Η γλυκιά προσμονή του νονού ,κυριαρχεί στα όνειρα μικρών και μεγάλων παιδιών, που συνδέθηκαν για μια ζωή με το νονό την ώρα του μυστηρίου της βάφτισης.
Η σχέση που θα έπρεπε να αναπτύσσεται μεταξύ τους, πέρα από την κοινωνική της διάσταση, πρέπει να είναι βαθιά και ουσιαστική.
Ο νονός , γίνεται νονός, για να σταθεί δίπλα στο βαφτιστήρι του, περισσότερο από δυο φορές το χρόνο. Γίνεται νονός για να το αγαπά, να το νοιάζεται και να συμμετέχει ουσιαστικά στη ζωή του. Ο νονός ,γίνεται νονός για να είναι το αμέσως επόμενο πρόσωπο αναφοράς μετά την οικογένεια του παιδιού.
Βέβαια υπάρχουν νονοί που… ή δε θέλουν να ξέρουν , τη σημασία του ρόλου τους ή ήρθαν σε σύγκρουση με τους γονείς και… απουσιάζουν από τη ζωή του βαφτιστηριού τους.
Έτσι ετούτες τις όμορφες μέρες, αυτοί οι νονοί γίνονται υπαίτιοι της μελαγχολίας των βαφτιστηριών τους, που προσμένουν απογοητευμένα και μ’ έναν πόθο ανεκπλήρωτο στην ψυχή τους.
Τι κάνουμε όμως ως γονείς σε μια τέτοια περίπτωση;
Κυρίως δε μιλάμε με άσχημο τρόπο για το νονό. Δε χρειάζεται το παιδί ,όπως και σε όλες τις περιπτώσεις που αφορούν τους μεγάλους, να γίνεται κοινωνός και να μετέχει σε συζητήσεις. Το μόνο αποτέλεσμα που θα έχουν είναι να το πληγώσουν και να το απογοητεύσουν ακόμα περισσότερο.
Θέλω εδώ να διηγηθώ την ιστορία μιας κουμπαριάς που χάλασε στον πρώτο χρόνο της βάφτισης.
Το “θύμα” ήταν ένα κοριτσάκι, η μικρή Λυδία, που από νωρίς άρχισε ν’ αναρωτιέται για την ύπαρξη της νονάς της. Κι έτσι η μητέρα της Λυδίας, είπε ένα αθώο ψεματάκι…
“πως η νονά, δήθεν, αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό”.
Παράλληλα η μητέρα ταχυδρομούσε η ίδια στις γιορτές τα δώρα της Λυδίας, με μία καρτούλα που ως αποστολέα είχε το όνομα της νονάς.
Με αυτή την ιστορία η Λυδία μεγάλωσε κι έγινε δέκα χρονών. Μία ημέρα καθώς ψώνιζε με τη μητέρα της σ΄ένα εμπορικό κέντρο, συνάντησε τη νονά της… που φυσικά δεν είχε δει ποτέ και δε θα μπορούσε να την αναγνωρίσει…
Μα η μητέρα της, μόλις είδε την κουμπάρα της, έβαλε στην άκρη τον εγωισμό και της μίλησε πρώτη.
Η νονά έκπληκτη για την αναπάντεχη συνάντηση και δακρύζοντας, αγκάλιασε με λαχτάρα τη μικρή Λυδία. Έτσι νονά και βαφτιστήρα, έκαναν μία καινούρια αρχή!’’
Σοφό θα ήταν λοιπόν οι γονείς με προσοχή να επιλέγουμε το νονό του παιδιού μας και να σεβόμαστε “το λάδι που έχει βάλει σε αυτό”, όπως λέει και ο λαός μας.
Από την άλλη ,κανένας δε γίνεται νονός με το ζόρι. Γι αυτό και από τη στιγμή που αποφασίζει κάποιος να βαφτίσει, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει πως ο ρόλος του είναι ιερός και αναντικατάστατος και όταν θα τον αναλάβει, έχει την υποχρέωση να σταθεί δίπλα στο βαφτιστήρι του για πάντα και με πολλή Αγάπη.
FAYSKORDA
Κάνετε εγγραφή στο Newsletter της Φαίης και μάθετε πρώτοι τα πιο hot νέα!
Με την εγγραφή στο Newsletter αποδέχεστε τους όρους χρήσης
