Συνηθίζω να λέω ότι οι Έλληνες είμαστε των άκρων. Από εκεί που πανηγυρίζαμε στους δρόμους την εθνική μας πρωτιά με την Παπαρίζου και μετά ερίζαμε στα παράθυρα για το αν τη νίκη την έφερε το τραγούδι ή το … εξωστρεφές βρακάκι, φτάσαμε στα χρόνια της κρίσης να απαξιώνουμε πλήρως τον διαγωνισμό.
ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ εξίσου υπερβολικά. Ούτε η απόλυτη φρενίτιδα είναι πρέπουσα -ρωτήστε και μένα που στο δελτίο του Star τότε πιάναμε ασύλληπτα νούμερα με το θέμα- αλλά ούτε και η απόλυτη απαξίωση είναι η σωτηρία. Ένα ψυχαγωγικό θέαμα είναι, με μεγάλη πανευρωπαϊκή αποδοχή, χωρίς κόστος είναι, αφού φέτος το διοργανώνει ιδιώτης και βρε αδελφέ, ακόμα και στην κρίση – ή κυρίως μέσα σ΄ αυτήν- έχουμε ανάγκη να ξεχαστούμε για λίγο απ’ τις περικοπές, να γελάσουμε και να εκτονωθούμε. Αυτή είναι η πραγματική διάσταση του θεσμού. Όχι το… μεσανατολικό ζήτημα στο οποίο τον είχαμε αναγάγει.
ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ δεν είμαι απ’ αυτούς που αποφεύγουν να πάρουν θέση, τολμώ την πρόβλεψη ότι θα μας εκπροσωπήσει ο τρομερός Αγάθωνας και τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη με τα κιλτ, οι Κosa Mostra. Γιατί πιστεύω ότι ο ελληνο-βαλκανοπρεπής ήχος τους θα έχει την καλύτερη δυνατή τύχη στη Σουηδία. Επίσης επειδή εκτός από ήχος η Eurovision είναι και εικόνα, πιστεύω ότι το όλο εγχείρημα παρουσιάζει και σκηνοθετικό ενδιαφέρον. Η Θωμαή Απέργη από την άλλη, κούκλα και με καλή φωνή, είναι το δεύτερο φαβορί, αν και νομίζω ότι η εξαιρετική της εμφάνιση δεν συνοδεύεται από κάποιο ασυνήθιστο άκουσμα. Τις άλλες δύο υποψηφιότητες δεν τις βλέπω να ρολάρουν, η καθεμία για τους δικούς της λόγους…
ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ όμως, όποιος και να βγει, τη γκρίνια δεν τη γλιτώνουμε. Γιατί δεν τον πιάνεις πουθενά τον Έλληνα. Και είμαι σίγουρος πως αυτοί που τώρα θεωρούν ντροπή την εν λόγω διοργάνωση, θα είναι οι πρώτοι που θα βγούν στους δρόμους, αν ο Αγάθωνας κάνει το μπαμ και φέρει την μουσική κούπα στην Ελλάδα. Τώρα, πού θα βρούμε λεφτά να το διοργανώσουμε εμείς του χρόνου; Ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας! Έχει κι η επιτυχία το τίμημα της… Και δεν κάνει σκόντο ούτε σε καιρούς κρίσης.
από τη Real Life
