ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ παίζει συνεχώς η ελληνική τηλεόραση και πολλά έχουν αντίστοιχα θέματα. Παρουσιάζουν δηλαδή την ανέχεια, τις ασύλληπτες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν ακόμη και σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι. Τι ιδιαίτερο λοιπόν, είχε αυτό το ντοκιμανερ; Πολλά… Καταρχήν έναν προβεβλημένο Ελληνα παρουσιαστή στο τιμόνι του. Στη συνέχεια έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης, μια άλλη ματιά και τελικά μεγάλη τηλεθέαση. Γιατί μην κοιτάς που όταν μας ρωτάνε τι βλέπουμε απαντάμε όλοι «ντοκιμαντέρ». Το συγκεκριμένο είδος πιάνει από 0 έως το πολύ 3- 4% στους πίνακες της AGB. Μάλλον είναι το ποιοτικό μας άλλοθι για να δούμε μετά μανίας τη Φατμαγκιούλ και τον Σουλεϊμάν.
ΑΥΤΗ τη φορά τα αποτελέσματα ήταν διαφορετικά και άκρως εντυπωσιακά. Κοτζάμ 40άρια. Και μετά… ήρθαν οι μέλισσες, δηλαδή τα σχόλια και η γκρίνια κυρίως από το διαδίκτυο. «Ο Κανάκης είναι πλούσιος, μας κοροϊδεύει που πάει στους φτωχούς», «βγήκε γυμνός για να μας δείξει τους κοιλιακούς του», «ο εγωπαθής έβαλε τα παιδιά να φωνάζουν το όνομά του» και άλλα τέτοια.
ΑΚΟΜΑ και αν συμφωνούσα, που δεν συμφωνώ, έχω την αίσθηση ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις το αποτέλεσμα μετράει. Κι αυτό είναι ότι για πρώτη φορα, εξαιτίας του Κανάκη, τόσοι πολλοί ανθρώποι, παρακολούθησαν ένα θέμα που με τον ποιοτικό φουφουτόπουλο της ΕΡΤ, χωρίς να ‘χω κάτι με τη δημόσια τηλεόραση, δεν θα το έβλεπαν ποτέ. Οπως ακριβώς όταν η Αντζελίνα Ζολί, ο Μπραντ Πιτ, ο Τζορτζ Κλούνεϊ και τ’ άλλα παιδιά κάνουν αντίστοιχα γυρίσματα σε τριτοκοσμικές χώρες. Σαφώς και είναι πλούσιοι και όμορφοι, σαφώς και αποκτούν ένα υπέροχο κοινωνικό άλλοθι, άλλα όπως και να ‘χει το μήνυμα, που αυτό είναι το πρωτεύον, περνάει πιο εύκολα και σε πολύ πιο πλατύ κοινό, χάρη στον λαμπερό σταρ.
ΠΡΙΝ πετάξεις την πέτρα του αναθέματος λοιπόν, αναλογίσου από πότε είχες να δεις ντοκιμαντέρ – αν δεν ήταν αυτό το πρώτο που είδες απ’ την αρχή έως το τέλος. Ακόμα κι αν το έκανες για τους …Απολλώνιους μύες του παρουσιαστή.
από τη Real Life
