Θυμάστε τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων; Με μια λέξη θα λεγα ανεμελειά. Μιλάω για τις δεκαετίες του ’80 αρχές ’90. Τότε που σχεδόν όλοι είχαμε εξοχικό και χωριό.
Που πηγαίναμε όλα τα καλοκαίρια και αν ήσουν από τους τυχερούς έφευγες με το που τελείωνε το σχολείο και γύρναγες μετά τον αγιασμό.
Περίμενες πώς και πώς να συναντήσεις τους καλοκαιρινούς σου φίλους και τα ξαδέρφια και έτοιμη για περιπέτειες.
Τα σπίτια ορθάνοιχτα με τις ασπρισμένες τους αυλές και τις κρεμασμένες βαμμένες κολοκύθες από την κληματαριά. Το κέρασμα, ή λουκούμι ή υποβρύχιο βανίλια.
Το παγωτό τα καλοκαίρια ήταν σπάνιο είδος και μόνο όταν βρισκόμασταν στο ταβερνάκι του χωριού. Στο ορεινό δε χωριό του μπαμπά μου απλά δεν υπήρχαν ψυγεία οπότε ούτε παγωτό.
Παιχνίδι ατελείωτο. Όχι αγορασμένα παιχνίδια αλλά αυτοσχέδια. Παίζαμε μαγαζάκια, φτιάχναμε δεντρόσπιτα, σπάγαμε πέτρες, μαζεύαμε κοχύλια, οργανώναμε πικ νικ και εκδρομές.
Εννοείται ότι μετράγαμε τα μπάνια και τα παγωτά. Μπάνια πρωί, απόγευμα. Και ντους με το λάστιχο και τρέχαμε ποιος θα πάρει πρώτος το λάστιχο για να είναι ζεστό το νερό.
Ρούχα τρελά δεν υπήρχαν τα καλοκαίρια μας. Ένα σορτς και ένα μπλουζάκι έφταναν αφού το βράδυ θα ήταν γεμάτα χώματα. Πολλές φορές μέναμε και όλη μέρα με το μαγιό και την αλμύρα.
Άλλωστε οι μανάδες μας λέγανε κάνει καλό, ψήνει το δέρμα λες και ήμασταν τίποτα παστές σαρδέλες.
Θυμάμαι ένα από τα καλοκαίρια είχαμε γεμίσει ψείρες και φοράγαμε κατακαλόκαιρο μάλλινα σκουφιά με εκείνη την σκόνη που απορώ πως ακόμα έχουμε μαλλιά.
Εύλογη η ερώτηση της γειτόνισσας γιατί φοράμε σκουφιά και της απαντήσαμε παίζουμε πειρατές. Ό,τι να ναι δηλαδή.
Και ποδήλατο. Πολύ ποδήλατο. Η ξαδέρφη μου η Κατερίνα είχε ένα ωραίο κοριτσίστικο μωβ με ένα καλαθάκι και το ζήλευα. Εγώ ένα bmx και θυμάμαι τους βάζαμε κάτι φωσφοριζέ μπιλάκια στις ακτίνες.
Το αγαπημένο μας τα καλοκαίρια ήταν να κατεβαίνουμε με φόρα την κατηφόρα και κάναμε διαγωνισμό ποιος θα φτάσει πρώτος σπίτι.
Από παιχνίδια επιτραπέζια θυμάμαι μόνο τη Μονόπολυ. Με δραχμές φυσικά…Πήγαινε φυλακή αμέσως. Όλο φτωχή ήμουν και η αδερφή μου η Τίνα με ξενοδοχεία.
Τα μεσημέρια δεν κοιμηθήκαμε ποτέ. Δεν παν να κοιμόντουσαν οι μεγάλοι εμείς τριγυρνάγαμε μες στους ήλιους ή σε κάποιο δωμάτιο όλα τα παιδιά που οργανώναμε τις απογευματινές εξορμήσεις.
Ακόμα και τα τζιτζίκια τα καλοκαίρια είχαν για μας ενδιαφέρον. Άντε πιάστα, παρατήρησε τα και δες πως γεννιούνται.
Η θάλασσα πραγματικός παράδεισος. Μάσκες και άπειρες βουτιές. Ήταν κάτι πέτρες βαθιά που τις λέγαμε Κεφαλάκια και πηγαίναμε για βουτιές. Τότε ο βυθός είχε επίσης θησαυρούς.
Βρίσκαμε όλων των ειδών τα κοχύλια, πίνες, αχινούς κτλ. Πηγαίναμε αχάραγο και με καλάμια αλλά όταν πιάναμε κανα ψαράκι το πετάγαμε ξανά στο νερό.
Ψάχναμε επίσης όμορφες πέτρες που για να κρατήσουν τη γυαλάδα τους τις περνάγαμε με βερνίκι. Και φυσικά φουλ ζωγραφική που δεν υπήρχαν τα μπλοκ με τα σχέδια παρά ζωγραφίζαμε τα Μίκυ Μαους που ήταν ασπρόμαυρα.
Και μουσική. Με κασσετόφωνο. Και δώστου μπρος πίσω για να καταλάβουμε τους στίχους των τραγουδιών που τ´αγγλικά κατέληγαν αλαμπουρνέζικα.
Τηλεόραση ούτε για δείγμα, ούτε για πλάκα. Δε μας θυμάμαι να βλέπουμε ποτέ και καλά καλά δε θυμάμαι και αν είχαμε.
Ακόμα και τα βράδια μας ήταν γεμάτα. Πηγαίναμε όταν δεν είχε φεγγάρι για πυροφάνι. Και καλά στα βράχια με φακούς για να πιάσουμε ψάρια και χταπόδια. Και εννοείται ανάβαμε φωτιές.
Εδώ ως έφηβες πήγαμε στη disco της περιοχής που μας χώριζε ένα ρέμα και ποδαρόδρομος μέσα από χωράφια με ένα κερί επειδή δεν βρίσκαμε το φακό.
Και γλέντια στο σπίτι. Και σπάσιμο πιάτων. Και όλοι οι συγγενείς παρέα με χορό, φαγητό και ποτό.
Δεν ξέρω πόσο και πόσοι ταυτίζεστε με αυτές τις περιγραφές για τα καλοκαίρια μου. Εγώ καθώς τις γράφω τις κάνω εικόνα.
Σκέφτομαι αυτά που έζησα, αυτούς που έχουν φύγει, αυτούς που έμειναν αλλά δεν έχουν πια τις ίδιες αντοχές και εμένα που τώρα πια είμαι μαμά και θα θελα έστω κάτι από αυτό το παρελθόν να περάσω και στο παιδί μου. Και θέλει πολύ κόπο γιατί εμείς αλλάξαμε το ίδιο και οι εποχές.
Όμως ήταν όμορφα καλοκαίρια και σχέδον ανέξοδα. Βλέπω σήμερα δεν ικανοποιούνται με τίποτα τα παιδιά. Κουβαλάνε οι έρμοι οι γονείς τσαντάρες με παιχνίδια. Δε θυμάμαι καν κουβαδάκια να είχαμε και φυσικά ότι πράγματα είχαμε τα κουβαλάγαμε μόνοι μας.
Τάμπλετ, κινητό και άγιος ο Θεός. Εκεί ερχόμαστε εμείς να τους δείξουμε τον τρόπο να τους μεταλαμπαδέψουμε κάτι από το δικό μας παρελθόν. Είμαστε το παράδειγμα και είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε πραγματικά ευτυχισμένα παιδιά.
Καλές διακοπές και καλά επόμενα καλοκαίρια μια μια vintage δόση σας εύχομαι!!!
Μια ματιά ακόμα και σε άλλα θέματα παρακάτω:
«Τι να μαγειρέψω πάλι σήμερα;» Η ερώτηση που βασανίζει κάθε μαμά
Πώς να κόψει το μωρό μου την πιπίλα
