Celebrity News
Μιχάλης Χατζηγιάννης: «Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν καθόλου αγγελικά για μένα»
Στο περιοδικό People παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στα χρόνια που δεν ήταν καθόλου αγγελικά πλασμένα για εκείνον.
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα της συνέντευξης:
Από τότε ξεκινήσατε να κάνετε παρέα ή ξαναβρεθήκατε στην πορεία;
Δεν μπορώ να σου πω ότι έκανα παρέα με τη Λίνα τότε, ήμουν πολύ μικρός, πιο πολύ την κοιτούσα με δέος. Όμως από εκεί ξεκίνησε μια σχέση που εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο. Συνεργαστήκαμε δισκογραφικά για πρώτη φορά σε μια διασκευή που έκανε για «Το πάρτι» και τώρα βρέθηκε η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε κάτι ολοκληρωμένο μαζί. Έχω τόση χαρά που δουλεύω με τη Λίνα που δεν μπορώ να σου την περιγράψω. Είναι ένα όνειρο που βγαίνει αληθινό. Όχι μόνο να σου γράφει τραγούδια, αλλά το να την έχεις δίπλα σου και να την παρακολουθείς, να την ακούς. Η Λίνα είναι ένας φάρος γνώσης και θετικής ενέργειας.
Άφησες πολύ καιρό να περάσει από την τελευταία δισκογραφική σου δουλειά. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε μια τέτοια απόφαση;
Είναι η μεγαλύτερη αποχή που είχα όσα χρόνια είμαι στο τραγούδι. Πάντα έλεγα μέσα μου ότι αυτό το πράγμα έτσι όπως ανεβαίνει και εξελίσσεται, νομοτελειακά θα εκτονωθεί και θα κάνει μια παύση κάποια στιγμή. Έπαιξαν ρόλο πολλά πράγματα για να πάρω μια τέτοια απόφαση. Δεν έγινε ακαριαία. Υπήρξε ένα διάστημα αποστασιοποίησης, που δεν ήρθε από τη μία μέρα στην άλλη. Αποστασιοποιήθηκα τη στιγμή που θεώρησα ότι ο κόσμος θα περιμένει κάτι διαφορετικό την επόμενη φορά, οπότε αυτό το διαφορετικό πρέπει να το σκεφτείς, να το βρεις, πρέπει να ξαναπρογραμματίσεις τον εαυτό σου, να τον καθαρίσεις και να ξεκινήσεις από την αρχή. Είναι το πρώτο μεγάλο restart που έκανα.
Ένιωσες ότι «ταβάνιασες» κατά μία έννοια;
Ποτέ δεν το ένιωσα αυτό, γιατί η πορεία μου ήταν πάντα ένας αγώνας και μια προσπάθεια να φτάσω το ακόμα καλύτερο. Είναι αυτή η δίψα, η επιθυμία να ξεπερνάς τον εαυτό σου κάθε φορά – και να το εισπράττεις αυτό από τον κόσμο. Είναι αφροδισιακό το να είσαι στην πρώτη γραμμή, να την κυνηγάς κι, αν μείνεις λίγο πίσω, να την ξαναφτάνεις. Όσο ματαιόδοξο και να ακούγεται είναι πολύ ελκυστικό. Έφτασε λοιπόν η στιγμή που ένιωσα πως όλο αυτό ήθελε μια παύση, μια αποστασιοποίηση. Και σίγουρα τα τελευταία χρόνια, λες και όλα συνωμοτούν, δεν ήταν καθόλου αγγελικά για μένα. Δεν ήταν εύκολα, όπως και για κανέναν μας. Η δουλειά μας ξεκινά και τελειώνει μέσα στην κοινωνία και στους ανθρώπους, δεν είμαστε ξεκομμένοι και ξέρω απόλυτα τι γίνεται γύρω μου. Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα –και συνεχίζουν να είναι για πολλούς– και έτσι ήταν και για μένα. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που η μουσική δεν είχε τον πρώτο λόγο στην καθημερινότητά μου. Ήταν η ξεκούρασή μου σε στιγμές που αποζητούσα την αποφόρτιση στο σπίτι, στο πιάνο μου. Μου έδωσε μια διαφορετική ξεκούραση η μουσική. Έπαψε να είναι δουλειά και έγινε παρέα ανακούφισης.
