Μόδα
Sonia Rykiel: η εμβληματική σχεδιάστρια που έκανε τις γυναίκες να αγαπήσουν τα πλεκτά
Ο τίτλος “Βασίλισσα των πλεκτών” που της αποδόθηκε από πολύ νωρίς, είναι σίγουρα πολύ λίγος για να δώσει ακόμη και το στίγμα μιας πενηντάχρονης πορείας που άλλαξε πολλά στην ιστορία της μόδας. Mιας πορείας που ξεκίνησε απλώς γιατί η εμβληματική σχεδιάστρια με τα χαρακτηριστικά φουντωτά της μαλλιά, δεν ήθελε να “χωρέσει” στα ασουλούπωτα ρούχα εγκυμοσύνης της εποχής. Και όλα τα άλλα, πήραν το δρόμο τους. Και μπορεί το κατεστημένο της μόδας να ήθελε επιδεικτικά να της γυρίσει την πλάτη όμως τα πλεκτά της αγαπήθηκαν πολύ, από την πρώτη στιγμή που πόζαρε με ένα από αυτά η Francoise Hardy στο εξώφυλλο του γαλλικού ELLE του 1963, κάνοντας την Audrey Hepburn, την Annouk Aimee, την Catherine Deneuve και τη Lauren Bacall θαμώνες στο ατελιέ της που άνοιξε 5 χρόνια αργότερα στην Rive Gauche.
Η Sonia Rykiel γεννήθηκε στις 25 Μαϊου 1930 από Ρουμάνο πατέρα και Ρωσίδα μητέρα και πολύ μικρή παντρεύτηκε τον πατέρα των παιδιών της, και ιδιοκτήτη καταστημάτων Sam Rykiel. Πιο μικρή ωστόσο, είχε φανεί οτι την καρδιά της θα κέρδιζε η μόδα. Σε ηλικία μόλις 17 ετών, έδειξε πως μπορεί να αναδείξει το ύφασμα σε έργα τέχνης, επιμελούμενη βιτρίνες αριστοκρατικών καταστημάτων στο Παρίσι. Το πρώτο όμως κατάστημα που έμελλε να φιλοξενήσει τις δημιουργίες της ήταν αυτό του συζύγου της.
Στο ατελιέ της στη Rive Gauche το 1968.
“Ήθελα να δείξω στον κόσμο πόσο χαρούμενη ήμουν”, δήλωσε στο περιοδικό Newsweek το 1976, για το ξεκίνημα της καριέρας της, όταν ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Θέλοντας να αφορήσει όλα τα ρούχα εγκυμοσύνης της εποχής που σαν σκοπό τους είχαν να κρύψουν, σαν από ενοχή, την κοιλιά και τις αλλαγές του σώματος, σχεδίασε μια σειρά από ρούχα για την ίδια, με στενές μπλούζες που αγκάλιαζαν το σώμα, και κλος ανάλαφρες φούστες. Και μπορεί η πεθερά της να έγινε έξαλλη, όπως εξομολογήθηκε σε συνέντευξή της, όμως οι φίλες της ξετρελάθηκαν και με τις αντιδράσεις τους την έπεισαν να φτιάξει την πρώτη της σειρά και να τη διαθέσει μέσα από τα καταστήματα του συζύγου της. Δύο μόλις χρόνια αργότερα, η απαστράπτουσα Francoise Hardy, στο απόγειο της καριέρας της πόζαρε με ένα από τα πλεκτά της Rykiel γράφοντας την εισαγωγή σε ένα από τα πιο ανατρεπτικά κεφάλαια της μόδας.
Για αρχή τα old fashioned και τραχιά πλεκτά που αφορούσαν αποκλειστικά οι γιαγιάδες, άλλαξαν, έγιναν πιο μαλακά, αγκάλιασαν το σώμα και απέκτησαν οριζόντιες ρίγες, που παρά τους αφορισμούς από τους τότε σχεδιαστές, όχι απλά δεν πάχαιναν, αλλά κολάκευαν με ένα τρόπο ιδιαίτερο τη σιλουέτα κάνοντας τους ώμους στενότερους, τον κορμό πιο ψηλό και τα πόδια πιο μακριά.
Η Rykiel αντί να σχεδιάσει ρούχα για το νεαρό κοινό της μόδας, σχεδίασε για όλες τις ηλικίες με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Με τρον ίδιο τρόπο έσπασε πολλά στεγάνα της μόδας. Έδωσε προβάδισμα στα παντελόνια, σε μια εποχή που οι φούστες ήταν κυρίαρχες, καθιέρωσε τις ζιπ κιλότ εξελίσσοντάς τις, έφτιαξε τα πρώτα double face ρούχα, που φοριούνταν από την καλή και από την ανάποδη, έβαλε χρώματα έντονα στα ριγέ της, όταν οι υπόλοιποι έπαιζαν με τις ψυχρές αποχρώσεις.
Τον δικό της αέρα επέβαλλε και στα fashion shows που αντί για τα ψυχρά και αψεγάδιαστα μοντέλα, τα ρούχα της παρουσίαζαν κορίτσια της διπλανής πόρτας που μιλούσαν και γελούσαν πάνω στο catwalk. Tην εμπορική επιτυχία η Rykiel τη γνώρισε πολύ γρήγορα, με το άνοιγμα κιόλας της boutique της ωστόσο την καρδιά της μόδας, την κατάκτησε στις αρχές του ’70 όπου πλέον τη θέση της αγάπη του κόσμου για τα πλεκτά της είχε πάρει η φρενίτιδα για όλες της τις δημιουργίες.
Το 1985 ο Φρανσουά Μιτεράν της έδωσε την τιμητική διάκριση του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής ενώ τιμήθηκε από τον Νικολά Σαρκοζί με την ύψιστη διάκριση της Λεγεώνας για την συνολική υπηρεσία της στη μόδα, σε έναν από τους πιο νευραλγικούς τομείς της Γαλλίας. Ένα χρόνο αργότερα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, έχοντας προ πολλού δώσει τα ινία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης αλλά και της διαχείρισης στην κόρη της και αφοσιώθηκε στο γράψιμο βιβλίων για παιδιά, αλλά και για ενήλικες χωρίς όμως ποτέ να εγκαταλείψει την ανασχόλησή της με τη μόδα και τα ντεφιλέ. Όσο απλόχερα μοιράστηκε τη δημιουργικότητά της για μισό αιώνα, τόσο ελεύθερα μοιράστηκε την περιπέτειά της με τη νόσο του Πάρκινσον με τους fan και τους αναγνώστες της στο τελευταίο της βιβλίο “N’Oubliez Pas Que Je Joue,” που κυκλοφόρησε το 2012.
“Νομίζω πως η δημιουργικότητα είναι μέσα μας. Αν έχεις κάτι να πεις θα το πεις. Δεν σπούδασα ποτέ σε κάποια σχολή. Πίστευα στις ιδέες μου και στη ματιά μου στη μόδα και ήξερα το ήθελα. Δεν είχα όρια”, είχε δηλώσει αρκετά νωρίς, σε συνέντευξή της τη δεκαετία του ’80 συνοψίζοντας την ως τότε καριέρα της και προοικονομώντας την επιτυχία που δεν σταμάτησε ποτέ για εκείνη να έχει ανοδική πορεία.