ρουφιάνα η κακή είδηση έχει τεράστια δύναμη. Αν πεις ότι ο τάδε στη δουλειά του ξεχώρισε γιατί πέτυχε κάτι το μοναδικό, δεν πρόκειται να ασχοληθεί κανείς. Αν πεις ότι διατηρεί παράνομο δεσμό με το αφεντικό του, θα γίνει πρώτο θέμα. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι αν τελικά δεν αποδειχθεί ότι λέει ψέμματα, η ρετσινιά θα σου έχει μείνει για μια ζωή, γιατί αυτό γεμίζει και θρέφει τη μικρότητα του διπλανού και αποτελεί το φύλλο συκής για να καλύψει τις δικές του πομπές.
Τα πράγματα με το διαδίκτυο, όπου υπάρχει η ανωνυμία και η δυνατότητα αναπαραγωγής και εξάπλωσης μιας είδησης με εκρηκτικούς ρυθμούς, έχουν χειροτερεύσει πολύ. Η ιερόδουλη είναι όπως λένε το αρχαιότερο επάγγελμα. Σε καμιά περίπτωση δε θα εξετάσω τώρα τους λόγους που αναγκάζουν ή που με τη θέλησή της μια γυναίκα στρέφεται σε αυτό. Ποτέ όμως δεν κατάλαβα γιατί είναι ηθικά κολάσιμο να είναι ιερόδουλος ένα μοντέλο και όχι ας πούμε μια κομμώτρια ή μια υπάλληλος τράπεζας. Μήπως γιατί το πρώτο εξάπτει και τη φαντασία όλων και κάνει την είδηση πιο ροζ, απ’ ό,τι πραγματικά είναι;
Η εικόνα μιας νέας, όμορφης κοπέλας να βγαίνει στην τηλεοπτική εκπομπή που δουλεύει και να προσπαθεί να πείσει το πανελλήνιο, κλαίγοντας και βρίζοντας, ότι δεν είναι έλεφαντας, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει και έντονο προβληματισμό. Και ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί είναι πρόοδος να πετάμε λάσπη στη δημόσια αρένα σε ένα λαμπερό πρόσωπο, σε σχέση με το παρελθόν, που πετούσαμε σκλάβους στα λιοντάρια στο Κολοσσαίο. Το πρόβλημα δεν είναι η λάσπη ή το λιοντάρι. Το πρόβλημα είναι ότι πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν , πρόθυμοι θεατές να παρακολουθούν το άκρως εντυπωσιακό ξέσκισμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
