Η συγκινητική ανάρτηση της Δανάης Μπάρκα: “Έβαλα κι εγώ τα κλάματα…”

Από τον Παύλος Χρίστου

Η Δανάη Μπάρκα έκανε μια ιδιαίτερη ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, με αφορμή μια συνάντηση που είχε στο θέατρο.

Συγκεκριμένα, έγραψε ένα μακροσκελές κείμενο για τη συνάντησή της με ένα μικρό κοριτσάκι που της θύμισε τον παππού της και την έκανε να ξεσπάσει σε κλάματα.

Διαβάστε αναλυτικά τα όσα έγραψε η ηθοποιός:

Όπως θα έχετε καταλάβει φέτος στην παράσταση υποδύομαι μια πριγκίπισσα/μάγισσα και λόγω της δεύτερης ιδιότητας κρατάω ένα ραβδί το οποίο μαζί με το cd της παράστασης μπορούν στο τέλος να το αγοράσουν οι γονείς. Μετά από κάθε παράσταση βγαίνουμε όλοι οι ηθοποιοί έξω, προκειμένου να χαιρετήσουμε τα παιδάκια που μας είδαν. Την Κυριακή λοιπόν, με το που βγαίνω έρχεται ένα κοριτσάκι, τρέχει στην αγκαλιά μου, με σφίγγει, μου δείχνει το ραβδί που αγόρασε και με ρωτάει «είναι όντως μαγικό;» της απαντώ «ναι. Αν το πιστέψεις είναι.» Με κοιτάει χαμογελαστή και ρωτάει «δηλαδή αν ευχηθώ να γυρίσει ο παππούς μου που πέθανε θα γυρίσει;»

Κοίταξα την μαμά της η οποία αυτόματα έβαλε τα κλάματα, γονάτισα να αγκαλιάσω την μικρούλα και φυσικά έβαλα κι εγώ τα κλάματα σαν γνήσιο κλαψοκόριτσο που ξέρετε ότι είμαι. Δεν ήξερα τι να πω. Ο κόσμος απλά μας κοιτούσε να κλαίμε όποτε πήρα το θάρρος και της είπα «ούτε εγώ έχω παππού πια… δεν θα γυρίσει αλλά αν κλείσεις τα μάτια σου θα νιώσεις ότι είναι κάπου και σε προσέχει, σε προστατεύει και σε καμαρώνει» και το κοριτσάκι έφυγε, επέστρεψε σε 2 λεπτά ενώ είχα αγκαλιά ένα άλλο μου ψυθίρισε «γεια. Ευχαριστώ πολύ» και ξαναέφυγε.

Σκέφτομαι αυτό το κορίτσι 2 μέρες τώρα. Ανακαλύπτω ότι έχουμε ένα κοινό που μας ένωσε έστω και για μια στιγμή – και οι δυο έχουμε ανάγκη δυο ανθρώπους που χάσαμε. Τους σκεφτόμαστε, τους αγαπάμε, τους θέλουμε πίσω. Και φυσικά συνειδητοποιώ ότι δεν το έχουμε μόνο εμείς αυτό το κοινό αλλά εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν χάσει αγαπημένους τους. Ελπίζω ο παππούς της να έχει βρει τον δικό μου τον παππού και να είδαν ότι εμείς συναντηθήκαμε και για λίγα δευτερόλεπτα νιώσαμε το ίδιο πράγμα γι αυτούς τους δυο που σίγουρα μας βλέπουν από κάπου. Καταλήγω λοιπόν για άλλη μια φορά στο – για κάποιους βαρετό, κοινότοπο και ξεπερασμένο- συμπέρασμα ότι η αγάπη ενώνει. Σε φέρνει κοντά, σε συνδέει, σε λυτρώνει, σε κάνει να νιώθεις δυνατός. Αν αγαπάς και αν σκορπάς αγάπη, μόνο έτσι αξίζει να ζεις. Παππού μου, εσύ κι αν έδινες αγάπη. Μου λείπεις όσο δεν φαντάζεται κανείς. Η ποντίκω σου όσα παιδάκια κι αν γνωρίσει, πάντα για σένα θα μιλάει. Να αγαπάτε παιδιά. Να μοιράζεστε. Να είστε ενωμένοι. Να μεταδίδεται φώς.

Δείτε την ανάρτησή της: