Ναι, με άφησαν, γιατί είδαν ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου και με στήριξαν. Πήγα σπούδασα στη Ρόδο, και παράλληλα δούλευα. Στα 18 μου, όμως, έπρεπε να πάω στρατό. Πήγα, τελείωσα το φανταριλίκι μου, δούλεψα δύο μήνες και με 800 ευρώ στην τσέπη έφυγα για το Παρίσι. Πήγα «αέρα πατέρα» που λέμε. Δεν ήξερα κανέναν, ούτε πού θα δουλέψω, ούτε πού θα μείνω, ούτε τίποτα. Με το που φτάνω, ανοίγω το google maps για να βρω τον δρόμο μου προς το φτηνό ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Βλέπω δίπλα ένα μαγαζί, τύπου μπακάλικο, με φακές, όσπρια και μπήκα να δω τι φάση είναι. Το αφεντικό ήταν Έλληνας. Του είπα την ιστορία μου, τι σπούδασα, πώς ήρθα κι έτυχε να ψάχνει ζαχαροπλάστη. Ξεκίνησα την επόμενη ημέρα. Μου έδωσε και μία σοφίτα για να κοιμάμαι. Ήταν ένα δωματιάκι που ίσα-ίσα χωρούσε το κρεβάτι μου και με το ζόρι μπορούσα να αλλάξω ρούχα. Η δε τουαλέτα ήταν έξω, και ήταν κοινόχρηστη. Επί έναν χρόνο δούλευα 12ωρο, μετά πήγαινα σε σχολείο γαλλικών για να μάθω τη γλώσσα κι αυτό ήταν. Δεν είδα ποτέ το μουσείο του Λούβρου, ούτε τον πύργο του Άιφελ.

Πώς γίνεται αυτό;

Δεν είχα τον χρόνο, δούλευα σαν το σκυλί! Πέρασα μεγάλο ζόρι επί έναν χρόνο. Μετά πήρα αύξηση κι από 900 ευρώ μου έδωσαν 1.400. Έγινα «βασικός» στο μαγαζί. Ύστερα γνώρισα τον Έλληνα πρέσβη στο Παρίσι και με πήρε προσωπικό του μάγειρα. Αργότερα πήγα σε ένα εστιατόριο, ως μάγειρας, κοντά στον πύργο του Άιφελ, με μισθό 2.500 ευρώ και δύο ρεπό την εβδομάδα. Πολύ καλά ήταν. Από το μηδέν, μέσα σε ένα χρόνο, πάλεψα κι έφτασα ψηλά. Τα κατάφερα μόνος μου και έφτιαξα καλά τη ζωή μου. Θα προχωρούσα κι άλλο…

Γιατί γύρισες στην Ελλάδα;

Επειδή «θυσιάστηκα» για την οικογένειά μου. Με χρειαζόντουσαν πίσω κι έπρεπε να γυρίσω, ώστε να αναλάβω το εστιατόριο που έχουμε στην Κάλυμνο. Εν τω μεταξύ, έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα με το Μπατακλάν και το είδα ως αφορμή κι αυτό, ώστε να επιστρέψω. Άφησα την καριέρα μου για να βοηθήσω την οικογένειά μου.