Η Σίσσυ Χρηστίδου και ο Θοδωρής Μαραντίνης έδωσαν συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και μίλησαν για τη σχέση τους, την οικογένειά τους αλλά και την αποβολή που είχαν πριν λίγο καιρό.
Πριν γίνετε ζευγάρι κάνατε παρέα ως φίλοι, σωστά;
Φίλοι κολλητοί δεν ήμασταν ποτέ. Γνωριστήκαμε κάτω από συνθήκες παρέας. Εγώ έμενα τότε στην Αθήνα και ο Θοδωρής στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχε απόσταση και ήμασταν και σε άλλες σχέσεις. Ένα βράδυ έγινε το «κλικ», συνέβη κάτι κινηματογραφικό που λειτούργησε καταλυτικά. Μέχρι να ξεκαθαρίσει η ιστορία και να κατέβει ο Θοδωρής στην Αθήνα πέρασε ένα διάστημα. Με το που ήρθε, μείναμε μαζί κατευθείαν. Έμεινα έγκυος μέσα σε δυο τρεις μήνες.
Το ότι ήρθε ένα παιδί τόσο γρήγορα σας απομάκρυνε, έστω για λίγο;
Όχι, γιατί ήμασταν στη μεγάλη καψούρα κι αυτό βοήθησε. Το μωρό ήταν παιδί του έρωτα. Υπήρχαν βέβαια πρακτικά θέματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, ήταν μια μεγάλη αλλαγή. Ήμασταν και οι δύο μικροί, 27 εγώ, 29 ο Θοδωρής, πολύ αφοσιωμένοι στις δουλειές μας, αλλά επειδή προσαρμόσαμε τελικά το παιδί στη ζωή μας και δεν αλλάξαμε ζωή, όλα έγιναν πιο εύκολα. Ειδικά το πρώτο παιδί ήταν όλη μέρα μαζί μας στα πλατό, στις συναυλίες, στα live. Στο δεύτερο ήταν όλα πολύ πιο στρωμένα.
Περάσατε μια ατυχία όταν χάσατε ένα μωρό πριν από ενάμιση χρόνο. Αυτό ήταν κάτι πολύ δύσκολο και σκληρό. Σας κλόνισε;
Θοδωρής: Σαφώς μας κλόνισε. Το θετικό στην υπόθεση ήταν ότι έχουμε δύο παιδιά, κάτι που εκ των πραγμάτων σε βοηθά να ξεχαστείς και να παρηγορηθείς. Δεν ήταν το μεγάλο σοκ που σε καταπίνει και σε βάζει σε μια αδράνεια. Από την άλλη, μια τέτοια κατάσταση σε σοκάρει. Στην περίπτωση μας, επειδή όλο αυτό βρέθηκε και κάτω από ένα spot light μεγεθύνθηκε. Οπότε εκεί που λες «θέλω να ξεχαστώ, να το βάλω σε μία τάξη μέσα μου μόνος μου», δεν σε αφήνουν να το κάνεις. Με αγάπη πολλές φορές και ειλικρινές ενδιαφέρον.
Σίσσυ: Εγώ το βίωσα λίγο διαφορετικά. Ο κόσμος με βοήθησε, γιατί ένιωσα πολύ μεγάλη στήριξη. Αλλά ήταν το ίδιο βαρύ και για τους δύο. Είμαστε και οι δύο κοντά στα παιδιά μας. Η περίπτωση μας δεν είναι η μαμά που είναι πάνω από τα παιδιά όλη μέρα και ο μπαμπάς που τα βλέπει πού και πού. Απλά συνέβαινε στο δικό μου σώμα. Αυτή είναι η διαφορά. Αλλά και οι δύο χάσαμε ένα παιδί, δεν το έχασα μόνο εγώ. Η ψυχραιμία με την οποία το αντιμετώπισα αφορούσε πρωταρχικά τη στήριξη που είχα από τον άντρα μου. Όσον αφορά στον κόσμο, θα μου ήταν πιο δύσκολο να υποκρίνομαι εκείνη την περίοδο ότι είμαι καλά ενώ δεν ήμουν. Μου έκανε καλό το ότι ήξεραν. Πάρα πολλές γυναίκες με παρόμοιες ιστορίες βρέθηκαν δίπλα μου. Έζησα πολύ έντονες στιγμές, που με αγκάλιαζαν και έκλαιγαν. Αλλά κι εγώ ένιωσα ότι με αυτό τον τρόπο το μοιράστηκα, ότι ήταν λιγότερο το βάρος.
