Μαρία Ναυπλιώτου: «Υπήρχαν μέσα μου σκοτεινά κομμάτια που με ταλαιπωρούσαν και δεν τα εξέφραζα»

Από τον Faysbook

Η Μαρία Ναυπλιώτου το πρωί της Παρασκευής 22 φιλοξενήθηκε στην εκπομπή της Φαίης, Buongiorno στο Mega. Μεταξύ άλλων η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε για την θεατρική παράσταση που θα πρωταγωνιστεί «Το ακρωτήρι» στο θέατρο «Ιλίσια» από τις 6 Δεκεμβρίου.

«Είναι πάρα πολύ ωραίο και καλογραμμένο έργο. Το έργο διαπραγματεύεται την απώλεια της συνείδησης, τον χαμό ενός ανθρώπου και παρακολουθούμε την πτώση αυτής της γυναίκας. Το τραγικό σε αυτές τις καταστάσεις είναι πως υπάρχει πρόβλημα στην έγκαιρη διάγνωση της άνοιας. Υπάρχει η γεροντική άνοια αλλά υπάρχει και μία πιο επιθετική μορφή που παρουσιάζεται σε νέους ανθρώπους. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Το έργο μας το πρότεινε ο παραγωγός μας και δεν έχει παιχτεί ποτέ ξανά στην Ελλάδα», δήλωσε αρχικά η Μαρία Ναυπλιώτου.

Για την απώλεια τον γονιών της δήλωσε: «Με βοήθησε πολύ να διαχειριστώ το πένθος και την οδύνη του να βρίσκονται οι δικοί σου άνθρωποι στο νοσοκομείο. Είδα διαφορετικά τη ζωή. Ζούμε τη ζωή μας υποθετικά και δεν τη ζούμε στο παρόν. Αν δεν έρθεις σε επαφή με τα συναισθήματά σου, θα τα βρεις μπροστά».

«Ψυχοθεραπεία δεν κάνεις στο θέατρο. Για να ενσαρκώσεις έναν άνθρωπο, πρέπει να γνωρίζεις τα σκοτεινά σημεία του εαυτού σου. Εκτός κέντρου με βγάζει η αγένεια, η βία και η εξαπάτηση. Στην αρχή θυμώνω αλλά μετά καταλαβαίνω πως δεν οδηγεί πουθενά. Η λύση θα έρθει όταν δεχτείς το δύσκολο κομμάτι της εξαπάτησης. Το δύσκολο είναι να το αποδεχτείς. Η ζωή είναι άδικη για όλους μας», πρόσθεσε.

Η Μαρία Ναυπλιώτου μίλησε επίσης και για τον ρόλο που έκανε στο παρελθόν ως Μαρία Κάλλας στην παράσταση «Master Class»: «Αυτό που βίωσα κάνοντας αυτόν τον ρόλο υπήρχε τόση μοναξιά, πίκρα, ψυχικός εγκλωβισμός. Δεν είχε ανθρώπους κοντά της. Νομίζω πως αυτή η γυναίκα πέθανε από ραγισμένη καρδιά. Ο λόγος που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία ήταν γιατί κατάλαβα πως υπήρχαν κομμάτια σκοτεινά μέσα μου τα οποία δεν τα έδειχνα. Και αυτό με ταλαιπωρούσε. Δεν αλλάζουμε απλώς γιατρεύουμε τις πληγές μας».