Το συγκινητικό μήνυμα του Μιχάλη Χατζηγιάννη μετά την εξομολόγηση της Ελεάνας Βραχάλη για τη μάχη της με τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας

Από τον Faysbook

Η Ελεάνα Βραχάλη σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ελληνική Εταιρεία για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας μίλησε για τη δική της μάχη με τη νόσο.

Διαβάστε απόσπασμα της συνέντευξής της:

Σε ποια ηλικία εμφανίστηκε η ΣκΠ στη ζωή σας; Με ποιο τρόπο;

Ακριβώς τη στιγμή που ξεκινούσε και η καλλιτεχνική μου πορεία. Στα 24. Το πρώτο μου ηχογραφημένο τραγούδι, “Το σ’ αγαπώ”, το άκουσα στο νοσοκομείο. Εκείνη την εποχή έκανα εκπομπή σε δυο ραδιόφωνα – στον Alpha radio και στο Seven radio – και ταυτόχρονα σπούδαζα Ψυχολογία και μουσικολογία. Με πολλή πίεση οργανικά και ψυχολογικά έβγαινε αυτό το πρόγραμμα.

Μετά από μια παρατεταμένη γρίπη, που κράτησε πάνω από έναν μήνα, όπου δύο μέρες γινόμουν καλά, πήγαινα στη δουλειά μου, ξανακυλούσα, άρχισε να μουδιάζει το αριστερό μου χέρι. Ψύξη είπε ο γιατρός. Να βάζω ζεστά. Αυτό το λάθος βοήθησε το μούδιασμα να απλωθεί ταχύτατα και στο δεξί χέρι και μετά και στα πόδια. Εντός ολίγων ημερών, παράλυση από τον λαιμό και κάτω. Νοσηλεύτηκα σχεδόν μία εβδομάδα, έγινε η διάγνωση και μετά συνέχισα την αγωγή στο σπίτι για εννέα μήνες μέχρι να υποχωρήσουν τα συμπτώματα.

Πως βιώσατε τα συναισθήματά σας κατά την διάγνωση;

Ξαφνικά άλλαξαν όλα. Τα πάντα απέκτησαν άλλο νόημα. Τα πιο απλά, έγιναν ιεροτελεστία. Το να κουμπώσω τα κουμπιά της πιτζάμας μου, το να κάνω μπάνιο, το να φάω. Είναι απίστευτο βίωμα η απώλεια ελέγχου του ίδιου σου του εαυτού. Του σώματός σου. Ήμουν αρκετά ψύχραιμη. Δεν ξέρω από πού αντλούσα αυτή την ψυχραιμία. Ήταν λίγο μεταφυσική. Σα να μην ήταν δική μου. Αλλά ήταν. Και την επιστράτευσα για να αντιμετωπίσω και τον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου. Τον φόβο του θανάτου. Το δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου μέχρι να αποδεχτώ όλο αυτό που συμβαίνει.

Κάποια στιγμή αργότερα έκανα και 7 χρόνια ψυχοθεραπεία· μου αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία, όχι μόνο επειδή αγαπώ την ψυχολογία, αλλά και γιατί τη βρίσκω πολύ δημιουργική και εποικοδομητική. Είναι διαρκής η πάλη, γιατί ζεις με την ασθένεια. Δεν θύμωσα ποτέ, δεν είπα γιατί σε μένα, ο φόβος μου δεν έγινε ποτέ θυμός. Προσπαθώ πάντα να επικεντρωθώ στο φως. Θεωρώ ότι η ζωή μάς δίνει συχνά έναν σταυρό, σε άλλους μικρότερο, σε άλλους μεγαλύτερο, αλλά κι ένα φωτεινό άστρο. Στο χέρι μας είναι το πού θα επικεντρωθούμε. Μόνιμη η αναμέτρηση με το σκοτάδι, αλλά επιλέγω το φως.

Πως αντέδρασε ο κοινωνικός σας περίγυρος; Γνώριζαν τη νόσο;

Βεβαίως. Στην αρχή η οικογένειά μου, όπως αναμενόταν προσπαθούσε να κατανοήσει τι συμβαίνει και μετά να αντιμετωπίσει το σοκ. Το να βλέπεις ξαφνικά έναν δικό σου άνθρωπο σε αυτή την κατάσταση δεν είναι εύκολο. Προσπαθούσα να τους παρηγορήσω, να τους μεταφέρω την ψυχραιμία μου και να τους περάσω το μήνυμα ότι αυτό χρειάζομαι κι εγώ. Πήραν τον χρόνο τους, αλλά όλοι ήταν δίπλα μου, φίλοι κι οικογένεια με όμορφο και συγκινητικό τρόπο και τους ευχαριστώ πάντα για αυτό.

Πως έχει αλλάξει η καθημερινότητά σας με την ΣκΠ; Αντιμετωπίζετε κάποιες δυσκολίες;

Είναι λογικό, από τη στιγμή που αλλάζει η ζωή σου με ένα νέο δεδομένο, να αλλάζει κι η καθημερινότητα. Αναγκαστικά ο εαυτός σου οφείλει να έχει προτεραιότητα. Να τον προσέχεις και να τον φροντίζεις. Να προσπαθείς, για παράδειγμα, να μην αρρωσταίνεις γιατί ένα κοινό κρυολόγημα μπορεί να είναι μεγάλη ταλαιπωρία. Ακόμη και ο πονοκέφαλος που άρχισε να με επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα, γίνεται εμπόδιο πολλές φορές γιατί με ακινητοποιεί. Πρέπει να ακυρώσω πράγματα, να παλέψω με την ψυχολογία μου, να φροντίσω τον ύπνο μου και γενικά εμένα.

Σα να μεγαλώνεις ένα “ευαίσθητο” παιδί, που διαρκώς πρέπει να έχεις στον νου σου. Δεν είναι εύκολο. Έμαθα να λέω πότε κουράζομαι, πώς νιώθω και να ζητάω. Δεν τα έκανα όλα αυτά, τα αυτονόητα, με αποτέλεσμα να καταπιέζομαι και να καθιστώ τον εαυτό μου επιρρεπή, φυσικά και σε ένα αυτοάνοσο. Μου έκλεψε την ανεμελιά της ηλικίας. Αλλά από την άλλη κέρδισα κι από πιο νωρίς τη διαμόρφωση μιας άλλης φιλοσοφίας που σε συνδέει θέλοντας και μη με το τώρα. Με τη δυσκολία, αλλά και την απόλαυση της πιο απλής στιγμής. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε το να σηκώσεις το πιρούνι και να καταφέρεις να το κατευθύνεις στο στόμα.

Σας έχει επηρεάσει καλλιτεχνικά;

Στον τρόπο γραφής όχι, αλλά γενικότερα ναι. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο σε τόσο νεαρή ηλικία, ξεριζώνεται δια παντός το όποιο ίχνος ματαιοδοξίας θα μπορούσε να υπάρχει. Μένεις γυμνός εσύ και η αλήθεια σου. Οπότε και το γράψιμο απαλλάσσεται αυτομάτως από οποιαδήποτε επιτήδευση και διαστρέβλωση θα μπορούσε να προκαλέσει μια νεανική μάταιη φιλοδοξία.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ελεάνα Βραχάλη (@eleana_vrachali)

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο οποίος συνεργάζεται αρκετά χρόνια με την Ελεάνα Βραχάλη, μετά τα όσα εξομολογήθηκε έκανε μια συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.

Δημοσίευσε μια κοινή τους φωτογραφία και στη λεζάντα, έγραψε: “Ελεάνα Βραχάλη μου όμορφη και αγαπημένη. Πόσο με συγκίνησες με τα λόγια σου, αυθόρμητα και πηγαία για την χρόνια σου δοκιμασία! Ξέρω πως δε σου ήταν καθόλου εύκολο… Αλλά όμως πόση δύναμη και πίστη έδωσες σε όλους όσοι περνούν το δικό τους δύσβατο μονοπάτι. Ο Θεός, η φύση, η μοίρα, πάντα κάτι μας παίρνει και πάντα κάτι μας δίνει. Κάτι μας στερεί, αλλά κάτι μας προσφέρει ανοιχτόχερα.

Και εγώ «Αστέρι μου Φωτεινό» που σε ξέρω από όταν ήμασταν παιδιά, που μαζί ξεκινούσαμε και μαζί ανακαλύπταμε τον υπέροχο κόσμο της δημιουργίας, σε θυμάμαι πάντα αισιόδοξη και μαχήτρια, σα να ήθελες να ζωγραφίσεις το σύμπαν με χρώματα, σκέψεις και λόγια για να μετριάσεις και να σιγήσεις την τρικυμία μέσα σου.
«Εγώ γυρνώ ανάποδα όλη τη Γη…» Άλμπουμ «7» 2008 ΑΝΑΠΟΔΑ Σε φιλώ…
Μ.Χ.”.

Δείτε τη δημοσίευσή του: