Τα μέτρα πρόληψης κατά της εξάπλωσης του κορονοϊού μάς έχουν φέρει αντιμέτωπους με μια νέα πραγματικότητα. Η καθημερινότητα όλων έχει αλλάξει ριζικά και καλούμαστε να διαμορφώσουμε μια καινούρια ρουτίνα που περιορίζεται στα πλαίσια του σπιτιού μας. Οι ενήλικες απομακρύνονται από την κατοικία τους μόνο για να εργαστούν – όταν δεν είναι εφικτή η τηλεργασία – αλλά και για να επισκεφτούν καταστήματα με είδη πρώτης ανάγκης. Σε άλλες περιπτώσεις αποχωρίζονται το καταφύγιό τους για να γυμναστούν ή να βγάλουν βόλτα το κατοικίδιό τους.
Τι συμβαίνει όμως με τα παιδιά; Τα «θωρακισμένα» παιδιά που την ίδια ώρα όμως είναι αποκομμένα από την πιο βασική δραστηριότητα της καθημερινότητάς τους, το σχολείο, πώς νιώθουν αυτά;
Τα παιδιά δεν μπορούν να αξιολογήσουν την κατάσταση. Περιμένουν από τους γονείς τους τις ερμηνείες σε μια σειρά από αμείλικτα και καταιγιστικά ερωτήματα όπως: Γιατί φοράμε μάσκα; Γιατί φοράμε γάντια; Τι φοβόμαστε; Πότε θα γίνουμε όλοι καλά; Γιατί μας έκλεισαν τα σχολεία;
Οι εξηγήσεις μπορούν να γίνουν πιο συγκεκριμένες όταν τα παιδιά διανύουν τις τάξεις του δημοτικού σχολείου. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι απαντήσεις πρέπει να δίνονται ανάλογα με την ωριμότητα και την ηλικία του κάθε παιδιού. Αυτό που με κάθε τρόπο πρέπει να αποφύγουμε είναι να τρομάξουμε τα παιδιά γιατί από τη φύση τους έχουν την τάση να μεγεθύνουν τα προβλήματα.
Είναι πολύ σημαντικό το ρήμα «πεθαίνω» να μην το χρησιμοποιούμε καθ’ όλη τη διάρκεια του δημοτικού σχολείου. Άλλωστε, τα παιδιά έχουν φοβερές κεραίες. Προτιμάμε λοιπόν, να λέμε ότι έχει αρρωστήσει κάποιος βαριά. Δεν θέλουμε να έρθουν τα παιδιά αυτό τον καιρό αντιμέτωπα με εφιάλτες, με απροσδόκητα κλάματα και με ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ως εκ τούτου η έκθεση στις ειδήσεις είναι σχεδόν απαγορευτική.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τα ενθαρρύνουμε να εκφράζουν τους φόβους τους με τρόπους δημιουργικούς, για να λυτρώνονται. Να τους λέμε για παράδειγμα “ζωγράφισε αυτό που σε φοβίζει, φτιαξ’ το με τις πλαστελίνες”. Αυτός είναι ένας τρόπος που βοηθάει να απομυθοποιούν τον φόβο.
Το να τα ωθούμε στην ανεξαρτητοποίηση και στην απόλαυση του εαυτού τους μέσα από την λογοτεχνία για παράδειγμα, είναι επίσης μια καλή λύση αλλά και παρακαταθήκη για τις καλύτερες ημέρες που θα έρθουν.
Τέλος, είναι σημαντικό να καταλάβουν ότι αυτή την περίοδο δεν κάνουμε διακοπές και ότι πρέπει να συνεργάζονται όσο το δυνατόν καλύτερα με τους γονείς τους στην προσπάθεια για μια εύρυθμη καθημερινότητα. Πρέπει να ενεργοποιηθεί δηλαδή στο έπακρο από τους γονείς η καλή τους θέληση κι η συνεργασία μέσα στην οικογένεια.
Η Νέλλη Θεοδοσίου είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου της Αμιένης (Γαλλία) και εργάζεται ως ψυχολόγος με ειδίκευση στην ψυχοθεραπεία τόσο ενηλίκων, όσο και παιδιών από το 1990. Έχει δημιουργήσει το χώρο ψυχοθεραπείας, συμβουλευτικής, μαθησιακής υποστήριξης και λογοθεραπείας «Διαλέγεσθαι», όπου σε συνεργασία με εξειδικευμένους συνεργάτες του κάθε τομέα, αποσκοπεί στην ολοκληρωμένη κάλυψη των αναγκών κάθε ατόμου που απευθύνεται στο κέντρο. Είναι ιδρυτικό μέλος του μη κερδοσκοπικού σωματείου «Όναρ – μέσω τέχνης για το άρρωστο παιδί» και μέλος της «Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής».
Για περισσότερες πληροφορίες για την ίδια και το έργο της κάντε κλικ ΕΔΩ.
Μια ματιά ακόμα σε άλλα θέματα που ενδιαφέρουν όλους τους γονείς:
Η εκπαιδευτικός που δωρίζει αναπηρικά καροτσάκια στα παιδιά που τα έχουν ανάγκη!
Μόλις γέννησα! Θα μπορέσει η κόρη μου που είναι ήδη 12 χρονών να με βοηθήσει στο μεγάλωμα του μωρού;
