Η Αντζελίνα Τζολί έγραψε ένα συγκλονιστικό άρθρο στους New York Times, με αφορμή το διάταγμα του Ντόναλντ Τραμπ για την προσωρινή απαγόρευση εισόδου στο έδαφος των ΗΠΑ των πολιτών επτά μουσουλμανικών χωρών.
Στο άρθρο της, η πρέσβειρα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, τονίζει ότι «οι Αμερικανοί έχουν χύσει αίμα για να υπερασπιστούν την ιδέα ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα υπερβαίνουν τον πολιτισμό, τη γεωγραφία, την εθνικότητα και τη θρησκεία».
Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσθέτει ότι ως μητέρα έξι παιδιών που «όλα τους γεννήθηκαν σε ξένες χώρες και είναι περήφανα που είναι Αμερικανοί πολίτες» πιστεύει στην ανάγκη για την ασφάλεια του κράτους αλλά οι αποφάσεις πρέπει να «βασίζονται σε στοιχεία και όχι στον φόβο».
Διαβάστε όλο το άρθρο της Τζολί στους New York Times
Οι πρόσφυγες είναι άνδρες, γυναίκες και παιδιά που εγκλωβίστηκαν στη μανία του πολέμου και των διώξεων. Οχι απλά δεν είναι τρομοκράτες, συχνά είναι οι ίδιοι θύματα της τρομοκρατίας.
Είμαι περήφανη για την ιστορία της χώρας μας που δίνει καταφύγιο στους πιο ευάλωτους ανθρώπους. Οι Αμερικανοί έχουν χύσει αίμα για να υπερασπιστούν την ιδέα ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα υπερβαίνουν τον πολιτισμό, τη γεωγραφία, την εθνικότητα και τη θρησκεία. Η απόφαση αναστολής επανεγκατάστασης προσφύγων προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και της άρνησης εισόδου σε πολίτες από επτά Μουσουλμανικές χώρες έχει προκαλέσει σοκ στους φίλους μας σε όλο τον κόσμο.
Η παγκόσμια κρίση προσφύγων και η απειλή τρομοκρατίας καθιστούν απολύτως δικαιολογημένο το γεγονός ότι θέλουμε την εξασφάλιση των συνόρων μας με τον καλύτερο τρόπο. Κάθε κυβέρνηση πρέπει να εξισορροπήσει τις ανάγκες των πολιτών της με τις διεθνείς ευθύνες της. Αλλά η απάντησή μας πρέπει να είναι λογική και θα πρέπει να βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία, όχι στον φόβο.
Ως μητέρα έξι παιδιών, που γεννήθηκαν σε ξένες χώρες και είναι περήφανοι Αμερικανοί πολίτες, θα ήθελα η χώρα μας να είναι ασφαλής για αυτά, και για όλα τα παιδιά του έθνους μας. Αλλά θέλω επίσης να ξέρετε ότι τα παιδιά των προσφύγων που δικαιούνται άσυλο θα πρέπει να μπορούν να ζητήσουν μια ευκαιρία σε μια συμπονετική Αμερική. Και πιστεύω ότι μπορούμε να διαχειριστούμε την ασφάλειά μας χωρίς τη διαγραφή πολιτών ολόκληρων χωρών – ακόμα και μωρών – ως μη ασφαλείς να επισκεφθούν τη χώρα μας λόγω της γεωγραφίας ή της θρησκείας.
Απλά δεν είναι αλήθεια ότι τα σύνορά μας παραβιάζονται ή ότι οι πρόσφυγες εισάγονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς αυστηρό έλεγχο. Στην πραγματικότητα οι πρόσφυγες υπόκεινται σε υψηλότερο επίπεδο ελέγχου από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία ταξιδιωτών προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό περιλαμβάνει μήνες συνεντεύξεων και ελέγχων ασφαλείας που διενεργούνται από το F.B.I., το Εθνικό Κέντρο Αντιτρομοκρατίας, το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Επιπλέον, είναι οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι που παίρνουν προτεραιότητα στη διαδικασία επανεγκατάστασης: οι επιζώντες βασανιστηρίων, οι γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο ή που δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς επείγουσα, εξειδικευμένη ιατρική βοήθεια. Έχω επισκεφθεί αμέτρητα στρατόπεδα και πόλεις, όπου εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες επιβιώνουν μετά βίας και κάθε οικογένεια υποφέρει. Όταν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες εντοπίζει ανάμεσά τους εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αξίζουν ασφάλεια, στέγη και ένα νέο ξεκίνημα που χώρες όπως η δική μας μπορούν να προσφέρουν.
Και στην πραγματικότητα μόνο ένα μικροσκοπικό ποσοστό – λιγότερο του 1% – όλων των προσφύγων στον κόσμο έχουν επανεγκατασταθεί ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Υπάρχουν περισσότεροι από 65 εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Εννέα στους 10 πρόσφυγες ζουν σε φτωχές και μεσαίου εισοδήματος χώρες, όχι στις πλούσιες δυτικές χώρες. Υπάρχουν 2,8 εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες στην Τουρκία και μόνο. Μόνο 18.000 Σύριοι έχουν επανεγκατασταθεί στην Αμερική από το 2011.
Αυτή η διαφορά οδηγεί σε μια άλλη, πιο απογοητευτική πραγματικότητα. Αν στείλουμε ένα μήνυμα ότι είναι αποδεκτό να κλείσουμε την πόρτα στους πρόσφυγες, ή να κάνουμε διακρίσεις ανάμεσά τους βάσει της θρησκείας, παίζουμε με τη φωτιά. Ανάβουμε μια θρυαλλίδα που θα κάψει ολόκληρες ηπείρους, προκαλώντας την ίδια την αστάθεια από την οποία επιδιώκουμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας.
Ζούμε ήδη τη χειρότερη προσφυγική κρίση από τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν χώρες στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή που είναι πλημμυρισμένες από πρόσφυγες. Για πολλά χρόνια, Αμερικανοί διπλωμάτες εντάσσονται στα Ηνωμένα Έθνη και προτρέπουν αυτές τις χώρες να κρατούν ανοιχτά τα σύνορά τους, και να διατηρούν τα διεθνή πρότυπα μεταχείρισης των προσφύγων. Πολλοί το κάνουν με υποδειγματική γενναιοδωρία.
Ποια θα είναι η αντίδρασή μας, αν άλλες χώρες χρησιμοποιήσουν την εθνική ασφάλεια ως δικαιολογία για να αρχίσουν να διώχνουν ανθρώπους, ή να αρνούνται τα δικαιώματά τους βάσει της θρησκείας; Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τους πρόσφυγες της Σομαλίας, ή τα εκατομμύρια των άλλων εκτοπισμένων ανθρώπων που τυχαίνει να είναι μουσουλμάνοι;
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και αν ο αριθμός των προσφύγων που δεχόμαστε είναι μικρός και κάνουμε το ελάχιστο για εκείνους, το κάνουμε για να διατηρήσουμε τις συμβάσεις των Ηνωμένων Εθνών και τα πρότυπα που τόσο σκληρά πάλεψε για να χτίσει μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για τη δική μας ασφάλεια.
Αν εμείς οι Αμερικανοί λέμε ότι οι υποχρεώσεις αυτές δεν είναι πλέον σημαντικές, κινδυνεύουμε με καθολική απαγόρευση κατά την οποία ακόμη και όλο και περισσότεροι πρόσφυγες δεν θα μπορούν να αποκτήσουν στέγη, προκαλώντας με μαθηματική ακρίβεια μεγαλύτερη αστάθεια, μίσος και βία.
Αν δημιουργήσουμε μια βαθμίδα δεύτερης κατηγορίας προσφύγων, υπονοώντας ότι οι μουσουλμάνοι αξίζουν λιγότερη προστασία, θα τροφοδοτήσουμε τον εξτρεμισμό τόσο στο εξωτερικό, όσο και μέσα στο σπίτι μας υπονομεύοντας το ιδανικό της διαφορετικότητας που έχει τιμηθεί τόσο από τους Δημοκρατικούς όσο και από τους Ρεπουμπλικάνους: «Η Αμερική είναι προσηλωμένη στον κόσμο, επειδή τόσο πολύς κόσμος βρίσκεται μέσα στην Αμερική», είχει πει ο Ροναλντ Ρήγκαν. Αν διαιρέσουμε τους ανθρώπους έξω από τα σύνορά μας, είναι σαν να διαιρούμε τον εαυτό μας.
Το μάθημα που πήραμε για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας μετά την 11η Σεπτεμβρίου είναι ότι κάθε φορά που αποκλίνουμε από τις αξίες μας, περισσότερο επιδεινώνουμε παρά λύνουμε το πρόβλημα. Δεν πρέπει να θυσιάσουμε τις αξίες μας στην αναζήτηση μεγαλύτερης ασφάλειας. Κλείνοντας την πόρτα μας στους πρόσφυγες ή κάνοντας διακρίσεις ανάμεσά τους δεν θα μας κάνει ασφαλείς. Δεν πρέπει να ενεργούμε με γνώμονα τον φόβο. Το να στοχεύουμε τους πιο αδύναμους δεν δείχνει δύναμη.
Όλοι θέλουμε να κρατήσουμε τη χώρα μας ασφαλή. Πρέπει να επικεντρωθούμε στις πηγές της τρομοκρατικής απειλής – τις συγκρούσεις που δίνουν χώρο και οξυγόνο σε ομάδες όπως το Ισλαμικό Κράτος, και την απελπισία και την ανομία από την οποία τρέφονται. Πρέπει να κάνουμε κοινό μέτωπο με τους ανθρώπους όλων των θρησκειών και υποβάθρων που αγωνίζονται κατά της ίδιας απειλής και αναζητούν την ίδια ασφάλεια. Εκεί θα ήθελα να μας οδηγήσει ο οποιοσδήποτε πρόεδρος του σπουδαίου έθνους μας, για λογαριασμό όλων των Αμερικανών.
