Όταν γίνεται κάτι «άσχημο»με πρωταγωνιστές νέα παιδιά, εφήβους το πρώτο ερώτημα που διατυπώνεται είναι άραγε τι γονείς έκαναν αυτά τα παιδιά.
Θα απαντήσω με το χέρι στην καρδιά. Ή γονείς που έχουν ακριβώς ίδιες απόψεις και συμπεριφορές ή γονείς απόντες!
Ο ψυχισμός του παιδιού είναι τρομερά ευαίσθητος και εύθραστος. Ο,τιδήποτε λέμε, πράττουμε ακόμα και υπονοούμε εμείς οι γονείς, καταγράφεται στον σκληρό δίσκο.
Μια κατά τ´άλλα αθώα συζήτηση για να κουτσομπολέψουμε κάτι που δε μας αρέσει. Ένα υποτιμητικό βλέμμα σε ένα άτομο με αναπηρία.
Μια κόρνα σε κάποιον που μπορεί να αργεί για παράδειγμα στο παρκάρισμα. Η έλλειψη ευγένιας. Τα μόνιμα νεύρα και οι φωνές. Και τόσα άλλα που στην καθημερινότητα περνούν στη σίγαση αλλά στην πραγματικότητα ηχούν εκκωφαντικά στ´αυτιά ενός παιδιού.
Δε θα σταθώ καν φυσικά σε γονείς με ακραίες πεποιθήσεις γιατί εκεί σηκώνουμε τα χέρια ψηλά.
Υπάρχει βέβαια πάντα και η κατηγορία που οι γονείς βάζουν τα παιδιά τους στον αυτόματο. Απόντες γιατί μπορεί να δουλεύουν όλη μέρα, γιατί δεν τους ενδιαφέρει να χτίσουν σχέσεις με τα παιδιά τους, γιατί πιθανότατα δεν ξέρουν πως να το κάνουν και τέλος γιατί νομίζουν ότι μπορούν να τα εξαγοράσουν όλα με τα υλικά αγαθά ακόμα και το χρόνο και την αγάπη των παιδιών τους.
Τέλος η ηχηρή απουσία από τους γονείς σε συνδυασμό με τη χρήση του κινητού και των social media είναι πραγματικά καταστροφικός.
Δε διανοούμε να συμβαίνει κάτι πραγματικά δυσάρεστο δίπλα σου και η πρώτη σου σκέψη να μην είναι να το σταματήσεις αλλά να σηκώνεις το κινητό και να το καταγράφεις.
Ακόμα και η επιλογή των παιδιών σε μουσικά ακούσματα που υποβιβάζουν τη θέση της γυναίκας, μιλούν για εύκολο και βρώμικο χρήμα και εκχυδαΐζουν τον έρωτα θα πρεπε πραγματικά να μας απασχολεί.
Κανένας δε γίνεται γονιός και του φυτεύεται ένα εγχειρίδιο στο κεφάλι. Ούτε οι γονείς μας τα έκαναν όλα τέλεια. Έχουμε να γράφουμε τόμους για τα λάθη των προηγούμενων γενεών απλά σήμερα η κοινωνία είναι πιο βάρβαρη, πιο άγρια και έχει χαθεί το μέτρο, η αθωότητα και η ανθρωπιά.
Στο χωριό μου έχουμε τη φράση ανασταίνω τα παιδιά μου. Εκεί η έννοια του ξαναδίνω ζωή παίρνει άλλο νόημα ότι βοηθώ κάποιον να μεγαλώσει όχι μόνο σωματικά αλλά πνευματικά και ηθικά.
Δεν είμαστε τέλειοι γονείς και ποτέ δε θα γίνουμε όμως άμα και εφ´όσον αποφασίσαμε να γίνουμε, πρέπει να ξέρουμε ότι φέρουμε μια τεράστια ευθύνη και ότι για πάντα είμαστε συνοδοιπόροι, δάσκαλοι, φίλοι, παρατηρητές, μικροί ήρωες για τα παιδιά μας μικρά και μεγάλα.
Μια ματιά ακόμα και σε άλλα θέματα παρακάτω:
«Τι να μαγειρέψω πάλι σήμερα;» Η ερώτηση που βασανίζει κάθε μαμά
Πώς να κόψει το μωρό μου την πιπίλα
Πώς η τηλεόραση μπορεί να επιδράσει θετικά στα μικρά μας
Η μανία των μικρών κοριτσιών με τα καλλυντικά
FAYSKORDA
Κάνετε εγγραφή στο Newsletter της Φαίης και μάθετε πρώτοι τα πιο hot νέα!
Με την εγγραφή στο Newsletter αποδέχεστε τους όρους χρήσης
