Mommy’s time: Ταξίδι χωρίς το παιδί

Από την Εύα Καραφίνα

Ναι συνέβη και αυτό…Κατάφερα να φύγω τρεις ένα ταξίδι, τρεις ολόκληρες μέρες και νύχτες από το παιδί και μου πήρε μόλις δύο χρόνια. Φυσικά μέχρι να φύγω είχα χίλιες έγνοιες και δεύτερες σκέψεις αλλά πραγματικά έπρεπε να γίνει.

Αν δεν ήταν η ανάγκη μου επιτακτική για ένα ταξίδι και λίγη «αποτοξίνωση» από τη ρουτίνα και την καθημερινή πίεση πιστεύω δε θα το έκανα. Όμως ήταν η πρώτη φορά που όσες φωνούλες και να μου έλεγαν μέσα άστο, η ανάγκη μου για μια ανάπαυλα ήταν μεγαλύτερη.

Είναι αντίστοιχο με κάτι βιντεάκια που βλέπω και γελάω που γίνεται ένας πανικός στο σπίτι και βγαίνει η μαμά στο μπαλκόνι και φωνάζει «αεεέραααα». Εεεε ο δικός μου αέρας ήταν αυτό το ταξίδι.

Εννοείται ότι έπαιξε πρώτιστο λόγο στο να το πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι το ότι είχα εξασφαλίσει το παιδί. Να βρίσκεται στο χώρο του με άτομο που ξέρει και νιώθει άνετα σα να είμαι εγώ και καλύτερα. Αυτή ήταν η αδελφή μου και νονά της Κωνσταντίνας. Εγώ ταξιδάκι και η αδερφή μου να τρέχει πανικόβλητη και να μου στέλνει μηνύματα: Είσαι ηρωίδα!!

Ένας άλλος λόγος ήταν τα γενέθλια του άνδρα μου που ήταν και αφορμή για αυτό το ταξίδι. Κάτι η εγκυμοσύνη, κάτι το μωρό μετά, κάτι η απίστευτη ρουτίνα το ομολογώ ότι μέσα στο πρόγραμμα μου είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Έπρεπε λίγο να ξανασυστηθούμε και να ξανασυναντηθούμε. Ψιλά γράμματα βέβαια που έπαθε με το που φτάσαμε λουμπάγκο και εγώ μια ωραία μόλυνση στο μάτι που ήταν σα να έχω φάει μπουνιά. Άλλα άλλο αυτό.

Με τις αναποδιές και μη εγώ ρε κορίτσια φόρτισα μπαταρίες και επιτέλους μετά από τόσο καιρό ένιωσα μια ανεμελιά. Να πίνω καφέ με θέα τον Τάμεση -ναι, στο Λονδίνο πήγαμε ταξίδι. Να βάφομαι χωρίς να με τραβά η Κωνσταντίνα και να θέλει και αυτή καλλυντικά. Να μην έχω το σκυλί μου, την Κοκό να με τρελαίνει (αυτό που το πάτε;)

Αν και ήταν το μυαλό μου στην Αθήνα, οι βόλτες, οι νέες εικόνες, οι νεές εμπειρίες με κάναν να βρω την Εύα και όχι τη μαμά. Έβαλα ένα άλλο ρούχο εκτός από τις φόρμες, έκανα ένα μπάνιο με ησυχία και γενικώς έβαλα προτεραιότητα εμένα.

Για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο πρέπει να έχει μια μαμά ευτυχισμένη. Και εγώ τον τελευταίο καιρό είχα φτάσει στα όρια μου.

Δεν χρειάζεται να κάνετε ταξίδι. Κανονίστε ένα ωραίο μασάζ, ένα σπα, έναν καφέ με ένα φίλο που έχετε καιρό να δείτε. Δεν είστε ρομπότ με συγκεκριμένες κινήσεις.

Κάπου κάπου χρειάζεται να βραχυκυκλώνει το σύστημα και να βγαίνουμε και εκτός προγράμματος ακόμα και το παιδί το θέλει να αλλάζει παραστάσεις και ρουτίνα. Εμένα πέρασε όνειρο και ούτε μια στιγμή δε με αναζήτησε σε σημείο να απορήσω και να πω καλά τί έγινε τώρα;