Μόδα
Δημήτρης Ντάσιος: «Είμαι ικανοποιημένος από όσα έχω κάνει εγώ τη ζωή να μου φέρει»
Ο Δημήτρης Ντάσιος είναι από τους πλέον αυτόφωτους ανθρώπους, καλλιτέχνης εφ’ όλης της ύλης, δυναμικός και ταυτόχρονα ευαίσθητος, ξεχωριστός με την έννοια της εξαίρεσης, πληθωρικός με τα συναισθήματα και την αισθητική του, διέπεται από μία σύνθετη απλότητα που τον καθόρισε και τον έκανε να ξεχωρίσει.
Αφοπλιστικά ειλικρινής, ταλαντούχος και αέναα δημιουργικός είναι από τους πιο επιτυχημένους Έλληνες σχεδιαστές, αλλά παράλληλα, είναι και πολλά περισσότερα από αυτό. Του είναι αδύνατο να υπακούσει σε νόρμες και αρνείται πεισματικά τα καλούπια, τις αυθαίρετες ταμπέλες και τα καταπιεστικά κλισέ. Τολμά, ακόμα και όταν φοβάται και δίνει, ακόμα και όταν ξέρει ότι δε θα πάρει ποτέ πίσω. Επίλεξε να είναι αλτρουιστής την εποχή της απόλυτης ιδιοτέλειας.
Τον συνάντησα στο ατελιέ του στη Βασιλίσσης Σοφίας, στον 4ο όροφο, περιτριγυρισμένο από έργα τέχνης, ρούχα, υφάσματα, λουλούδια και δύο γάτες πιο ατίθασες και από εκείνον. Συνειδητοποιημένος, ήρεμος, χαμογελαστός, είχε εκείνο το φως που του επιτρέπει «να κοιτά με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια».
-Πώς ήσουν ως παιδί;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα και περίεργα. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και η μητέρα μου μετά τον χωρισμό, επανέφερε στο σπίτι την οικογένεια της. Ένα οικογενειακό περιβάλλον πολύ στριφνό μέσα στο οποίο δέχτηκα ενδοοικογενειακή βία από τον θείο μου.
Παρόλα αυτά, είχα πολλή αγάπη από τη μητέρα μου ένας άνθρωπος με ιδιαίτερη αισθητική, πάρα πολύ όμορφη, με ένα γούστο και μία φινέτσα τα οποία νομίζω ότι με έναν τρόπο μου πέρασε. Ήταν πολύ χαρακτηριστικό ότι σε προσχολική ηλικία έκανα δύο πράγματα χόρευα, όπου βρισκόμουν και όπου πήγαινα στα καλοκαιρινά σινεμά ανέβαινα πάνω στην οθόνη και συγχρόνως είχα και ένα κουκλάκι πάνω στο οποίο έκανα ρούχα. Ακολούθησε ένα πολύ αυστηρό, θρησκευτικό σχολείο με ακροδεξιές κατευθύνσεις όπου όλες οι καλλιτεχνικές τάσεις πνίγηκαν, απαγορευόταν το θέατρο, η τηλεόραση τα πάντα. Αυτό με έκανε να στραφώ πολύ στη λογοτεχνία και το διάβασμα αλλά το μεγάλο μου χόμπι και η ευχαρίστηση μου ήταν τα ξένα περιοδικά μόδας. Τα συνέλλεγα και τα είχα σαν κόρη οφθαλμού, ήταν μία μορφή θησαυρού για εμένα και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία έμαθα τα πάντα για την μόδα, την οποία δεν σπούδασα ποτέ.
-Πως μπήκε η τέχνη στη ζωή σου;
Τελειώνοντας το σχολείο πέρασα στην Πάντειο με στόχο το διπλωματικό σώμα όμως παράλληλα άρχισα να σπουδάζω μουσική και έτσι ξεκίνησα κλασσικό τραγούδι, έμπλεξα με το θέατρο, μετά σπούδασα θέατρο και κατέληξα πάλι στην τέχνη ως ηθοποιός, έγινα λυρικός τραγουδιστής και μετά ξεκίνησα για χόμπι να κατασκευάζω κοσμήματα. Δούλεψα πολλά χρόνια στο θέατρο, παράλληλα έκανα τα κοσμήματα αλλά όχι τόσο συγκροτημένα και με στόχο, είχα ήδη αναπτύξει έντονα ψυχολογικά προβλήματα τα οποία μάλλον ήταν απόρροια των παιδικών μου χρόνων και τα οποία έπρεπε να αντιμετωπίσω. Έτσι κατέφυγα στην ψυχοθεραπεία και από τότε άρχισαν οι στόχοι μου να είναι πιο συγκεκριμένοι, άρχισα να στοχεύω περισσότερο στη μόδα μέσα από τα κοσμήματα και μπήκα στο σύλλογο Ελλήνων σχεδιαστών ο οποίος ξεκίνησε την επίσημη εβδομάδα μόδας το 2005.
-Έχεις δεχτεί κακοποίηση ως έφηβος από το σχολικό περιβάλλον;
Σαφώς είχα δεχτεί μορφή βίας. Καταρχήν, είμαι παιδί χωρισμένων γονιών που αυτό με έκανε δαχτυλοδεικτούμενο σε ένα θρησκευτικό σχολείο ειδικά εκείνη την εποχή, ήμουν παρίας μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Επίσης, η αισθητική της μητέρας μου η οποία με διαμόρφωνε με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να γίνομαι ξεχωριστός από το σύνολο, πάλι δημιουργούσε εντάσεις στο περιβάλλον και αρνητικά σχόλια τα οποία φυσικά τα δεχόμουν με μεγάλη δυσκολία και είχαν πολύ αρνητικό αποτέλεσμα πάνω μου. Για αυτό ήμουν πάρα πολύ ντροπαλός και πάρα πολύ συνεσταλμένος, παρότι χορευταράς! Δεν ήταν καθόλου εύκολη περίοδος εφ΄ όλης της ύλης και τότε θεωρούσα ότι τα πράγματα είναι έτσι για όλο τον κόσμο. Αργότερα βέβαια, κατάλαβα ότι είναι κάτι που έπρεπε να αλλάξω γιατί αυτές οι συμπεριφορές έγραψαν στον ψυχισμό μου και μου δημιούργησαν πολλά ψυχολογικά και συναισθηματικά προβλήματα, τα οποία έπρεπε να διορθωθούν.
-Πότε θεωρείς ότι κατάφερες να γιατρέψεις αυτά τα τραύματα;
Κάνοντας ψυχοθεραπεία για καιρό, θεωρώ ότι πλέον είμαι «καθαρός» τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως συνεχίζω και εργάζομαι πάνω σε αυτό. Η αλήθεια είναι όμως ότι ήταν το πιο σημαντικό ταξίδι της ζωής μου. Γιατί μέσα από αυτό άλλαξα τον χαρακτήρα μου, μπόρεσα να κάνω πραγματικότητα όλα αυτά που σκεφτόμουν πλέον έχω γίνει εκτός από σχεδιαστής και επιχειρηματίας που δεν το φανταζόμουν ποτέ, ένας άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος με τη ζωή που έχει. Εργάζομαι συνεχώς γιατί θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν ολοκληρώνει την εργασία που έχει να κάνει με τον εαυτό του και με τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν μέχρι και το τέλος της ζωής του.
-Κινείσαι σε έναν χώρο που έχει να κάνει πάρα πολύ με την εικόνα, το φαίνεσθαι και τις δημόσιες σχέσεις. Ένιωσες ποτέ ότι περιόρισες τον εαυτό σου, προσποιήθηκες κάτι που δεν είσαι για να μπορέσεις να γίνεις αποδεκτός από άτομα που στο τέλος της ημέρας, δεν εκτιμούσες καν;
Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ρίσκο σε αυτή τη διαδικασία γιατί η πρόκληση είναι αυτή, γιατί ουσιαστικά θες να ενταχθείς σε ένα περιβάλλον και η πρώτη κίνηση είναι να γίνεις αρεστός σε αυτό το περιβάλλον. Εγώ δυστυχώς ή ίσως και ευτυχώς, είχα πάντα πρόβλημα με τις δημόσιες σχέσεις. Δεν ήμουν ποτέ το αγαπητό παιδί γιατί δεν είχα τον τρόπο να προσεγγίσω ανθρώπους οι οποίοι ενδεχομένως μου ήταν χρήσιμοι. Είμαι πάρα πολύ ειλικρινής και άμεσος στις σχέσεις μου οπότε μου είναι αδύνατον να ελιχθώ σε αυτό τον χώρο. Αυτό κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και βλέποντας ότι δεν μπορώ να το κάνω αποφάσισα ότι δεν θα το κάνω ποτέ. Απέχω από τις δημόσιες σχέσεις, σαφώς έχω φίλους μέσα σε αυτή τη δουλειά και ανθρώπους που αγαπώ αλλά δεν έχω πελατειακές σχέσεις. Εξαρτώμαι μόνο από τη δουλειά μου και αυτό με κάνει απολύτως ελεύθερο. Πολλές φορές με ρωτούν νέοι αν μπορεί κάποιος να τα καταφέρει στη ζωή μόνο με τα προσωπικά του εφόδια και εγώ μπορώ να τους απαντήσω, ναι μπορεί ένας άνθρωπος να τα καταφέρει μόνο με την αξία του.
-Νιώθεις ότι εκπέμπεις κάτι απρόσιτο;
Ναι το νιώθω, αυτό έχει να κάνει με την εσωστρέφεια μου περισσότερο η οποία πάντα παρερμηνευόταν. Δεν είμαι καθόλου απρόσιτος αλλά κάτι υπάρχει που δημιουργεί κάποιες αποστάσεις. Μερικές φορές είναι και μία μορφή προστασίας παρότι δεν θεωρώ ότι χρειάζομαι πλέον προστασία.
-Ίσως καμιά φορά όλο αυτό μπορεί και να σου στερήσει ανθρώπους που δεν έχουν την αυτοπεποίθηση να έρθουν να σε προσεγγίσουν.
Ξέρεις, σε αυτά τα πράγματα, λίγο κερδίζεις λίγο χάνεις ανάλογα με τον τρόπο που λειτουργεί ο καθένας, το σίγουρο είναι ότι έχω κατακτήσει την ουσία του πράγματος. Είμαι πάρα πολύ απλός και με ενδιαφέρουν οι ουσιαστικές σχέσεις. Ο κύκλος μου, ο πραγματικά φιλικός, είναι πάρα πολύ μικρός, ο κοινωνικός είναι μεγάλος. Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσουν οι κοινωνικές σχέσεις, οι ανταλλαγές απόψεων και πραγμάτων, θέλω να διασκεδάζω, δεν είμαι καθόλου κλειστός. Μου αρέσει να χαίρομαι τη ζωή μου και να τη μοιράζομαι.
-Έχεις σκεφτεί ότι η καθαρότητα και η απλότητα τρομάζει τους ανθρώπους περισσότερο από το επίπλαστο;
Ε ναι, γιατί αν ο άλλος έχει μπει σε συγκεκριμένες φόρμουλες γιατί θεωρεί ότι αυτός είναι ο τρόπος που θα καταφέρει τα πράγματα αν βλέπει κάποιον πιο χαλαρό και καθαρό του φαίνεται ύποπτο και παράξενο. Ίσως να γίνεται καχύποπτος, να μην θεωρεί ότι είναι πραγματικό, γιατί αν έχεις κλειδώσει στο κεφάλι σου ότι τα πράγματα γίνονται με διαφορετικούς έμμεσους τρόπους αν δεις κάποιον που τα κάνει με άμεσο τρόπο και το πετυχαίνει σκέφτεσαι ότι ίσως υπάρχει κάτι άλλο από πίσω. Στη δική μου περίπτωση, δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, είναι αποτέλεσμα όλης αυτής της προσωπικής διεργασίας και της σκληρής δουλειάς.
-Έχεις συνεργαστεί με σπουδαίες προσωπικότητες όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Τζένη Καρέζη. Τι πήρες από αυτούς τους ανθρώπους;
Είχα την τύχη, να έχω πάρα πολύ καλές σχέσεις και νομίζω ότι αυτό το πέτυχα επειδή ήμουν πολύ ευθύς μαζί τους, δεν ήταν άνθρωποι που ήθελαν αυλή. Είχα την εκτίμηση τους και ένα πολύ ωραίο μοίρασμα, μια πολύ ωραία σχέση και πάνω στη σκηνή και εκτός σκηνής. Έχω πολύ συγκινητικές στιγμές μαζί τους.
-Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση;
Από την Αλίκη. Παίζαμε μαζί στο «Ωραία μου κυρία» και έκανα έναν αριστοκράτη που την ερωτεύεται και στο τέλος της σκηνής, της τραγουδούσα ένα τραγούδι. Τότε εκείνη αποσυρόταν και έσπρωχνε εμένα μπροστά για να πάρω όλο το χειροκρότημα. Επίσης, μια φορά που ήμουν άρρωστος και είχε κλείσει ο λαιμός μου, μου έστειλε το προσωπικό της μικρόφωνο για να τραγουδήσω. Με τη συγκεκριμένη, υπήρχε μία σχέση λίγο βουβή αλλά πάρα πολύ ουσιαστική. Ήταν από τα πολύ φωτεινά πλάσματα που πέρασαν από τη ζωή μου.
-Έχεις συνειδητοποιήσει ότι και εσύ με τη σειρά σου έχεις υπάρξει ένα πολύ φωτεινό πλάσμα που άλλαξε τις ζωές ανθρώπων;
Όταν ισορρόπησα τον χαρακτήρα μου και τα προσωπικά μου προβλήματα, άρχισα να βιώνω μία ευτυχία- μπορώ να πω και μία υπέροχη καθημερινότητα- και όλο αυτό ήθελα να το επικοινωνήσω στο περιβάλλον μου. Θεώρησα εκείνη τη στιγμή ότι μπορώ να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους οι οποίοι βιώνουν αντίστοιχα προβλήματα να τα ξεπεράσουν και να καταφέρουν να κάνουν όσα θέλουν αλλά φοβούνται. Η μεγαλύτερη τροχοπέδη είναι ο φόβος. Είμαι πάντα ανοιχτός να ακούσω τους ανθρώπους και είχα την θέληση να τους μεταγγίσω κάποια πράγματα από αυτά που είχαν συμβεί σε εμένα και πως τα άλλαξα. Σε κάποιες περιπτώσεις λειτούργησε όντως πολύ καλά, σε άλλες περιπτώσεις όμως αυτό δημιούργησε εντάσεις γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να αλλάξουν, δεν το θέλουν. Οπότε καταλήγω στο ότι αν θέλουμε να βοηθήσουμε κάποιον θα πρέπει να περιμένουμε να το ζητήσει για να βεβαιωθούμε ότι το θέλει και να μην προσπαθούμε εμείς να κάνουμε τον μεσσία. Δε θα πω σε κάποιον μην κάνεις κάτι, είμαι της άποψης ότι πρέπει να κάνεις βήματα στη ζωή σου, να ρισκάρεις, να προχωράς και να εργάζεσαι σκληρά πάνω στις επιλογές σου.
-Θεωρείς ότι έχεις μία πατρική συμπεριφορά προς όσους σε περιτριγυρίζουν;
Επειδή ουσιαστικά μεγάλωσα χωρίς πατέρα, αναγκάστηκα και καλά έκανα, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία που είπα πριν, να γίνω ο πατέρας του ίδιου μου του εαυτού, ο πατέρας που θα ήθελα να έχω. Και στα πρότυπα της μητέρας μου που ήταν πολύ προστατευτική, είμαι προστατευτικός προς το περιβάλλον μου. Θεωρώ ότι αυτός είναι και ο ρόλος του leader. Όταν ηγείσαι μιας ομάδας, μίας εργασίας, ενός συνόλου ανθρώπων, υπάρχουν διάφορα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την έννοια όπως η οργάνωση και η φροντίδα. Είμαι προστατευτικός αλλά είμαι και απαιτητικός. Στη δουλειά για παράδειγμα, φροντίζω το εργασιακό μας περιβάλλον να είναι πολύ ευχάριστο, θέλω οι άνθρωποι που εργάζονται μαζί μου όπως και εγώ ο ίδιος, όταν ξυπνάμε το πρωί να χαιρόμαστε που πάμε στη δουλειά μας, να αγαπάμε αυτό που κάνουμε και να υπάρχει μία δημιουργική ανταλλαγή και συνεργασία μέσα στην καθημερινότητα μας.
-Εσύ έχεις δεχτεί τη βοήθεια και την υποστήριξη που θεωρείς ότι έπρεπε να πάρεις;
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά όχι, δεν ήμουν τυχερός σε αυτόν τον τομέα. Ούτε από το οικογενειακό περιβάλλον , χωρίς να είναι ποτέ αρνητικοί, αντίθετα, ειδικά η μητέρα μου με άφηνε πάντα ελεύθερο να κάνω αυτό που ήθελα, παρόλα αυτά δεν υπήρξε ένα περιβάλλον υποστηρικτικό ποτέ ούτε κάποια εξωτερική βοήθεια. Τελικά όλο αυτό το έκανα μόνος μου και για αυτό βέβαια έχασα πολύ χρόνο κάποιες φορές, γιατί έπρεπε να ανακαλύψω τι θέλω να κάνω, να βρω τη δύναμη να το κάνω, έπρεπε να αλλάξω πολλά στοιχεία του εαυτό μου και να με εμψυχώσω. Ο μοναδικός άνθρωπος που μου έχει σταθεί πάρα πολύ είναι ο συνεργάτης μου και σύντροφος μου για πάρα πολλά χρόνια, ο Γιάννης Λεμπέσης που από την πρώτη στιγμή πίστεψε σε εμένα όπως και η μητέρα του. Αυτό ήταν πολύ υποστηρικτικό σαφώς και εξελίχθηκε σε μία εξαιρετική συνεργασία η οποία συνεχίζεται μέχρι τώρα.
-Αν αφήσουμε το επαγγελματικό κομμάτι ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα σου σε προσωπικό επίπεδο;
Ότι άλλαξα τη ρώτα της ζωής μου με πάρα πολύ προσπάθεια, πάρα πολύ κόπο και επιμονή, μία δύσκολη διαδικασία που όμως στο τέλος ήταν ασύλληπτα λυτρωτικό. Είναι κάτι που συστήνω σε οποιοδήποτε άνθρωπο που νιώθει ότι εμποδίζεται από τον εσωτερικό του κόσμο από το περιβάλλον του από μνήμες από σχέσεις, να καταφύγει σε έναν ειδικό ώστε με πολλή εργασία με έναν ειδικό να αλλάξει τον εαυτό του. Αναπαράγουμε αυτό που έχουμε εισπράξει από την κοινωνία, πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που θέλουμε πραγματικά, τι είναι αυτό που θα μας κάνει καλό. Αγάπη, γαλήνη, ηρεμία, αναγεννάσαι, αθωώνεται η ψυχή σου, ανοίγει το πνεύμα σου.
-Παρότι οι ταμπέλες δεν αρέσουν σε κανέναν από τους δυο μας, θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο σχεδιαστή ή έναν άνθρωπο της τέχνης με την ευρύτερη έννοια;
Νομίζω ότι είμαι ένας άνθρωπος της τέχνης με την ευρύτερη έννοια. Έτσι κι αλλιώς έχω δραστηριοποιηθεί σε άλλες μορφές τέχνης επαγγελματικά, λατρεύω την τέχνη εφ΄ όλης της ύλης αλλά αυτή τη στιγμή είμαι σχεδιαστής 100% . Κατάλαβα κάποια στιγμή ότι ίσως έχανα τη μπάλα ασχολούμενος με πολλά πράγματα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ταλαντούχοι οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν focus και χάνονται. Από την άλλη αυτό, μου επιτρέπει ως δημιουργό να περικλείω πολλές μορφές της τέχνης μέσα στο αντικείμενο μου.
-Τα ρούχα σου έχουν μία θεατρικότητα. Θες οι άνθρωποι που τα φορούν να νιώθουν ότι μπαίνουν σε έναν ρόλο;
Όχι, θέλω οι άνθρωποι που τα φορούν να νιώθουν ο εαυτός τους. Στα ρούχα αυτά να βλέπουν ένα κομμάτι τους, θέλω να τους εκφράζουν. Η θεατρικότητα στα ρούχα δεν υφίσταται πραγματικά. Η έννοια του σχεδιαστή είναι στο να δημιουργεί ενδύματα τα οποία να έχουν μια πρόταση, μια διαφορετικότητα. Όλοι οι σημαντικοί σχεδιαστές περικλείουν μία θεατρικότητα με αυτή την έννοια. Η διαφορετικότητα είναι υποχρέωση του σχεδιαστή. Για εμένα η μόδα είναι τέχνη και εμπόριο, τίποτα από αυτά τα δύο δεν μπορεί να λείψει. Με ενδιαφέρει να εξελισσόμαστε ως προσωπικότητες, μετά η εμπορική εξέλιξη είναι κάτι που έρχεται φυσικά.
-Πως λειτουργείς σχεδιαστικά;
Αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου στο δημιουργείν το οποίο έρχεται από τα βάθη του ψυχισμού μου. Δεν τον λογοκρίνω, δεν τον περιορίζω γιατί ξέρω ότι αυτό είναι που προχωράει τη δουλειά μου. Με εξιτάρουν διαρκώς καινούργια υλικά, καινούργιες φόρμες, πάντα έχω αναφορές στο ιστορικό κοστούμι αλλά πάντα το μετατρέπω σε κάτι που είναι «τώρα» και «μετά» περισσότερο. Κατά παράξενο τρόπο έχω προβλέψει τάσεις της μόδας και έχω δημιουργήσει trends σε παγκόσμιο επίπεδο.
-Ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη τάση που έχεις δημιουργήσει;
Το ethnic, όταν ξεκίνησα εγώ το 2006 να το συνδυάζω με πολύ δυναμικά υλικά όπως είναι το denim ή το δέρμα -που τότε δεν υπήρχαν στον ορίζοντα της μόδας- έγινε πολύ άμεσα τάση στο εξωτερικό. Άρχισε να φυτρώνει σε νέους σχεδιαστές και γνωστά brands όπως ο Philipp Plein ο οποίος κυκλοφόρησε μία σειρά που ήταν η απόλυτη κόπια φωτογραφισμένη με τη Naomi Campbell. Έφτασα να είμαι στο Παρίσι και να βλέπω πράγματα στο δρόμο που νόμιζα ότι ήταν δικά μου, αλλά δεν ήταν.
-Σε φοβίζει η κόπια;
Όχι πια. Γιατί όσο καλά και να σε αντιγράψει κάποιος από τη στιγμή που δεν είναι πρωτογενής ιδέα δεν μπορεί να συνεχίσει πάνω σε αυτή. Η δική μου δουλειά είναι μία αλυσίδα, δουλεύω πάνω σε μία πορεία.
-Άνοιξες ένα νέο μαγαζί στην Κριεζώτου, επανήλθες στην εβδομάδα μόδας άρα υποθέτω ότι θες να κάνεις ένα δυναμικό άνοιγμα και προς την ελληνική αγορά;
Το 2007 ξεκίνησα από το εξωτερικό και μετά ήρθε η κρίση εδώ, οπότε το μαγαζί στο Κολωνάκι δεν είχε λόγο ύπαρξης ανοίξαμε όμως τρία μαγαζιά σε νησιά. Με τα χρόνια η αγορά άρχισε να επανέρχεται. Παράλληλα, βγάλαμε μία σειρά για τον ελληνικό χώρο την «Dassios Theros» πάντα με τις ίδιες πρώτες ύλες, αλλά σε πιο προσιτές τιμές, που μπορούν να υποστηριχθούν πιο εύκολα από την ελληνική αγορά που έχει πληγεί τόσο από την οικονομική κρίση. Περνώντας ο καιρός, είδαμε ότι το προφίλ του κέντρου της Αθήνας έχει αλλάξει και είπαμε να κάνουμε μία νέα αρχή. Παράλληλα, έχοντας ξανασυστήσει το σύλλογο Ελλήνων σχεδιαστών, αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στην εβδομάδα μόδας της Αθήνας αιτούμενοι την αναβάθμιση της, κάτι που καταφέραμε. Στόχος είναι αυτό το πράγμα να συνεχίσει και να μαζευτούμε και άλλοι Έλληνες σχεδιαστές. Προσωπικά, το χαίρομαι πολύ γιατί είμαι πολύ υπέρ των συλλογικών προσπαθειών, θεωρώ πως είναι προς όφελος όλου του κλάδου.
-Ερωτεύεσαι εύκολα και επιπόλαια ή σπάνια και πολύ;
Ερωτεύομαι την ομορφιά, είναι η αχίλλειος πτέρνα μου, μου συμβαίνει από 12 χρονών όταν έπαθα αδιαπραγμάτευτο κρας με την Σάρλοτ Ράμπλινγκ. Αλλά θεωρώ ότι όταν ερωτεύομαι την ομορφιά γίνομαι αδύναμος. Θέλει μία προσοχή και έναν έλεγχο όλο αυτό γιατί εκεί μπορεί να με χειριστούν πολύ εύκολα, έχει συμβεί στο παρελθόν.
-Εσύ έχεις χειριστεί ανθρώπους;
Είμαι σίγουρος ότι το έχω κάνει αλλά δεν το ήθελα. Νομίζω ότι όταν είσαι σε μία σχέση και είσαι ο πιο δυνατός κρίκος, δηλαδή είσαι αυτός που ενδιαφέρεται λιγότερο, γιατί με αυτή την έννοια είσαι πιο δυνατός, μπορεί να γίνεις χειριστικός χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Ακόμα και το να μην πάρεις ένα τηλέφωνο γιατί είναι κουλ για εσένα ενώ ο άλλος το περιμένει, μπορεί να φανεί ως χειριστική κίνηση ενώ δεν είναι, απλώς δεν υπάρχει τόσο αυξημένο ενδιαφέρον. Σίγουρα όμως δεν είμαι χειριστικός από πρόθεση.
-Θα ήθελες οικογένεια;
Οικογένεια με την τρέχουσα έννοια δε θα ήθελα. Θα ήθελα μία πάρα πολύ ωραία σχέση, ελεύθερη σχέση όμως η οποία να μην έχει καμία επικοινωνία και επαφή με την κοινωνική έννοια της οικογένειας. Θα ήθελα παιδιά που θα ήταν αποτέλεσμα αυτής της σχέσης, τα οποία όμως θα μεγάλωναν μέσα σε μία ελευθερία και αυτά, με απόλυτη ειλικρίνεια και γονείς οι οποίοι θα αγαπούσαν τον εαυτό τους. Αυτό ακούγεται ιδεατό, αλλά θα ήταν η έννοια της οικογένειας που θα επιθυμούσα, αλλά δεν έχω. Νομίζω ότι θα ήμουν καλός πατέρας, αλλά πάλι δεν ξέρω. Από τη μία θα ήμουν πολύ free spirit και από την άλλη Κωνσταντινουπολίτισσα μαμά.
-Είσαι ικανοποιημένος με τη ζωή σου;
Είμαι ικανοποιημένος από όσα έχω κάνει εγώ τη ζωή να μου φέρει.
Μια ματιά ακόμα: The Weekly Edits: Τα καλύτερα της εβδομάδας που πέρασε από το χώρο της Μόδας!
