Celebrity News
Τέμπη – Συγκλονίζει η Ντ. Μαγδαλιανίδη: «Σύρθηκα, βγήκα από μια χαραμάδα και έπεσα πάνω στις ράγες του τρένου»
Ημέρα μνήμης για τα Τέμπη. Ένας χρόνος από την πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία που σημάδεψε τη χώρα μας για πάντα. 57 ψυχές δεν έφτασαν ποτέ. 57 οικογένειες θρηνούν την απώλεια των παιδιών τους και μέχρι σήμερα δεν έχουν δικαιωθεί.
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη είναι μία από τις φοιτήτριες που βρισκόντουσαν στο μοιραίο δρομολόγιο του τρένου και είδαν με τα μάτια τους την τραγωδία. Τραυματίστηκε βαριά, όμως σώθηκε, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν μπορεί να σβήσει από το μυαλό της τις εικόνες που τη «σημάδεψαν».
Ήταν εκεί. Οι φοιτητές που καθόντουσαν δίπλα της δεν τα κατάφεραν. Παρά το γεγονός ότι είχε σπάσει το πόδι της από τη σύγκρουση, σύρθηκε μέχρι έξω, προσπαθώντας να επιβιώσει, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την τύχη της, που δεν ήταν στο πρώτο βαγόνι, και να ζήσει.
Σε μια κατάθεση ψυχής στην Ανθή Βούλγαρη μιλάει για όλα όσα έζησε εκείνη την ημέρα, ενώ περιγράφει πως είναι η ζωή της σήμερα, έναν χρόνο μετά το δυστύχημα στα Τέμπη.
Τέμπη – Ντίνα Μαγδαλιανίδη: Η σοκαριστική μαρτυρία για τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε μέσα στο τρένο
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έγινε το δυστύχημα ήταν πως θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό. Πώς θα ζήσουν η μαμά μου, η αδερφή μου, η γιαγιά μου; Με τρόμαζε αυτή η σκέψη. Είπα ότι δεν πρέπει να πεθάνω εδώ πέρα. Εκείνη την ώρα νιώθεις έντονα τα ένστικτα της επιβίωσης. Εκείνη τη στιγμή είχα μουδιάσει και δεν πονούσα καν. Ήθελα να βγω… Έλεγα ότι πρέπει να βγω από εδώ πέρα.
Εκείνη τη στιγμή, σε κάποιους που μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε ίσως σε λίγο καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα που κάηκαν άλλοι… Σε αντίθεση με τα παιδιά που έφυγαν ακαριαία στο πρώτο βαγόνι, εμένα μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία και είπα στον εαυτό μου ότι δεν πρέπει να τη χάσω. Έπρεπε να πολεμήσω.
Εκεί άρχισα να σέρνομαι με το πίσω μέρος και από μία χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ράγες με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Έτσι όπως έπεσα, έσπασα ακόμα περισσότερα. Θυμάμαι να έχει βγει το κόκκαλο της άρθρωσης. Είχα χτυπήσει τη μέση, τον αυχένα, είχα κατάγματα. Συνέχισα να σέρνομαι και έφτασα εκεί που βρήκα λίγο φως. Η φωτιά στο ρέμα είχε ήδη ξεκινήσει.
Οι διπλανοί μου δεν σώθηκαν. Θυμάμαι ότι έξω από το βαγόνι άκουγα φωνές που αργοέσβηναν. Ίσως ήταν οι άνθρωποι που καιγόντουσαν. Δεν θυμάμαι τι έλεγαν αλλά ούρλιαζαν. Όσο περνούσε η ώρα έσβησαν οι φωνές τους. Είχε έρθει το ασθενοφόρο και πήρε πρώτα εμένα. Εγώ ούρλιαζα από τον πόνο. Ήρθαν δύο άνθρωποι του πολεμικού ναυτικού από το έκτο βαγόνι και έδεσαν το πόδι μου σφικτά στον μηρό. Είχα ακατάπαυστη αιμορραγία. Μπορεί αλλιώς να μην τα είχα καταφέρει», περιγράφει η Ντίνα Μαγδαλιανίδη.
Τέμπη – Ντίνα Μαγδαλιανίδη: Η ζωή της έναν χρόνο μετά το δυστύχημα στα Τέμπη
«Βγαίνω σπάνια, νιώθω φόβο να είμαι δίπλα σε κόσμο. Νιώθω φόβο και μόνο να είμαι μέσα στο αμάξι. Μου έρχονται συνέχεια εικόνες και στιγμές. Δεν κοιμάμαι. Παίρνω φάρμακα και για τον ύπνο. Τώρα παίρνω φάρμακα και για τους εφιάλτες που ακόμα υπάρχουν.
Βλέπω συνέχεια κάποια πρόσωπα που είχα δει πριν το ατύχημα και βλέπω την πτώση μου από το τρένο. Το πώς έπεσα, το πώς σύρθηκα, ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που η κατάστασή μου δεν έχει αίσιο τέλος. Χρειάζομαι έναν χρόνο ακόμα μέχρι να ορθοποδήσω. Με στενοχωρεί. Με στενοχωρεί που παλεύω να περπατήσω, που θα μου πείτε ότι μπροστά σε άλλα άτομα που χάθηκαν, αυτό δεν είναι τίποτα και ποια είμαι εγώ να παραπονεθώ, αλλά είναι δύσκολο να το βιώνεις.
Μερικές φορές είναι δύσκολο να ζεις με αυτόν τον πόνο, να βλέπουν οι δικοί μου να ουρλιάζω, να παθαίνω κρίσεις… Υπάρχουν όμως πολύ χειρότερα πράγματα εκεί έξω… Λέω ότι πρέπει να είμαι δυνατή, να μην παραπονιέμαι γιατί σώθηκα και γιατί έχω κάποιες ελπίδες ακόμα. Άλλοι τις έχασαν εκείνη την ημέρα».
Διαβάστε ακόμα:
Σάννυ Χατζηαργύρη – Αλέξανδρος Μίντζιας: Αθόρυβος χωρισμός για το ζευγάρι
