H Kαίτη Φίνου έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και μίλησε για την αλλαγή στην εμφάνισή της αλλά και για το πώς νιώθει μετά την απώλεια της αδερφής της.
-Η αλήθεια πάντως είναι ότι έχεις χάσει κιλά…
«Ναι, από τις πρόβες, γιατί, εκτός από ωραία κωμωδία είναι και μια δύσκολη κωμωδία, που χρειάζεται κίνηση. Εχω την εντύπωση όμως πως με το έργο αυτό θα πάρω τα τριπλάσια κιλά από εκείνα που έχασα, θα το πάμε και περιοδεία, αν σου λέει κάτι αυτό… Υπάρχουν στιγμέ που πρέπει να τρώω σοκολάτες. Ως τώρα έχω χάσει 9 κιλά, από τη δουλειά, δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο, τίποτα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την εικόνα μου, σε όλη την παράσταση θα τρώω, εκτός από δύο σκηνές. Είναι άλλο να θέλεις να φας σοκολάτα κι άλλο να σου την επιβάλλουν. Δεν έχω ξαναφάει σοκολάτα εκτός παράστασης, ούτε ένα μικρό κομματάκι, από τότε που έκανα πρόβες. Δεν ξέρω πόσα κιλά θα πάρω μετά την ολοκλήρωση της συνεργασίας μας. Έχω υπογράψει ένα συμβόλαιο, παίζω σ’ ένα έργο που πρέπει να είμαι σωστή στο ρόλο μου, θα το κάνω και ό,τι μπορώ θα «κλέψω». Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τον κόσμο, το καταλαβαίνει. Μια φορά πνίγηκα από το φαγητό, δεν μπορούσα να μιλήσω».
-Η δουλειά του ηθοποιού έχει χαρακτηριστεί από πολλούς και ως ψυχοθεραπεία.
«Ναι, είναι καθαρά ψυχοθεραπεία η δουλειά του ηθοποιού και δεν συγκρίνεται ούτε με χίλιους ψυχιάτρους».
-Σε βοηθάει στην παρούσα φάση, καθώς πριν από λίγο καιρό είχες μια σοβαρή απώλεια, το θάνατο της αδελφής σου;
«Σαφώς δεν ξεπερνάς μια ξαφνική απώλεια, αλλά και μια απώλεια που δεν είναι ξαφνική, ενός δικού σου ανθρώπου, δεν μπορείς να το κάνεις. Αλλά πιστεύω ότι από κάπου εκεί ψηλά θα με βλέπει και θα είναι στο πλάι μου. Το θέμα είναι ότι θα μου λείπουν από κάτω οι παρουσίες των δύο αδελφών μου. Έχουν περάσει μόνο 5 μήνες, είναι πάρα πολύ νωρίς… δεν το πιστεύω ακόμα. Όταν έρχεται η στιγμή που το συνειδητοποιώ, που σ’ εμένα είναι για κλάσματα δευτερολέπτου, είναι ένα περίεργο συναίσθημα που δεν το εύχομαι σε κανέναν άνθρωπο, είναι ένα κενό σαν να χάνομαι κι εγώ εκείνη την ώρα. Μέσα σε όλα κατάλαβα πώς συνηθίζεις να μη βλέπεις έναν άνθρωπο».
-Πώς γίνεται αυτό;
«Νομίζεις ότι έχει πάει ταξίδι, ότι έχουμε τσακωθεί και δεν μιλάμε…».
-Προσπαθείς να βρεις μια «δικαιολογία» για την έλλειψη της παρουσίας;
«Ναι, πάντα, αλλιώς δεν γίνεται. Λέω ότι έχω πολλές δουλειές και δεν μπορούμε να βρεθούμε. Τη δεκαετία του ’80, που είχα πολλές δουλειές, και μέχρι τα μισά και λίγο παραπάνω της δεκαετίας του ’90, βρισκόμασταν πολύ σπάνια με τις δύο μου αδελφές, μόνο όταν έβγαινα να διασκεδάσω, που έπαιρνα μαζί μου και τους γαμπρούς μου. Μετά, όταν τα πράγματα ηρέμησαν, είχαμε περισσότερο χρόνο μαζί, μεγαλώσαμε, δεθήκαμε περισσότερο. Ούτε καν σκέφτομαι ότι πέρασαν 5 μήνες, λέω ότι τσακωθήκαμε και δεν μιλάμε, όπως κάναμε για δύο μέρες και κρατάγαμε «μούτρα», έτσι κάναμε μικρές, μετά, όταν μεγαλώσαμε, τα λέγαμε και γελούσαμε. Ευτυχώς, έχω λίγους, αλλά καλούς φίλους, άνθρωποι που στέκονται στο πλάι μου με το δικό τους τρόπο. Για να ξεκαθαρίσουμε, το θέμα δεν είναι οικονομικό, είναι καθαρή φιλία. Είναι άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή μου τα τελευταία 10-15 χρόνια».
