Η Ζέτα Μακρυπούλια σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Down Town Κύπρου μίλησε για όλα.
Γενικότερα, θεωρείς ότι είσαι παρεξηγημένη, Ζέτα;
Θεωρώ ότι έχω περάσει διάφορα στάδια. Αλλά αυτό έχει να κάνει με το τι δουλειά κάνει ο καθένας, τι στόχο έχει και γιατί κάποιος αποφασίζει να βγάλει ένα προφίλ κάποιου ανθρώπου που δεν υπάρχει αλλά εκείνος έχει συμφέρον να το βγάλει. Έχω περάσει και καλύτερες φάσεις και χειρότερες, αλλά σίγουρα έχουν γραφτεί και για μένα πράγματα, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία δεν ισχύουν.
Έχει σημασία πια για σένα να είναι σε αρμονία τα προσωπικά με τα επαγγελματικά σου;
Για τον καθένα έχει σημασία να έχει μία ισορροπημένη ζωή. Δεν είναι πάντα εύκολο, βέβαια, να συμβαδίζουν και τα δύο και να πηγαίνουν καλά. Και όταν αυτό συμβαίνει το χαίρομαι.
Δυο φίλοι σου, η Ρούλα Ρέβη και ο Γιώργος Δάσκαλος, μου λένε για σένα ότι «είναι too good to be true». Τόσο ιδανική είσαι στις φιλίες σου;
Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική σχέση η φιλική. Και δίνω πολλά πράγματα στους φίλους μου. Και εννοώ συναισθήματα. Μου αρέσει να είμαι δίπλα τους. Ξέρεις, δεν ήμουνα πάντα έτσι. Όταν ήμουν μικρή είχα βέβαια φίλες, αλλά την έννοια της φιλίας δεν την είχα στο μυαλό μου όπως την έχω τώρα. Είναι μία σχέση πολύ δυνατή και, αν έχει γερές βάσεις, είναι από τις σχέσεις που κρατάνε πάρα πολλά χρόνια – και ίσως κρατήσουν και για πάντα.
Περισσότερο κι από τους έρωτες;
Αντίστοιχα και ένας έρωτας, αν έχει πολύ καλές βάσεις, μπορεί να κρατήσει για πάντα. Αλλά επειδή το «για πάντα» μπορεί να φαντάζει ουτοπικό, και επειδή στον έρωτα ανταλλάσεις κάποια πράγματα διαφορετικά, ενώ στη φιλία έχεις άλλες απαιτήσεις, γι’ αυτό ίσως και μία φιλία μπορεί να κρατήσει για πάρα πολλά χρόνια. Κι είναι ωραίο να ξέρεις ότι θα έχεις στη ζωή σου κάποιους φίλους με τους οποίους να νιώθεις ότι μεγαλώνεις μαζί τους, ότι ανταλλάσεις πράγματα προσωπικά, ότι σε στηρίζουν, ότι τους στηρίζεις, ότι έχεις κάποιους ανθρώπους με τους οποίους θα βγεις να διασκεδάσεις, ότι τους εντάσσεις και μέσα στο περιβάλλον της σχέσης σου, έχοντας πια έναν κοινό κώδικα. Είναι υπέροχο πράγμα η φιλία και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς φίλους! Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δεν έχουν φίλους και αισθάνομαι ότι χάνουν πάρα πολλά πράγματα.
Κατά βάθος είσαι πολύ μοναχικός άνθρωπος;
Ναι. Κατά βάθος είμαι μοναχική. Ήμουν, όμως, πολύ περισσότερο. Γενικότερα, η εικόνα που έχω νομίζω ότι δείχνει πως είμαι μοναχική…
Ισχύει αυτό…
Προφανώς ισχύει και σίγουρα κρατάω πολλά πράγματα για μένα. Αλλά, γενικά, απ’ την άλλη, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα σου πω «σε παρακαλώ, θέλω να μείνω για λίγο μόνη». Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν να είναι με κόσμο, με δικούς μου ανθρώπους, αλλά μπορεί μέσα στις ώρες που είμαι μ’ αυτούς να έχω και προσωπικό χρόνο, ζώντας όμως μαζί τους. Απομονώνομαι με έναν τρόπο που δεν μπορώ να τον καταλάβω.
Επίσης, αντιλαμβάνομαι ότι έχεις πολλά μυστικά, τα οποία δεν ξέρει ούτε ο αδελφός σου ούτε η καλύτερή σου φίλη…
Έχω κάποια πράγματα που κρατάω μόνο για μένα, αλλά οι φίλοι μου ξέρουν πολλά για μένα. Έχω φτάσει σε ένα στάδιο πια που να μπορώ να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι πολύ κοντά μου – και αυτοί είναι πολύ λίγοι, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα…
Του ενός χεριού;
(γελάει) Μπορεί να έχω περάσει και στο δεύτερο. Και επειδή είμαστε και μία παρέα που οι περισσότεροι κάνουμε ψυχανάλυση, έχουμε καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους κάποια «μυστικά» μας. Ωστόσο, ναι, είμαι ένας κλειστός άνθρωπος. Δηλαδή, δεν θα μου άρεσε κάποια στοιχεία της ζωής μου να τα μοιραστώ με όλο τον κόσμο.
Πάντως, είσαι μία γυναίκα που δείχνει να τα έχει όλα, να μην της λείπει τίποτα…
Είμαι μία γυναίκα που «τρώγομαι» συνεχώς με τον εαυτό μου και χαίρομαι που αυτό δεν φαίνεται. Είμαι πάρα πολύ ανήσυχη. Μπορεί να περνάω κάποιες φάσεις σε «καταστολή», αλλά μέσα μου πάντα κάτι με «τρώει». Αυτό που προσπαθώ, λοιπόν, είναι να το ηρεμώ αυτό το πράγμα, για να μην χάνω το τώρα. Αλλά, αν αφεθώ, πάντα έχω κάτι που να με «τρώει» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι αχάριστή ή ότι δεν είμαι ευτυχισμένη.
Σε επηρεάζει στην καθημερινότητά σου η «Ζέτα Μακρυπούλια» που κουβαλάς μαζί σου;
Όχι πια, γιατί μου έχει γίνει συνήθεια. Αν με ρωτούσες πριν από λίγα χρόνια, θα σου έλεγα ότι ναι, νιώθω κουμπωμένη. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορώ εύκολα ένα βράδυ να πάρω τον άνθρωπό μου και, αν έχει κάμερες, να είμαι τόσο άνετη όσο αν ήμουν στο σπίτι. Αλλά το έχω συνηθίσει κιόλας, δεν έχω κάποιο πρόβλημα πια. Έχω μάθει να ζω έτσι. Έχω βρει πάντως τον τρόπο να κάνω πράγματα που να νομίζεις ότι δεν κάνω κι έτσι όπως είμαι τώρα. Επίσης, κάνω μία πολύ ήρεμη ζωή, δεν είμαι από τους ανθρώπους που βγαίνουν κάθε μέρα και διασκεδάζουν, οπότε τα καταφέρνω.
