Ας δεχτούμε αρχικά ότι η τάξη όπως την έχουν οι ενήλικες στο μυαλό τους δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εννοούν τα παιδιά. Άσε που το βλέπω και από τη μικρή μου που θεωρεί ότι μάλλον δικό μου καθήκον είναι το συμμάζεμα.
Το απόλυτο χάος λειτουργεί κυρίως για τα μωρά ως το περιβάλλον με τα χίλια ερεθίσματα. Αφήνω το ένα παιχνίδι, πάω στο άλλο, ξαναβγάζω το κουκλάκι και τούμπαλιν.
Τακτοποιώ το δωμάτιο της Κωνσταντίνας πάνω από 8 φορές. Αυτό το έρμο το καλάθι με τα λούτρινα παίζει να το αδειάζει και δέκα φορές… Είναι όμως στη φύση τους να θέλουν όλα να τα ανακατεύουν και να τα πειράζουν.
Για τα βρέφη φυσικά και είναι φυσιολογικό ο γονέας να έχει την ευθύνη, όμως από μικρά τους δίνουμε το παράδειγμα και είμαστε πρότυπα προς μίμηση. Όπως λέει άλλωστε και ο λαός το παιδάκι σου και το σκυλάκι σου όπως το μάθεις.
Χτίζουμε λιθαράκι, λιθαράκι την αξία του να είναι όλα τακτοποιημένα και καθαρά για να μπορεί να χαρεί τα παιχνίδια του την επόμενη φορά.
Ένας εύκολος τρόπος είναι η ταξινόμηση και τα ειδικά έπιπλα και καλάθια που το παιδί θα έχει πρόσβαση. Πρέπει το δωμάτιο του παιδιού να έχει γωνιές με τα παιχνίδια του για να δημιουργείται η αίσθηση του προσωπικού του χώρου. Αργότερα θα είναι αντίστοιχα ο χώρος του γραφείου που θα πρέπει να είναι τακτοποιημένος για να γίνεται το διάβασμα πιο εύκολα.
Εγώ έχω καλάθια και χαμηλά ράφια ώστε η 8 μηνών κόρη μου να μπορεί τώρα που έχει αρχίσει τις εξερευνήσεις να πιάνει μόνη της ό,τι θέλει. Εννοείται ότι τα σκορπά παντού όλα και περιμένω υπομονετικά. Όταν έρχεται η ώρα φαγητού ή ύπνου αρχίζω και τα μαζεύω ταξινομώντας και εξηγώντας τι κάνω. Τα παιδιά εκπαιδεύονται σε όλα και όταν δίνεις σαφείς επεξηγήσεις γίνονται πιο κατανοητές.
Επιτρέπεται ηλικιακά το χάος μέχρι τα δύο σίγουρα. Από κει και πέρα έρχεται η ώρα που σιγά, σιγά αρχίζει να κάνει κάποια πράγματα μόνο του το παιδί. Και εκεί μπορείτε να το κάνετε λίγο σαν παιχνίδι. Ας βάλουμε όλα τα κουκλάκια μαζί για ύπνο πχ.
Μετά τα 5-6 το παιδί θα πρέπει να έχει μάθει ότι συμμαζεύουμε το ένα παιχνίδι και παίρνουμε το επόμενο, ότι για να μπορεί να βρίσκει εύκολα τα παιχνίδια του θα πρέπει αυτά με τη σειρά τους να ναι τακτοποιημένα. Μέσα στα χρόνια το παιδί γίνεται βοηθός των γονιών του και μαθαίνει μετά μόνο του.
Το κλειδί είναι πρώτον να έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλοι χώροι αποθήκευσης παιχνιδιών και λοιπών πραγμάτων και δεύτερον να μην έχουμε περάσει στο παιδί ότι το συμμάζεμα είναι σαν τιμωρία. Φωνές, απειλές και τελικά τα κάνει ο γονιός έχουν αρνητικά αποτελέσματα.
Αντιθέτως το επιβραβεύουμε για την προσπάθεια είτε λεκτικά, είτε με μικρά δωράκια π.χ. ένας πίνακας με αυτοκόλλητα.
Η ρουτίνα παίζει και εδώ σημαντικό ρόλο δηλαδή ότι είναι μια τελετουργία στην καθημερινότητα μας.
Τελευταία σημείωση που μέχρι στιγμής το έχω κατακτήσει είναι ότι μπορεί να γίνεται χαμός μόνο μέσα στο δωμάτιο της. Δεν είναι το σπίτι ένας τεράστιος παιδότοπος. Όλοι πρέπει να έχουν τους δικούς τους προσωπικούς χώρους και αυτός είναι ένας από τους βασικούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης που τουλάχιστον ισχύει στο δικό μας σπίτι.
Μια ματιά ακόμα:
