Είναι νέος, ωραίος, ταλαντούχος και χαίρει πλήρης αναγνώρισης εξαιτίας της συμμετοχής του στο «J2US». Ο λόγος για τον Ιβάν Σβιτάιλο, ο οποίος παραχώρησε στο περιοδικό «Like!» μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης και μίλησε για τη ζωή του στη Νέα Υόρκη, αποκάλυψε τον λόγο που δεν εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί, ενώ αναφέρθηκε και στο «παρεξηγημένο» επάγγελμα του χορευτή.
– Στη Νέα Υόρκη τι σε οδήγησε; Ήθελες να κυνηγήσεις το αμερικάνικο όνειρο;
«Πήγα με την προοπτική να εγκατασταθώ μόνιμα εκεί. Είχα απογοητευθεί πάρα πολύ στην Ελλάδα. Εκείνη την περίοδο δούλευα με τον Φωκά Ευαγγελινό και τη Δέσποινα Βανδή. Έκανα, λοιπόν, εικόνα το μέλλον μου και αποφάσισα ότι δεν είναι αυτές οι συνεργασίες που ήθελα στη ζωή μου. Πήρα το αεροπλάνο και πήγα στη Νέα Υόρκη. Θυμάμαι ότι ήμουν με τις βαλίτσες στο χέρι και έψαχνα για σπίτι μέσα στη βροχή. Κατέληξα να κυκλοφορώ τελείως άφραγκος στους δρόμους της, γιατί τα χρήματα της υποτροφίας που έλαβα από το Ίδρυμα Ωνάση δεν μου καταβλήθηκαν εγκαίρως. Με βοήθησε τους πρώτους τρεις μήνες ο φίλος ενός φίλου, που μου παραχώρησε τροφή και στέγη. Πήγαινα καθημερινά στη σχολή μου ¬πάνω από μία ώρα δρόμος¬ με τα πόδια, γιατί δεν είχα χρήματα ούτε για να αγοράσω ένα εισιτήριο για το μετρό. Το πρώτο διάστημα είχα βραχυκυκλώσει εντελώς. Ένιωθα ότι κατέβηκα από άλλον πλανήτη. Περπατούσα στο δρόμο και κοιτούσα κάτω, γιατί ζαλιζόμουν από την πολυκοσμία και όλες αυτές τις διαφορετικές προφορές που έφταναν στα αυτιά μου».
– Για ποιο λόγο δεν εγκαταστάθηκες μόνιμα εκεί;
«Γιατί ήταν δύσκολο να πραγματοποιήσω την καριέρα που είχα ονειρευτεί. Για να φτάσει ένας χορευτής ή ηθοποιός να παίζει στο Broadway, πρέπει να ακολουθήσει ένα αυστηρό σύστημα, το οποίο σου λέει: πρέπει να έχεις μάνατζερ, πράσινη κάρτα, να ανήκεις στο αντίστοιχο σωματείο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι πόρτες κλείνουν. Με κάλεσαν, για παράδειγμα, να κάνω ένα ρόλο στο Φάντασμα της Όπερας. Όταν πήγα να συζητήσω με τη χορογράφο τα διαδικαστικά, δεν με αντιμετώπισε σοβαρά γιατί δεν είχα δικό μου μάνατζερ. Αυτή η συμπεριφορά με έκανε απευθείας να αισθανθώ ξένος στη Νέα Υόρκη. Θέλω να σου πω επίσης ότι έχω συμμετάσχει σε καλύτερες παραγωγές εδώ στην Ελλάδα απ’ ό,τι στην Αμερική. Δεν είναι όλα τα θεάματα εκεί όσο καλύτερα παρουσιάζονται».
– Θα ξαναγινόσουν «χορογράφος στα μπουζούκια»;
«Δεν έχει κάτι κακό η δουλειά του χορευτή ή χορογράφου στα μπουζούκια. Μπορώ να σου πω, μάλιστα, ότι περισσότερα λεφτά έβγαλα ως χορογράφος στα μπουζούκια παρά κάνοντας ποιοτικό χορό. Συνεργάστηκα ως χορευτής με Βανδή, Μαζωνάκη, Παπαρίζου, Καλομοίρα, Άννα Βίσση και Αντώνη Ρέμο. Στον καλλιτεχνικό χώρο υπάρχει μια κακή συνήθεια να σου βάζουν ταμπέλες. Δεν έχω ανάγκη να μου πει κανείς τι είμαι ή τι επιλογές θα κάνω στη ζωή μου. Εγώ είμαι ένα αμφίβιο και σαν καταγωγή και σαν συμπεριφορά. Ο λόγος που δεν θα ξαναγυρνούσα στα γαρίφαλα είναι ότι πλέον θέλω να βγάλω τη θεατρικότητα και τη χορευτικότητά μου σε άλλους χώρους. Το μπουζούκι δεν έχει πολλές απαιτήσεις και δεν με ενδιαφέρει πια ως επαγγελματικό προϊόν».
– Η επιθυμία να γίνεις χορευτής πώς γεννήθηκε;
«Κάποια στιγμή στην εφηβεία μου, η μητέρα μου έμεινε χωρίς δουλειά και αποφάσισε με ένα μικρό απόθεμα χρημάτων που είχε, να ανοίξει ένα μίνι μάρκετ στα Ιλίσια. Δούλεψα κι εγώ εκεί για τρία χρόνια. Το πρωί σχολείο και το απόγευμα στο μίνι μάρκετ. Δίπλα από το μίνι μάρκετ υπήρχε μια σχολή χορού. Μια μέρα μίλησα στην ιδιοκτήτρια της σχολής για την τάση μου στο χορό. Με πήρε από το χέρι, μου έδειξε ένα βίντεο με έναν Ιάπωνα που έκανε πιρουέτες και μου είπε ότι σε ένα χρόνο θα μπορώ να κάνω και εγώ τις ίδιες φιγούρες και να συμμετέχω στον αντίστοιχο διαγωνισμό. Και πράγματι ξεκίνησα μαθήματα, πήγα στο διαγωνισμό με εξάλεπτη χορογραφία και κάπως έτσι μπήκε ο χορός στη ζωή μου. Για το μόνο που μετανιώνω είναι που έχασα την πενθήμερη εκδρομή του σχολείου».
– Στην Ελλάδα το επάγγελμα του χορευτή είναι παρεξηγημένο;
«Υπάρχουν αυτοί που θα συνδέσουν το χορό με τον Τάκη Ζαχαράτο. Υπάρχουν άλλοι που θα τον συνδέσουν με ένα στριπτίζ και υπάρχουν και εκείνοι -λίγοι στον αριθμό- που θα συνδυάσουν το χορό με τη Λυρική Σκηνή. Είμαστε ακόμη λίγο βλάχοι γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Συνηθίζουμε να παρεξηγούμε και να αφορίζουμε, χωρίς να έχουμε την κατάλληλη γνώση προηγουμένως».
Δείτε ΕΔΩ την Κατερίνα Στικούδη 20 χρόνια πριν (φωτό)
